Wat is uw religie, een interviewer in februari aan Amerikaans presidentskandidaat Bernie Sanders. Hij antwoordde: that we are all in this together. Hij wees naar de interviewer.

‘Als jij pijn hebt, als jouw kinderen pijn hebben, dan heb ik op een bepaald niveau ook pijn.’ We hebben allemaal invloed op elkaar, op allerlei manieren die we niet eens begrijpen, zei Sanders. ‘It’s beyond

Sommige lezers zullen dit direct herkennen. Maar in een tijd waarin veel nadruk ligt op autonomie en zelfontplooiing, vergeten we maar al te graag dat we allemaal, elke dag, afhankelijk zijn van elkaar. Collega’s zijn voor hun concentratie afhankelijk van elkaars gemoed, geliefden zijn voor hun geluk afhankelijk van elkaars gezondheid, arme arbeiders zijn voor een waardig bestaan afhankelijk van onze wetten en ons Klimaatverandering is de beste illustratie van deze wereldwijde verwevenheid: de elektriciteit die mijn MacBook gebruikt, wordt opgewekt met kolen uit Colombia, en leidt tot uitstoot die het klimaat opwarmt, waardoor de sneeuwmobiel van een inwoner van een inheemse gemeenschap net over de poolcirkel in Canada door het ijs zakt.

Het zijn gekmakende maar we weten dat ze er zijn. We weten dat onze acties gevolgen hebben voor alle andere mensen, en dat de acties van alle andere mensen gevolgen hebben voor ons. Er lopen draden door de tijd, en tussen acties. Als 52 procent van de Britten Europa vaarwel zegt, hebben wij daar allemaal last van. Als Donald Trump of Geert Wilders haat en verdeeldheid zaait, hebben wij daar allemaal last van, zoals we nog steeds last hebben van de haat die Hitler zaaide en oogstte. Als twee jongens op een terras een racistische opmerking maken, hebben wij daar allemaal last van. Als ze de slappe lach hebben, doet dat iedereen goed - al zal niemand daar een nieuwsbericht over schrijven.

Dus: een lofzang op de afhankelijkheid

In het dagelijks leven zijn we vaak blind voor de wederzijdse invloed die we op elkaar, op iedereen, hebben – al was het maar omdat die te groots is om voortdurend bij stil te staan. En juist omdat we er blind voor zijn, gaat er van alles mis, verpietert wat gemeenschappelijk is, vergeten we wat we delen, dat we van elkaar afhankelijk zijn en dat dat mooi is.

We vergeten wat we delen, dat we van elkaar afhankelijk zijn en dat dat mooi is

Wat zou er gebeuren als we onze onderlinge afhankelijkheid juist bezingen? Dat is het idee achter de Afhankelijkheidsverklaring die we gaan maken op De Correspondent. We willen onze onderlinge afhankelijkheid eens behandelen als onderwerp, in plaats van als randverschijnsel of hindernis die overwonnen moet worden. Wie weet leidt dat tot meer inzicht en meer compassie. Wie weet draagt het bij aan een beetje meer wereldbewustzijn, en dan bewustzijn van de soort die niet is opgetrokken uit schuldgevoel en angst voor de

Het idee voor een afhankelijkheidsverklaring passeerde al de revue in een recent toneelstuk, en het werd eerder geopperd door theatermaker en schrijver Rebekka de Wit in haar roman We komen nog één wonder tekort.

