Beste,

Zondagochtend om 1:00 ontkurkten Marco te Brömmelstroet en ik in een hotelkamer in Amsterdam een fles champagne die we hadden gekregen van het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten. Sommigen van jullie – maar wij konden niet zien wie – hadden via de livestream of radio de aanleiding meegekregen: ons boek Het recht van de snelste werd bekroond met de Brusseprijs voor het beste journalistieke boek van het jaar!

Het was echt maf om dit zonder de vele tientallen mensen te vieren in en achter het boek, zonder wie er nooit een boek zou zijn geweest. Maar in Desmet Studio’s mocht nog steeds geen publiek naar binnen, de cafés waren toen we klaar waren alweer dicht, afijn: corona. Het is hoe dan ook heerlijk om zo’n mooie prijs te winnen en van kregen we kippenvel.

Dan moet je verhaal maar uitgesteld

In verband met de Brusseprijs even iets over het proces van journalistieke verhalen schrijven bij De Correspondent. 

‘Ah joh, morgen verpakken ze de vis in je stuk.’ Dat is wat eindredacteuren en collega’s zo vaak ter geruststelling zeggen als er iemand zit te twijfelen of een verhaal wel goed genoeg is: maak dat stukje nou maar. Er zit een hele zinnige kern in: wees geen perfectionist. ‘Het is geen proefschrift.’ 

Maar wat als eindredacteur Anna Vossers dat tegen me had gezegd, toen ik vier jaar geleden compleet in de war uit het interview met Marco kwam? Dan had ik de volgende dag een stukje gepubliceerd over fietssnelwegen en douches op het werk, met één kritische quote van Marco erin, op zijn best. Dan had ik wellicht geconcludeerd: moeilijke man. Voortaan maar niet meer om commentaar vragen. Maar Anna begon niet over vis. Ze zei: ‘Nou, dan moet dat verhaal van morgen maar uitgesteld. Ga dan maar opschrijven wat er precies is gebeurd.’

In de drie jaar erna kreeg ik telkens weer de mogelijkheid van de redactie om alle deuren en luiken waar ik langsliep open te trekken. In die ruimte en tijd – met wel druk op de ketel maar geen dodelijke deadlines – ontstonden de verhalen die vervolgens met nog meer ruimte, nu in de vorm van een boekschrijfverlof, leidden tot Het recht van de snelste. 

Een magisch schild op de weg

Ander nieuws:

Wat als de gemeente kan bepalen dat pakketbezorgers niet meer te hard kunnen binnen de gemeentegrens? Of een magisch schild kunnen plaatsen rond een school?

Op bezoek bij The War against Cars

‘Waar zijn de fietspaden in Legostad? Wat gebeurt er als een van ’s werelds bestverkopende speelgoedproducenten kinderen niet de mogelijkheid biedt om een wereld te bouwen waarin je zonder auto kan leven? En waarom vindt een groepje volwassenen dit zo belangrijk?’

Beluister  van de onvolprezen podcast The War ons Cars over de ontbrekende fietspaden in Lego, waar ik eerder over schreef.

En op bezoek bij collega’s Rudi & Freddie

Marco en ik vertellen over ons boek, Jesse heeft een paar kritische kanttekeningen, en Rutger vraagt zich af of hij – als inwoner van een voorstad met een auto voor de deur – ook een onderdeel is van het probleem.

Tools for Conviviality

Al maanden wil ik een verhaal schrijven over het boek van Ivan Illich, omdat dat boek zelf een instrument is geworden waarmee ik betere keuzes kan maken. Las je het ook? Wat is jou het meeste bijgebleven? Ik zou het heel leuk vinden om dat te horen, terwijl ik me bezin op de vraag hoe je een aanbeveling schrijft van zo’n gelaagd boek.

Hartelijke groet,

Thalia

Deze nieuwsbrief in je mail? Hier meld je je aan