Spring naar inhoud

72 uur in een verpleeghuis, dag 4

Zou ikzelf in dit verpleeghuis willen blijven wonen? Ab-so-luut niet!

Overigens niets ten koste van de bewoners, het personeel, het huis, de zorgkwaliteit of het management. (Jullie begrijpen vast, als daar iets ontzettend mis mee zou zijn geweest, zou een journalist wellicht niet met open armen worden ontvangen, dat zit hier allemaal wel snor.)

De reden dat ik hier niet wil wonen, is dat ik als gezonde dertiger op den duur mesjogge zou worden van de gêne, traagheid, lange stiltes, herhalende conversaties met medebewoners, voorspelbaarheid en, geloof me, in 72 uur verpleeghuis heb je voor de komende jaren genoeg oud-Hollandse meezingers gehoord.

Maar: als ik in 2070 rond de negentig mág worden, zou gaan dementeren en een lijf zou hebben vol gebreken zoals de bewoners hier, dan zou ik ongetwijfeld voor een verpleeghuis als dit tekenen. Ik mag mezelf, denk ik, gelukkig prijzen als tegen die tijd - na twee vergrijzingsgolven, nog een betaalbare plek zoals dit bestaat.

De beleving van de Zeeuwse tachtigers en negentigers uit dit huis is natuurlijk heel anders. Zorg, mijn bron van gêne, is voor hen pure noodzaak, traagheid is kalmte, lange stiltes is rust, herhalende conversaties is een nieuw gesprek, voorspelbaarheid is geborgenheid en de oud-Hollandse meezingers zijn pure nostalgie.

Ongetwijfeld zou ik op die leeftijd geen genoeg krijgen van de Spice Girls, Destiny’s Child, NSync, Tupac, Aqua en andere jarennegentigpop.

Tot die tijd wil ik het moment dat ik hulpbehoeftig word door ouderdom (als ik al oud mag worden), toch liever zolang mogelijk uitstellen. Dat kan gelukkig. Hoe dat moet weet ik allang, maar het belang zie ik nu pas echt levendig voor me. De kans op veel ouderdomskwalen zijn aanzienlijk te verkleinen en te vertragen door gezonder te leven.

Lees hier waarom ik me 72 uur liet opnemen. Lees hier mijn verslag van dag 1 terug. Lees hier mijn verslag van dag 2. Lees hier mijn verslag van dag 3.
Correspondent Oud worden