De wereld mag de vader van Ennio Morricone dankbaar zijn. Zelf wilde de Italiaan arts worden, maar pappa drukte een trompet in zijn handen. Aanvankelijk duidde weinig erop dat Morricone, begonnen met muzikaal geëxperimenteer in een avant-gardeband, uit zou groeien tot de grootste filmcomponist van de twintigste eeuw (sorry, John Williams).
Morricone introduceerde radicale hervormingen in het ooit voorspelbare genre der filmmuziek: drie noten binnen vierkwartsmaten, totaal verschillende melodieën die geleidelijk samensmelten, muziek die het beeld droeg in plaats van andersom.
Zijn creatieve veelzijdigheid sprong van spanning naar slapstick, van hoop naar hartzeer, van ingetogen getokkel naar bombastische opera. Het zou me niets verbazen als mensen Morricones composities voor Once Upon a Time in the West, The Mission en Cinema Paradiso over tweehonderd jaar nog altijd met betraande ogen en een brok in hun keel beluisteren.
Regisseur Giuseppe Tornatore, voor wie Morricone tot 2016 bleef componeren, brengt met de documentaire Ennio een welverdiende ode aan de componist die in 2020 overleed. Grootheden als Clint Eastwood, Quentin Tarantino en Bernardo Bertolucci zwaaien de maestro met gouden herinneringen uit.
/dc-useruploads-images/08f461af3045461db08d82379c9c187d.png)