De Lidl-manager had een hekel aan internet, zei ‘ie

Met fotograaf Jan Dirk van der Burg reisde ik naar De Reeshof, een nieuwbouwgezwel aan de westkant van Tilburg. Er wonen daar ongeveer vijftigduizend mensen tussen het groen in een wijk waar een systeemplafond niet per se als lelijk wordt ervaren.

We kwamen voor de feestelijke heropening van winkelcentrum Heyhoef, dat met geld van de discountformule Lidl was uitgebreid met tien winkels waarvan een vestiging van de Lidl veruit de grootste was. De uitbreiding/vernieuwing had gezorgd voor spanningen tussen ‘de nieuwe’ en ‘de oude winkeliers.’ De laatsten waren ervan overtuigd dat de nieuwelingen werden voorgetrokken.

De bevolking maakte het allemaal niets uit. Ze waren met honderden naar het winkelcentrum gekomen om te luisteren naar een toespraak van burgemeester Peter Noordanus (PvdA) die ze ter hoogte van ‘smul-room’ De Groene Vlinder toesprak. Zijn buikje priemde uit het colbert terwijl hij de winkeliers op het hart drukte om toch vooral eenheid uit te stralen. Toen dat gebeurd was, zei hij dat hij met de massa tot vijf wilde tellen, waarna hij op de knop van het confettikanon zou gaan drukken.

‘Maar dan omgekeerd, van vijf tot nul. Dat is mavo-2, iedereen kan dat. Vijf-vier-drie-twee-een-nul.’

Niemand telde mee.

De mensen stonden erbij, keken ernaar en reageerden nauwelijks, ook niet nadat er sirenes afgingen en de confetti op hun hoofden neerdaalde. De burgemeester stapte van het podium en werd genegeerd. Aan een praatje had niemand behoefte.

Een paar minuten later wilden ze allemaal tegelijk naar de Lidl-vestiging waar voor de gelegenheid strijkplanken, stofzuigers en boormachines met extreme kortingen werden verkocht.

Duwen en trekken voor koffie en roze koeken

Bij de ingang van de Lidl verdrongen wijkbewoners elkaar bij het standje met gratis koffie en roze koeken, even verderop werd geduwd en getrokken om naar binnen te komen.

‘Dat krijg je ervan’, zei een buurtbewoner, wijzend naar een vrouw met een hoofddoek. ‘Allemaal Turken uit Tilburg-Noord die hier naartoe trekken. De eigen bewoners krijgen geen kans. Ik wil een elektrische heggenschaar, die zijn als ik straks binnen ben allemaal weg.’

Na tien minuten stonden de eerste klanten alweer buiten. Er waren er die vijf stofzuigers hadden gekocht.

De manager van de Lidl-vestiging had een kaal hoofd en een getrimd baardje, het zweet liep hem over de rug. Hij liep naar buiten om de ingehuurde beveiliging te instrueren.

‘Niemand naar binnen, nu! Breng ze maar naar de koffiekraampjes!’

Maar ook daar werden ze overlopen.

‘Grote schande!’, riep een meisje in een blauwe Lidl-polo naar een vrouw die meer dan vijftien roze koeken had gepakt. Een van de bewakers was snel ter plekke en sommeerde de vrouw een deel van de lekkernijen terug te geven.

‘Ikke niet!’ zei de vrouw.

‘En heel rap!’ zei de bewaker.

Om de scène compleet te maken, viel een van de koffieketels om, wat tot nog meer commotie leidde.

Bedrijfsleiders van de Lidl hebben geen naam

Tien minuten later gaf de bedrijfsleider van de Lidl ons een korte rondleiding door zijn filiaal. Hij zei het maar eerlijk: hij had een enorme hekel aan internet.

‘Jullie maken een hoop troep,’ zei hij.

Hij had geen naam - ‘dat hebben bedrijfsleiders van de Lidl nooit’ - en hield de hand terwijl hij sprak op het naamplaatje op zijn borst. ‘Nee, die haal ik niet weg! Als je wilt weten wie ik ben, bel je maar met de afdeling communicatie van Lidl, die zeggen het ook niet.’

Door de lange rijen voor de kassa’s was er binnen geen doorkomen meer aan. Mensen reageerden agressief op ‘voordringers’, vooral als het om mensen ging waarvan gedacht werd dat ze niet in de Reeshof woonden.

Over het systeemplafond zei hij het een mooi plafond vond. ‘Maar dat vind ik van alle plafonds.’

De filiaalmanager: ‘Jammer dat mensen vooralsnog alleen in non-food geïnteresseerd zijn. Dit zijn de koopjesjagers, dat trekt wel bij.’ Over het systeemplafond zei hij dat hij het een mooi plafond vond. ‘Maar dat vind ik van alle plafonds.’

Een bewaker kwam zeggen dat het interview voorbij was.

Een halfuur later zei een serveerster in De Groene Vlinder dat haar baas ‘helemaal over de rooie’ was vanwege de gratis koffie die bij de Lidl werd geschonken. Aan een tafeltje zaten een paar ‘oude winkeliers’ te vergaderen over ‘het rollend tapijt’, waarmee bedoeld werd dat de winkels allemaal vanuit de nieuwe parkeergarage onder de Lidl met een winkelwagen bereikt konden worden. ‘Het rolt allemaal hun kant op.’

En met hun bedoelde hij de Lidl, Xenos, Specsavers, Subway, Holland & Barrett, Primera, By Bianca damesmode, Brain Wash kapsalon en Kruidvat.

‘En Van Haren schoenen!’

Eerdere verhalen onder het systeemplafond:

Als de dijken worden verhoogd en mensen geen uitzicht meer hebben, mogen deze mannen het uitleggen Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Vandaag: een gemakkelijke avond over dijken. Lees het verhaal van Marcel hier terug ‘Alle criminelen, alle jongens die worden neergeschoten, hebben mijn meubeltjes’ Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Vandaag: bij de meubelspeciaalzaak voor de ‘duurdere klant.’ Lees het verhaal van Marcel hier terug Wat er gebeurt als het plafond van je kroeg naar beneden komt Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Vandaag: wat er gebeurt als zo’n plafond instort. Lees het verhaal van Marcel hier terug