Deze longread over een bamikegel is zoveel meer dan een hartige snack Jan van Tienen, bekend van Vice, De Speld en de ontroerende familievertelling ‘Er is niets wat hier nog blijft’, leverde met de culinaire longread ‘Waarom is de bamikegel van snackbar Jelle zo groot?’ een Tegelwaardig staaltje onderzoeksjournalistiek af. Het verhaal draait allemaal om de prangende vraag waarom de bamikegels van de Amsterdamse snackbar Jelle zo groot zijn – de titel is veelzeggend in dezen. Op zoek naar antwoorden trekt Van Tienen werkelijk alles uit de kast: participerende journalistiek, diepte-interviews, locatie- en bronnenonderzoek, alles om de onthullende feiten op tafel te kunnen leggen. Het resultaat, waar ik niet te veel over wil verklappen, is een verhaal dat ontroert en verbaast, en bijzonder smakelijk opgeschreven bovendien. Hou vooral ook dit nieuwe onderzoeksplatform in de gaten, Heemkunde van de ziel, er is meer moois in de maak. (Andreas Jonkers, adjunct-uitgever) Heemkunde van de ziel: ‘Waarom is de bamikegel van snackbar Jelle zo groot?’ (Leestijd: 15 minuten)
De opmars van true crime (en waarom het genre vooral vrouwen trekt) Vroeger was je als liefhebber van waargebeurde misdaadverhalen veroordeeld tot de nachtprogrammering van Yorin of Net5, of groezelige boeken. Nu kun je, als je wilt, zelfs je dagelijkse woon-werkretour vullen met podcasts over onopgeloste moordzaken. Dat doen dan ook miljoenen luisteraars en kijkers – opmerkelijk genoeg vooral vrouwen. Sterker nog: een nieuw genre true crime, speciaal voor vrouwen, is in opmars. Zo is daar de podcast My Favorite Murder (35 miljoen luisteraars), waarin twee vriendinnen opgewekt de moord van de week bespreken en altijd afsluiten met de leus ‘Stay safe, stay sexy!’ Schrijver Joost de Vries vraagt zich af: wat verklaart die aantrekkingskracht van waargebeurde misdaadverhalen op vrouwen? En wat zegt het over deze tijd? (Lena Bril, chef engagement) De Groene Amsterdammer: ‘Moord, vuige moord’ (Leestijd: 15 minuten)
De klimaattop in Glasgow gaat vooral over snelheid Ik ben vast niet de enige die zich apathisch voelt als het gaat om de klimaattop in Glasgow. We kennen de gevaren van klimaatverandering al decennia, en toch gaat de overgang naar duurzame energie maar niet snel genoeg. Gelukkig is er Bill McKibben: hoewel hij (in de woorden van collega Jelmer Mommers) al over klimaatverandering schreef toen nog niemand anders dat deed, is hij de hoop niet verloren. In dit stuk in The Guardian wijst hij op twee belangrijke beslissende positieve ontwikkelingen. De eerste is dat duurzame energie een stuk goedkoper is geworden; de tweede dat er wereldwijd steeds meer mensen de straat opgaan om hun regeringen aan te sporen tot actie. Wat nu telt, volgens McKibben, is de snelheid van de veranderingen. (Josta van Bockxmeer, correspondent Wonen) The Guardian: ‘It’s easy to feel pessimistic about the climate. But we’ve got two big things on our side’ (Leestijd: 5 minuten)
Deze journalist helpt mensen met problemen waar ze al tijden mee rondlopen Een van de grappigste podcastmakers die ik ken is de Amerikaanse Canadees Jonathan Goldstein. Hij draagt vaak bij aan de moeder aller podcasts, This American Life, en zijn eigen show Heavyweight is, als-ie daadwerkelijk verschijnt (deadlines halen is niet zijn ding), fantastisch. In de podcast helpt hij mensen met kwesties die soms al decennialang zwaar op hun schouders drukken. Recent maakte hij twee afleveringen over familie en geheimen, ‘#38 Justine’ en ‘#39 Stephen’. De vader van Justine en Stephen is een enorme fantast: hij vertelt de grootste verhalen, maar wat is ervan waar? Als Goldstein en Justine controleren of het grootste geheim dat de vader van laatstgenoemde ooit vertelde klopt, zet dat het leven van Justine en haar broer Stephen volledig op zijn kop. (Anna Vossers, eindredacteur) Heavyweight: ‘#38 Justine’ (Luistertijd: 2 afleveringen van 35 minuten)
Matt Taibbi: ontspoorde rocksterjournalist of de man die politiek links scherp houdt? Niet zo lang geleden was Matt Taibbi het boegbeeld van de linkse rebellenjournalistiek – grote mond, scherpe pen, voor niets en niemand bang. In de jaren negentig raakte Taibbi verslaafd aan heroïne en oreerde met proza dat het midden hield tussen Hunter S. Thompson en Chuck Palahniuk over orgies in de Moskovische bar De Hongerige Eend en de taart van paardenzaad die hij in het gezicht van een New York Times-collega drukte. Later maakte hij naam met ferme artikelen over orkaan Katrina en de financiële crash op Wall Street. Maar sinds zijn vertrek bij tijdschrift Rolling Stone en het opstarten van zijn populaire nieuwsbrief op Substack wordt hij verguisd door de links-liberale media in New York en Washington DC. Taibbi hekelt hoe veel progressieve journalisten sinds 2016 regelmatig kritischer berichten over Republikeinen dan over Democraten, en hoe niche-invalshoeken over bijvoorbeeld corona worden afgedaan als gekte op de flanken. Afhankelijk van je eigen mediadieet kun je Taibbi zien als een uit de bocht gevlogen rechts-reactionair die het gemunt heeft op progressief links, dan wel als interessant tegengeluid naast het journalistieke establishment. (Riffy Bol, algemeen redacteur) New York Magazine: ‘What Happened to Matt Taibbi?’ (Leestijd: 20 minuten)