De laatste jaren hebben we er alles aan gedaan om verveling te slim af te zijn. Elk ‘verloren’ moment dat we van invulling kunnen voorzien door een mail te sturen, muziek te luisteren of een filmpje te kijken is goed besteed. Verveling verdrijven is bijna een stressvolle activiteit geworden.
In onze strijd tegen eentonigheid worden entertainment en kunst steeds belangrijkere wapens. Netflix en Spotify kunnen altijd ingezet worden. Zo is verveling en alledaagsheid de nieuwe stilte geworden. Stilte die doorbroken moet worden.
Maar doen we muziek en verveling zo niet tekort?
De eeuwige wederkeer van de verveling
Verveling is een thema dat komt en gaat binnen de kunsten. Terwijl de meeste kunstenaars zich zo ver mogelijk van bijvoeglijke naamwoorden als ‘saai’ en ‘eentonig’ willen houden, zien anderen er juist enorm veel mogelijkheden in. Zo maakte Michael Snow in 1967 de experimentele film Wavelength, waarin 45 minuten lang wordt ingezoomd, en schoot Andy Warhol een jaar eerder Sleep, een zes uur durende opname van een slapende man.
Oersaai? Of juist intrigerend?
Parquet Courts en Fat White Family schatten verveling weer op waarde en promoveren haar tot creatieve kracht
Ook in de rockmuziek heeft verveling een lange geschiedenis. Neem The Ramones, bij wie verveling aan de basis stond van elk lied, of The Buzzcocks, die in ‘Boredom’ hun doelloosheid perfect samenvatten in een solo van slechts twee noten. En dan is er nog het apathische en lusteloze ‘No Fun’ van The Stooges, is er een tijdlozer lied over verveling mogelijk? Of is het toch gewoon een dodelijk saai nummer?
Die vragen doemen ook op als je de muziek van Parquet Courts en Fat White Family hoort, twee jonge indiebands die langzaam bekend aan het worden zijn. Twee bands die verveling weer op waarde schatten en zo opnieuw tot creatieve kracht promoveren.
Verveling bij Fat White Family
‘In de marge en uit pure verveling, dan gebeuren de dingen,’ vertelde Fat White Family-frontman Lias Saoudi een tijdje terug aan Mojo. ‘Als je constant geamuseerd wilt worden, word je door een overvloed aan middelmaat in beslag genomen. Verveling is belangrijk. Het is een zegen als kunstenaar.’
Hoe dat dan klinkt? Op zijn debuut ‘Champagne Holocaust’ venijnig en gevaarlijk verveeld door de zeurderige gitaren, weinig enthousiaste zang en dissonante riedels. Sommigen noemen Fat White Family daarom vulgair en verwerpelijk maar dat kan ook zijn omdat de band conservatieve rockers als Oasis op de korrel neemt.
Zeker is dat het niet toevallig is dat verveling juist nu weer een thema is. Terwijl de wereld om ons heen steeds ingewikkelder wordt en een betere wereld altijd maar enkele klikken verwijderd lijkt, is er een ware revival van de slacker aan de gang. Het leven van de slacker is niet het stadse sprookje dat we op Instagram of Facebook zien, maar een leven dat vooral alledaags, normaal en een tikje saai en voorspelbaar is.
De reden hiervoor lijkt dat veel jongeren vandaag steeds moeilijker werk vinden en na hun studies opnieuw thuis gaan wonen of goedkoop met vrienden een huis betrekken. Die levensstijl, die ook steeds vaker getoond wordt in Amerikaanse televisieseries zoals Girls en Togetherness, vindt zijn ingang ook in muziek. En aangezien muziek altijd al een goed middel was om frustraties en verveling mee te verdrijven, zijn veel jonge bands opnieuw stoned and starving, zoals het in een track van Parquet Courts klinkt.
Verveling bij Parquet Courts
Zoals Fat White Family in Groot-Brittannië de verveling probeert te verdrijven, heb je in de Verenigde Staten bands als PC Worship en Parquet Courts die van apathie en alledaagsheid hun kenmerk hebben gemaakt. Vooral die laatste band blinkt uit in het verklanken van een verveeld soort hedonisme waarin zelfs het wachten op de fietskoerier zijn plek krijgt. Dankzij hun eenvoudige, repetitieve gitaarpartijen, monotone zanglijnen en de uit het leven gegrepen teksten klinkt Parquet Courts als een hedendaagse The Buzzcocks.
Tussen het ontlopen van verantwoordelijkheden door, werkt de band sinds 2011 aan een eigenzinnig oeuvre dat als geen andere rockgroep de tijdgeest weet te vatten. Vooral het album Content Nausea (2014), gemaakt onder de naam Parkay Quarts, raakt een gevoelige snaar met bijvoorbeeld de zin ‘the naked sprint from screen to screen, scrolling binary ghettos for escape.’ Onze angst voor verveling en hang naar de technologische invulling ervan wordt in dit album met de grond gelijkgemaakt.
Parquet Courts klinkt zodoende als die twee noten tellende Buzzcockssolo uit ‘Boredom’: efficiënt en zonder franje. Toch ontdek je dankzij de vele herhalingen en eentonigheid bij elke luisterbeurt weer iets anders. Dat hun muziek daarnaast ook leert dat het normaal is om niet zo goed te weten wat je wilt, wat je aan het doen bent en waar je naartoe gaat, is mooi meegenomen.
Hun nieuwe ep Monastic Living komt deze week uit, maar geheel volgens het Parquet Courts-stijlboek is het voorlopig nog wachten op een fysiek album. In de tussentijd is vervelen alvast een goede optie.
Dit is de muziekhoofdstad van vandaag (met dank aan Kurt Vile)
New Orleans luisterde jazz, Chicago blues en Nashville country. Muziek en steden hebben altijd al een vruchtbare relatie gehad. Het geweldige nieuwe album B’lieve I’m Goin Down van Kurt Vile bevestigt nu dat Philadelphia het nieuwe muziekmekka is. Wat zit er daar toch in het drinkwater?
Hiphop is nu oud genoeg voor nostalgie (en Straight Outta Compton profiteert daar optimaal van)
De recent in Nederland uitgekomen film over Amerika’s beruchtste hiphopgroep Niggaz Wit Attitudes wordt de verrassingshit van het seizoen genoemd. Niets is minder waar. Of dacht je dat Ice Cube en Dr. Dre hun zakelijk instinct verloren waren?
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
