Er zijn vijf redenen om te luisteren naar het gesprek met Frank Keizer (Leeuwarden, 1987).

1. Zijn debuut is uitgesproken politiek van toon. Het gaat direct in op de gevolgen van de flexibilisering. Onze samenleving valt uiteen in individuen in de greep van onzekerheid, meent Keizer. Allemaal o zo zelfstandige werknemers die zichzelf hebben leren uitbuiten. Maar wat hebben zij gemeen en hoe zouden ze zichzelf kunnen organiseren? Onder normale omstandigheden is een poëtisch portret van het precariaat, van binnenuit.

2. Piet Gerbrandy schreef in een bespreking: ‘In vijf gitzwarte reeksen bepaalt Keizer zijn positie in een wereld die hem absoluut niet bevalt, maar waarin hij nu eenmaal zijn weg moet zien te vinden.’ Keizer mag dan de politieke theorie niet schuwen, hij is dichter genoeg om zijn visie te verpakken in een poëtische taal die zindert van de ambiguïteiten en waarin alles op losse schroeven staat. ‘Kom op dan Asscher / laat me je grote maatschappij zien / dan laat ik mijzelf los / in je globale stad / met mijn vrienden die mijn vreemden zijn / en gaan we schuifelen tussen de scherven.’ Op mijn verzoek leest Keizer een flink aantal van zijn gedichten voor (gezeten aan de oever van het IJ, omgeven door het geluid van de bedrijvige stad).

Allemaal o zo zelfstandige werknemers die zichzelf hebben leren uitbuiten

3. Ook in zijn persoonlijke leven werd hij geconfronteerd met een crisis. Hij werkte als zelfstandige voor een uitgeverij, maar verdiende amper geld. Hij maakte zinvolle boeken over de politieke ontwikkelingen van onze tijd, tot hij moest constateren dat hij bezig was zichzelf volledig uit te buiten. Zo gaat het dus, constateerde hij achteraf: het kapitalisme houdt iedereen doelbewust in de greep van de onzekerheid, met als gevolg dat we geen scheiding meer kunnen maken tussen werk en leven. We hebben de fabriek mee naar huis genomen.

4. Dit gesprek past binnen de serie die gastcorrespondent Roel Griffioen voor De Correspondent schrijft

5. Hij eert zijn grote voorbeeld Begonnen als impressionistisch dichter, ontpopte die zich later als hartstochtelijk pleitbezorger van het ‘warme’ marxisme. In Keizers woorden: ‘Prachtige poëzie van het wegstervende evenement / heb je geschreven.’ Een eeuw later probeert de jonge dichter het vuur brandende te houden.


Lees ook:

Nederland flexibiliseert. Maar mobiliseert niet Er is een nieuwe klasse ontstaan in Nederland. Een klasse van flexwerkers, draaideurstagiairs, jongeren die geen loopbaan van de grond krijgen, ouderen die door hun werkgever ‘overtollig’ zijn verklaard en vele anderen met een onzeker bestaan. Hoe hen te verenigen en verandering te realiseren? Lees het verhaal van Roel Griffioen hier terug Zet je schrap voor het gevaarlijkste idee ooit: de meeste mensen deugen We zijn niet links én niet rechts. We zijn het communisme én het kapitalisme voorbij. Maar waar moeten we dan in geloven? Het antwoord vinden we in het fascinerende levensverhaal van een Russische prins die anarchist werd. Zijn belangrijkste boodschap: vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen. Lees het verhaal van Rutger Bregman hier terug Flexwerken en freelancen leert ons: stabiliteit was altijd een illusie De toename van freelance- en flexwerk maakt onze carrières onzekerder. Dat merken we ook thuis. Wonen, trouwen: het staat allemaal op losse schroeven. Pijnlijk. Maar, zo schrijf ik in deze bespiegeling: we leren door die onzekerheid wel een belangrijke levensles. Lees het verhaal van Roel Griffioen hier terug