Na het ongeluk met de Airbus van Germanwings, waarbij 150 mensen omkwamen, kwam algauw naar buiten dat het een moedwillige daad was van co-piloot Andreas Lubitz. Meteen rezen de vragen. Wat was er gebeurd in de cockpit? Hoe was dit in hemelsnaam mogelijk, met alle veiligheidsvoorschriften? Wat heeft zich in zijn hoofd afgespeeld?

Misschien zal het antwoord op die laatste vraag wel nooit gevonden worden. In dat perspectief is het optreden dat pianist Ralph van Raat deze week twee keer gaf interessant: The piano and the flightsimulator. Van Raat is niet alleen die zich met grote hartstocht wijdt aan de moderne muziek, hij haalde vijf jaar geleden ook zijn vliegbrevet. Nu bestuurt hij solo een

In doet hij beide. Tegelijk. Niet alleen een onwaarschijnlijk knappe prestatie, het levert de buitenstaander ook een unieke kijk op in de belevingswereld van een piloot.

Ik bezocht hem tijdens zijn voorbereiding in het Gaslab van TU Eindhoven. Er stond een vleugel, een lampje bescheen de partituur. Boven de vleugel hing een transparant scherm met daarop het beeld van een cockpit. Daarachter een drie meter hoge wand, waarop Zwitserland werd geprojecteerd. Van Raat bespeelde niet alleen de vleugel, maar via een ingenieus computerprogramma ook de simulator. En zo vloog ik even later boven de Zwitserse Alpen.

Podcast: Waarom een zelfgekozen levenseinde niet altijd de beste oplossing is Kun je een leven dat getekend wordt door lijden maar beter beëindigen? Volgens journalist Gerbert van Loenen wordt deze vraag in Nederland al te gemakkelijk met een ja beantwoord. Voor de Week van de Euthanasie schreef hij het essay ‘Lof der onvolmaaktheid.’ Luister hier het interview terug Ode aan het geniale gepriegel: het Köln Concert van Keith Jarrett Wekelijks schrijft David Van Reybrouck een ode aan een of ander voortbrengsel. Deze week: de best verkochte jazz-soloplaat aller tijden, het concert dat bijna niet door was gegaan, de improvisatie op een tweederangs piano. Lees hier de ode terug Podcast: Er is leven na de Canto Ostinato Saskia Lankhoorn (1979) richt zich als pianist volledig op hedendaagse klassieke muziek. In de muziek van de Australisch-Nederlandse componiste Kate Moore vindt zij veel van zichzelf: breekbaar- en onverzettelijkheid. In de combinatie ontstaat een eigen universum waar het goed toeven is. Luister hier het interview terug Luister je liever via de Apple Podcasts-app? Abonneer je dan via iTunes op de interviews van Lex Bohlmeijer. Dan verschijnen ze elke keer automatisch in je Podcastsapp. Klik hier om je op Lex te abonneren