In een tafereel op de Amsterdamse wallen waar je normaal gesproken zonder op te kijken langsfietst, zag Dylan een volledige tragikomedie. Hij ving haar in een paar rake zinnen.

Ze doet haar grote bontjas uit, waardoor haar zorgvuldig uitgekozen outfit – lichtblauwe skinnyjeans, hagelwit bloesje – tevoorschijn komt. Met een licht uitdagende blik in de ogen leunt ze tegen de reling van een bruggetje aan de rand van de rosse buurt in Amsterdam. 

Ze neemt alle mogelijke poses aan, maar bij iedere houding heeft ze zich ervan verzekerd dat de strakke spijkerbroek goed te zien is. Ze is de enige blonde vrouw van de groep en verreweg de knapste. Zij weet hoe ze moet poseren. Handen door het golvende haar halend, in de lach schietend om een niet gemaakte grap, dan peinzend, turend in de verte. Dat mensen (lees: mannen) die langslopen omkijken, deert haar niet.

Haar vier vriendinnen pakken in opdracht nog maar eens hun telefoon en maken foto’s. Zelfs haar doorgaans zo schietgrage vriendinnen stoppen uiteindelijk met foto’s maken. Niet voor het eerst pakt ze te veel shine. 

Aan de korte, vergeelde bruidssluier van de meest ongelukkig ogende vrouw te zien zijn ze hier voor een vrijgezellenfeest. Zij zou dit weekend het middelpunt moeten zijn. In plaats daarvan legt ze haar poserende vriendin nog eens vast.  Ik sta op van het bankje zo’n dertig meter verder, waar ik tot dan toe heb gezeten. Als ik dichterbij kom, hoor ik dat ze een taal spreken die het meest lijkt op Italiaans.

Honderden groepjes komen naar Amsterdam om er hun vrijgezellenfeest te vieren, maar dit groepje is anders

Dagelijks komen honderden groepjes naar Amsterdam met het briljante idee om er hun vrijgezellenfeest te vieren, maar dit groepje is anders. De outfit van de bruid is veel minder uitbundig dan de Minions of halfnaakte prinsessen waarin de gemiddelde aanstaande door Amsterdam loopt, alsof ze twijfelt over of dit tripje wel een goed idee was. Verlegen zijn ze, op de diva met haar strakke spijkerbroek na. 

Ze ontkennen het nu misschien nog, maar de keus voor deze stad was veel te overmoedig. Amsterdam kan oerlelijk zijn. Een leider ontbreekt bovendien. Iemand die om half twaalf ‘s ochtends vijftien Jägermeister bestelt, broodnodig voor zo’n feestweekend. 

Dus wat doe je dan? Foto’s maken. Heel veel foto’s maken. Stuk voor stuk gaan de vrouwen, variërend tussen de zeventien en dertig jaar, op de foto met het bruggetje, dat opeens heel belangrijk is geworden. Met elkaar, alleen, in duo’s. 

Een plan voor de rest van deze nog lange, grauwe vrijdag lijkt te ontbreken. Zoals gezegd, er is geen leider. Dan de foto’s nog maar een keer terugkijken. Dat zijn er écht veel. Uiteindelijk lopen de vrouwen de Oudezijds Voorburgwal op. Een brug verder is eigenlijk wel weer een mooie plek. Nog maar wat selfies dan.