Beste,

Dat een onderwerp als verpakkingen zo leeft onder mensen, had ik niet verwacht. Op over de vraag of statiegeld ook op verpakkingen van webwinkels kan werken, kwamen meer dan zeventig reacties. 

Verschillende mensen wezen mij op bestaande initiatieven om verpakkingen te verduurzamen en hergebruiken. Pieter Pot. CB-dozen voor boeken. RePack. En: Van die laatste stond ik wel even te kijken. Het lijkt meer op een apparaat dan op een verpakking. 

The Box is gemaakt van expanded polypropylene (EPP), een soort schuim dat blijkbaar erg stevig, licht en waterdicht is. Via een ingebouwd gps-systeem kun je live volgen waar je pakket is, er zit een slotje op zodat alleen jij met een code de doos kunt opmaken, en het pakketlabel is digitaal − stickers met (retour)adreslabels zijn niet meer nodig. En The Box schijnt modulair te zijn waardoor volgens de makers tot wel 80 procent van de online aankopen in deze doos kan worden verstuurd. 

Het mag er dan kek uitzien, ik vraag me af of dit nu echt is waar we op zitten te wachten. Ik bedoel: een codeslot op een doos, waarom? Diefstal komt toch niet zo vaak voor? Tegelijkertijd bedacht ik me afgelopen week toen ik zag uit 1919, waarop een medewerker van UPS, ’s werelds grootste en oudste koeriersdienst ter wereld, een kartonnen doos overhandigt aan een vrouw, dat het best opmerkelijk is dat we nu nog steeds bijna alle bestellingen in kartonnen dozen verpakken. 

Voor die tijd werden spullen eeuwenlang per houten kist vervoerd. Niet ideaal, gezien het gewicht van deze kisten. De lichte en toch sterke kartonnen doos, uitgevonden in was dan ook een welkom alternatief. Wat maakt het dat de kartonnen doos nu nog steeds de standaard is in online verpakkingen?

Mocht je toevallig nog een goed boek, artikel, podcast, docu of iets dergelijks kennen over de wonderen van de kartonnen doos, dan houd ik mij aanbevolen.

Kleding is niet bederfelijk

Van wegwerpdozen naar wegwerpkleren: afgelopen week schreef ik over de vergoeding van het kabinet aan winkeliers die door de lockdown met onverkochte voorraden zitten. Toen ik de debatten terugkeek waarin deze regeling besproken werd, viel me iets op: de manier waarop Mark Rutte en Klaas Dijkhoff spraken over kleding alsof het een product is met beperkte houdbaarheid, waarvan de waarde met het seizoen daalt. 

Deze modetrend-ideologie is goedbeschouwd waanzin. Het zijn verzinsels, bedacht om mensen meer en meer te laten kopen. Ik moest eraan denken toen ik deze week de eerste hoofdstukken las van het boek Hierin beschrijft de auteur Giles Slade hoe fabrikanten in Amerika een businessmodel maakten van geplande veroudering. Denk aan laptops en telefoons waarvan de batterij na een x-aantal jaar kapot is (en lastig of niet te repareren of vervangen is). 

Bij kleding speelt naast deze letterlijke veroudering van producten ook nog psychologische veroudering een belangrijke rol: door steeds nieuwe collecties te introduceren, waarbij voorgaande collecties worden afgeschreven als ‘oud’, heeft de mode-industrie een manier gevonden om mensen te laten blijven kopen, ook al hangt hun kast al bomvol. 

Het gemak waarmee Mark Rutte en Klaas Dijkhof meegaan in deze retoriek vind ik bizar. Het is normaliseren van iets wat niet normaal is. 

Lees/kijk-tips: 

  • Business of Fashion publiceerde enige tijd geleden Levertijd, constateert de schrijver, gaat straks niet meer over dagen maar over uren. Sommige bedrijven die zich bezighouden met het zo snel mogelijk verzenden van pakketten verwachten dat online bestellingen in steden binnen 45 minuten geleverd moeten kunnen worden, net zoals je maaltijd via Uber Eats. De koerier kan dan meteen drie verschillende maten meenemen, waarna je de twee die niet passen meteen mee terug kunt geven. In ditzelfde verhaal stelt consultant Doug Stephens dat de kans groot is dat retailers de komende vijf jaar de maten van consumenten gaan opmeten (via een app of in hun fysieke winkels), en die data vervolgens gebruiken om precies de juiste maat kleding aan te bieden. Een manier om de hoge retouraantallen terug te dringen, stelt hij.
  • Over retouren gesproken: Vogue publiceerde over Zalando’s toewijding om CO2-neutraal te worden. In het artikel is te lezen dat de totale uitstoot van broeikasgassen door Zalando in 2018 met 18 procent is gestegen. Dat terwijl de hoeveelheid CO2-uitstoot per bestelling met 16 procent is afgenomen. Het merendeel van de uitstoot wordt veroorzaakt door het hoge aantal retouren.
  • Voor in de agenda: is in het programma De wereld van de Chinezen te zien hoe fotograaf en China-expert Ruben Terlou een bezoek brengt aan de Italiaanse stad Prato, waar Chinezen in groten getale de textielindustrie die er al van oudsher zit hebben ‘overgenomen’. In 2018 schreef een boeiend verhaal over de Chinezen die hier designertassen in elkaar naaien.
  • Grote kans dat je het weleens op een label aan je kledingstuk hebt zien staan: het groene logo van BCI, ofwel het Better Cotton Initiative. ’s Werelds grootste merken, waaronder H&M, Zalando en Primark, werken samen met deze organisatie, die als doel heeft om katoenproductie duurzamer te maken door kennis te delen met boeren. Een paar jaar geleden schreef ik over BCI-katoen waarin ik vraagtekens plaatste bij de daadwerkelijke inzet van het initiatief om de katoensector te verduurzamen. Zo zijn er aanwijzingen dat biologische boeren overstappen op BCI-katoen omdat er veel minder regels aan verbonden zijn. Om die reden wordt vraag is in hoeverre de katoen echt ‘groen’ is. Niet voor niets heeft H&M de bewering dat BCI-katoen duurzaam verbouwd is verwijderd. BCI zelf schreef op zijn website nooit gesuggereerd te hebben dat BCI-katoen gegarandeerd

Fijne week gewenst,

Emy

Abonneer je op mijn nieuwsbrief Om de week stuur ik een mailtje waarin ik je op de hoogte houd van mijn journalistieke zoektocht. Wil je mijn verhalen in je inbox ontvangen en een kijkje krijgen achter schermen? Meld je dan aan! Klik hier om je aan te melden