Gisteravond liep ik mee met de stille tocht in Amsterdam. Als Stadsdichter las ik bij aanvang dit gedicht voor, geschreven voor de herdenking, maar de beweging, dat naast elkaar op weg zijn, draagt misschien toch ook iets van bevrijding in zich, dus publiceren we het vandaag nog eens hier.
Stille Tocht, 4 mei 2022
Bewegen is de beste vorm van herdenken. Het lichaam
herinnert zich wat wij vergeten. Fysiek geheugen van reflexen,
aangekoekte erfenis in spieren.
Benen die voortgaan zoals benen voortgaan, tegen beter
weten in, omdat volharden antwoord is op het slordige geweld
waarmee geschiedenis steeds weer in ons opstaat.
Voet voor voet, in naam van hen die doorstonden en doorstaan,
tocht van rompen en gezichten waarin bewaard ligt wat er leeft
in ons: de duizend variaties van daders en gewonden.
Sommige verhalen zijn nog altijd belegerd door toondove angst
voor meerstemmigheid. Ieder van ons kan een luchtbrug zijn,
bevrijden wat vastzit in botten en vezels.
Aandacht is antigif, dit traag, gezamenlijk bewegen, niet om ergens
aan te komen maar om naast elkaar te lopen. Wetend dat elk
lichaam in zich draagt wat wordt herdacht.
/dc-useruploads-images/807e4f6424b24697906a5f00238881af.png)