72 uur in een verpleeghuis, dag 2

Het is hier warm en stil op de dementieafdeling en de afterdinnerdip na de warme lunchmaaltijd helpt ook niet. De één na de andere medebewoner wordt ’s middags bezocht door Klaas Vaak.

En dan voel ik mijn oogleden ook enigszins zwaar worden. Dit ligt niet aan de nachtrust of gebrek aan koffie. Niets hoeft in een verpleeghuis, het tempo ligt laag, niets doen an sich blijkt best vermoeiend te zijn.

In dit kleinschalige, Zeeuwse dorpswoonzorgcentrum waar ik deze 72 uur in verblijf is überhaupt opvallend rustig, de bewoners die uit de directe omgeving komen zijn dit zo gewend. Op straat voor het huis is het sereen, je hoort alleen de vogels kwetteren en af en toe een auto voorbij rijden.

Dag 2 is ook de dag dat de eerste 24 uur verstrijken en mijn wereld een stuk kleiner geworden is, ik gedoucht en aangekleed word. Dat de controlfreak in mij besluit zoveel mogelijk zelf te doen binnen de grenzen van mijn rol, ik een mitella om krijg om mij aan die grenzen te herinneren. Het is de dag dat een bloemstuk schikken zorgt voor gespreksstof, ik hier voor het eerst warm eet (het eten is geen 10, maar zeker beter dan een 5) en ik bij het zorgpersoneel een kijkje neem achter de schermen.

In de tussentijd ben ik het Zeeuwse dialect beter gaan verstaan, met dank aan een stoomcursus van vrijwilligers uit het dorp en ouderen uit het huis. In grote lijnen: de ‘ie’ is een ‘ij’, de ‘aa’ is een ‘a’, ‘uu’ is een ‘ui’, lidwoorden kleven in een verbasterde vorm aan zelfstandig naamwoorden en sommige letters worden ingeslikt. ‘Het winkeltje’ wordt ‘twinkeltje’, ‘de hoek wordt’ ‘dennoek’.

De taalles werpt meteen zijn vruchten af, het contact met medebewoners is er met sprongen op vooruit gegaan, waardoor ik beter in de groep lig.

Tijdens het avondeten krijg ik hulp aangeboden van mijn buurvrouw van in de tachtig, mijn overbuurvrouw van in de zeventig zegt dat ze hoopt dat ik haar nieuwe vriendin word en de enige man in het gezelschap van midden tachtig weet zeker dat hij mij van vroeger kent in de goede oude tijd dat we gingen dansen in het Zeeuwse dorpje Sluiskil.

Vandaag geleerd:

- Met een goede dosis bluf en improvisatievermogen is dementie te verhullen voor buitenstaanders;

- Woordkeuze blijkt onder het zorgpersoneel heel belangrijk te zijn, zeggen dat iemand in bad wordt "getakeld" in plaats van "vervoerd met een badlift" is taboe. De reden is dat eerbied en medemenselijkheid in de zorg begint met woordkeuze;

- Als het lang stil is grijp ik uit automatisme naar mijn telefoon om mijn mail, WhatsApp, sms-berichten, Twitter of Facebook te checken;

- Het is belangrijk om bij een groep te horen als je sociale contact zich daartoe beperkt, zorgpersoneel speelt een belangrijke rol bij het goed houden van het sociale contact door bijvoorbeeld het gesprek gaande te houden of de kleinste sporen van onaardig gedrag vriendelijk of diplomatiek te corrigeren.

Lees hier mijn tweede log: ‘72 uur in een verpleeghuis - dag 1.’ Lees hier mijn eerste log: ‘Ik laat mezelf 72 uur lang opnemen in een verpleeghuis. Wat zal ik leren?’