dat mensen te hard rijden door elkaars straten, of door hun eigen straten. In de auto houden mensen zich niet aan de limiet, en eenmaal daarbuiten vinden ze dat een enorme ergernis. En we krijgen het niet opgelost, want er is altijd wel een reden om er niet iets aan te doen. In het verhaal ging ik die redenen een voor een langs.

En ineens waren we 430 bijdragen onder dat verhaal verder.

Toen ik zag welke kant de gesprekken allemaal op gingen, moest ik eerst denken aan draft № zoveel van dit verhaal, toen ik had besloten een non-lineaire structuur te kiezen om de materie te ordenen.

Na elke verklaring waarom we het probleem van te hard rijden niet opgelost krijgen, zou de lezer kunnen kiezen tussen twee mogelijke redenen daarvoor.

Uiteindelijk zou de lezer eeuwig rondjes blijven draaien, in een bos, rondom een enorme olifant: zo stelde ik me het verhaal voor. Als je nu naar de bijdragen onder het essay gaat, dan beland je in hetzelfde bos.

Poging tot ordening

Een deel van de reacties ging over gedrag: moet er een psycholoog aan onze schizofrenie te pas komen, als mensen

Andere gesprekken gingen over inrichting, waaraan ik zelf ook veel aandacht had besteed. Kun je de leefomgeving nog wel zo inrichten dat je er niet meer hard kan, als er auto’s zijn die in een paar seconden naar honderd kilometer per uur kunnen optrekken?

Er ontstond een over iets dat ik nog wil uitwerken in een volgend stuk –

Natuurlijk hadden we het over de V85: het meetinstrument dat de 15 procent hardstrijdenden niet meetelt, en waar veel bewoners mee worden afgescheept. Het lijkt wel wat op de

En zo ging het eigenlijk vooral over daar was het mij ook het meest om te doen. Want dat is dus ook een bos waar je niet uitkomt, tenzij je vecht als een leeuw.

En zo kwam het gesprek vanzelf op rechtszaken.

Moeten we naar de rechter hiermee?

‘Waar zou volgens jou een rechter uitspraak over moeten doen? Ik noem er een paar:

1. Wie is er aansprakelijk als één van onze kinderen wordt overreden door een bestuurder van een auto, terwijl de overheid onze straat had moeten sluiten voor doorgaand verkeer?

2. De overheid heeft 0 verkeersslachtoffers als ambitie. Dit staat lijnrecht tegenover de V85.

3. Is de overheid politiek verantwoordelijk als de snelheidslimiet in een straat niet wordt overschreden als er een ongeluk op straat plaatsvindt, terwijl Veilig Verkeer Nederland aangegeven heeft dat de inrichting niet in orde is?

4. De overheid is verantwoordelijk voor een slachtoffer-vrij verkeerssysteem, maar helaas is er geen sprake van een eerlijke en effectieve naleving van regels, aangezien de politie stelt, dat er in 15-30km/u straten geen handhaving op snelheid mogelijk is. of verkeersdeelnemers zich veilig gedragen, is dus niet aan de orde en wij moeten constateren dat de rechtsorde niet kan worden gehandhaafd. Hiermee wordt het vertrouwensbeginsel geschaad, stellen wij.’

Juristen of bestuursrechtelijk experts: wat denken jullie ervan?

En/of kritische massa bijeenbrengen?

Andere mogelijke uitgang uit dit bos: een platform waarop mensen elkaar kunnen vinden en helpen. Rob Theunissen van ditisonzestraat.nl kreeg tien reacties van mensen in vergelijkbare situaties. Idee nu is om uit te bouwen tot een platform.

En ook wat lukt er wel, en hoe is dat dan gegaan? Daar is heel duidelijk behoefte aan. Wie weet ga ik ze zelf ook schrijven. Er zijn ook nog de ondertekenaars van - de petitie die de Fietsersbond vorig jaar lanceerde op de dag dat verscheen.

Hier kan wat samen gaan komen.

De vroege dagen van de zwartepietendiscussie

Wat ik wel vaker terugkrijg: je beschrijft een probleem, maar je geeft geen oplossing! Klopt: ik wou eerst duidelijker hebben wat het probleem dat we gaan oplossen precies is.

Voor mezelf heb ik na tweeënhalf jaar schrijven over ‘verkeersonveiligheid’ langzamerhand wel een idee. Maar het voelt een beetje als de begintijd van de zwartepietendiscussie: je klinkt al snel radicaal. (Nee, ik wil niet de auto afschaffen.)

Gaat het om mijn mening? Of gaat het om ieders persoonlijke gesprek?

Ik eindig met een raadselachtig stukje

‘Wandelaars gebruikten het Ecoduct Grebbeberg terwijl dat strikt verboden is en de kwetsbare dieren juist weghoudt. Utrechts Landschap ging vorig jaar op onderzoek omdat nog steeds regelmatig marters werden doodgereden op de N225. Terwijl ze toch veilig zouden kunnen oversteken via het ecoduct. 

Bij dat onderzoek bleek dus dat de mens de grote stoorzender was. Om daar iets aan te doen, zorgde Utrechts Landschap dat wandelaars lastiger het ecoduct kunnen bereiken. Ook zijn er extra borden geplaatst om mensen weg te houden. En boswachters en buitengewoon opsporingsambtenaren houden vaker toezicht.’

Welk probleem lossen we hier op?

Meer lezen?

Te hard rijden is volksergernis nummer 1. Waarom krijgen we dat niet opgelost? In veel woonwijken wordt te hard gereden. Bewoners die een drempel willen, zijn vaak jaren bezig om die te krijgen. Want de snelheidsmeting geeft aan dat het niet nodig is. Hoe een diep democratisch vraagstuk – van wie is de straat? – vernauwd wordt tot een technisch probleem. Lees het artikel