Luisteren: een pleidooi voor meer afhankelijkheid Rebekka de Wit (1985) munt in haar ontroerende roman We komen nog één wonder tekort het idee van een Afhankelijkheidsverklaring. Om te onderstrepen dat we met alles en iedereen verbonden zijn. Ze vertelde erover in gesprek met Lex Bohlmeijer. Luister de podcast hier terug

De Wit beschrijft een ontmoeting met een Amerikaan die een hoge pet op heeft van de Amerikaanse Declaration of Independence. ‘Hij balt zijn vuist bij het woord ‘independence,’ alsof dat het is waar we voor de straat op moeten, mocht het ooit van ons worden opgepakt.’ Maar onafhankelijkheid heeft voor De Wits verteller alles te maken met alleen zijn, en dat is er sowieso Wie zo hamert op onafhankelijkheid heeft geen oog voor de manier waarop alles invloed heeft op alles, zelfs het gesprek van de mensen naast je. ‘De stemmen die je om je heen hoort trillen door aan de binnenkant van je hoofd en je zult er altijd mee in gesprek blijven,’ schrijft De Wit. ‘Wij veroorzaken elkaar.’ En dat, concludeert ze, zou een mooie beginzin zijn van de afhankelijkheidsverklaring.

Iedere maand een essay

Voor zover wij weten is die nog niet geschreven (al hebben de Kings of Convenience ooit een album gemaakt dat Declaration of Dependence heet). Vanaf deze maand publiceren we elke maand een essay onder de noemer van de Afhankelijkheidsverklaring. Het leek ons gepast om te beginnen op 4 juli, de dag dat in 1776 de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend, een dag die nog altijd wordt gevierd. Vandaag publiceren we het eerste verhaal in deze reeks, van bedenkster Rebekka de Wit.

Leve onze afhankelijkheid Afhankelijkheid wordt vaak gezien als iets zwaks en onaantrekkelijks. We gaan ervoor naar de psycholoog of de verslavingskliniek. Vandaag op Independence Day: tijd om de andere kant van afhankelijkheid te belichten. Lees het essay van Rebekka

Volgende maand schrijft Freek Vielen, een van de makers van het eerdergenoemde toneelstuk Heimat 2, een essay voor de serie. Daarop volgen de essays van andere denkers en schrijvers. Illustrator zal de hele serie van zijn - verbluffende - beelden voorzien. Correspondenten Lynn Berger, Nina Polak en ondergetekende voeren de redactie.

Gaandeweg ontstaat de afhankelijkheidsverklaring, een manifest voor onze tijd, een schuilplaats en uitvalsbasis voor de betrokken wereldburger.

Op de hoogte blijven van de Afhankelijkheidsverklaring? Dat kan door je op te geven voor ‘het Cultuurberaad’! Cultuurcorrespondenten Lynn Berger, Marian Cousijn en Nina Polak houden je met deze wekelijkse nieuwsbrief op de hoogte van alles wat er op De Correspondent verschijnt over kunst en cultuur. Daarnaast tippen ze boeken, films, tentoonstellingen en meer. Schrijf je in voor de kunst- en cultuurnieuwsbrief van De Correspondent

Verder lezen?

De post-postmoderne mens: op de hoogte van alles, verplicht tot niets Klimaatverandering, slavernij in sweatshops, wapens gefinancierd van ons spaargeld: ons handelen als consument veroorzaakt grotere problemen dan ooit. Waarom voelen we ons daar niet permanent schuldig over? Een kerstessay, over de post-postmoderne mens en zijn onvermogen te veranderen. Lees hier het essay van Rob Wijnberg Nederland gaat IS in Syrië bombarderen. Maar daarmee win je de strijd tegen terrorisme niet Nu Nederland de bombardementen op Islamitische Staat uitbreidt van Irak naar Syrië, dringt zich opnieuw de vraag op: hoe lang blijven we nog geloven dat terrorisme met bommen de wereld uit te helpen is? Tijd voor een langetermijnvisie. Lees het essay van Rob hier terug Wat er allemaal schuilgaat achter het T-shirt dat je aanhebt In 2013 stortte het krakkemikkige bedrijvencomplex Rana Plaza in Bangladesh in. Vijf kledingfabrieken, die onze T-shirts en broeken produceren, waren daar gevestigd. 1.138 mensen kwamen om, 2.515 mensen raakten gewond. Dick Wittenberg sprak Shila, een 24-jarige overlevende, en vroeg haar of er sinds de ramp iets is veranderd in de Bengalese rampfabrieken. Lees het verhaal van Dick hier terug