Vandaag zwaait Henk Blanken af als onze correspondent Dood en Aftakeling. De afgelopen jaren onderzocht hij hoe we in Nederland omgaan met ziekte, fysiek verval en de zelfverkozen dood.
Daarbij putte hij uit persoonlijke ervaringen. Openhartig beschreef hij hoe parkinson zijn ledematen verkrampte, zijn zelfvertrouwen deed wankelen en hoe bang hij was voor het mentale aftakelen dat ermee gepaard kan gaan.
Zijn correspondentschap mondde uit in het indrukwekkende boek Beginnen over het einde, waarmee hij een geheel nieuw perspectief op het Nederlandse euthanasiebeleid hoopte te geven. Nergens ga je zo prettig dood als in Nederland, constateerde Henk, behalve als je dement bent. Want ook al mag het van de wet, geen arts helpt je bij het sterven als je niet meer begrijpt wat er gebeurt. Zijn pleidooi voor een grotere rol voor naaste familieleden in het bevestigen van iemands doodswens werd tot in de Tweede Kamer gehoord.
Het soepelere toetsingskader bij de euthanansiewet dat mede hierdoor werd opgesteld, is hopelijk een steun voor familieleden, mantelzorgers en naasten die hun geliefden in de toekomst willen helpen naar een zelfverkozen einde.
Nu heeft Henk besloten dat het genoeg is geweest, dat zijn persoonlijke aftakeling hem zodanig bij de lurven heeft dat hij onmogelijk zijn onderzoek kan voortzetten naar het politieke en maatschappelijke debat over het levenseinde. Daarmee houdt een bijzonder, toonaangevend correspondentschap op. Hij schreef zelf een mooie afscheidsbrief aan jullie, de door hem zo gewaardeerde leden van De Correspondent. Bij wijze van afscheidsgroet deel ik hier nogmaals Henks beste, ontroerendste en meest inzichtgevende verhalen:
/dc-useruploads-images/c12c7eee02eb4a5ab5e332655e3f3347.png)