Dames en heren: we hebben haar.

Zo werd het in elk geval triomfantelijk aangekondigd, een paar maanden geleden. Na een zoektocht door universiteitsarchieven, jaarboeken en vuistdikke romans, was er een einde gekomen aan jaren van gekmakende onzekerheid. Eindelijk kon de identiteit van misschien wel de populairste, in elk geval de meest gezochte schrijfster van Europa worden onthuld. Eindelijk wisten we wie er achter het pseudoniem Elena Ferrante zat – de auteur die zich letterlijk nog nooit in het openbaar heeft laten zien.

Het moest zijn. Kon niet anders. Alleen deze docente moderne geschiedenis had precies díe typische Ferrante-details over het universiteitsleven in het Pisa van de jaren zestig kunnen verwerken in een roman. Aldus Marco Santagata, schrijver en Dante-kenner, in een doorwrochte analyse in de Corriere della Sera. ‘Marcella [Marmo] voldeed aan het profiel’, zei alsof het over een net ingerekende verdachte van een seriemoord ging.

Wat Marcella Marmo – of Elena Ferrante – zelf van de ontmaskering vond?

‘Een tamelijk absurde zaak, waarmee ik me na de aanvankelijke onrust goed heb

Op de vraag of zij Ferrante was, antwoordde Marmo: ‘absoluut niet.’ Ze noemde twee duidelijke verschillen tussen haar boeken en die van Ferrante. ‘Niemand heeft mijn werk gelezen.’ En: ‘Mijn boeken zijn niet leesbaar.’

Het commentaar van Ferrante’s uitgever, E/O:

‘We ontkennen dat Elena Ferrante Marcella Marmo is, en we hopen dat we nu gewoon weer over het boek kunnen praten, in plaats van over de identiteit van de auteur.’

Is pr overbodig als je maar goed genoeg schrijft?

Prima plan. Maar in de boekenclub van deze maand doen we het allebei: we praten over Ferrantes werk én over haar raadselachtige identiteit, en in meer algemene zin praten we over de persoonlijkheid van de schrijver in de vroege eenentwintigste eeuw – een tijdperk waarin pr en zichtbaarheid belangrijker zijn dan ooit. Toch? Of laat Ferrante ons zien dat al die nadruk op persoonlijkheid en mediaoptredens overbodig is – als je maar goed genoeg schrijft?

Ons boekenclubboek van de maand augustus is van

De mysterieuze Italiaanse auteur debuteerde in 1993 met deze compacte roman. Daarna schreef ze meerdere bejubelde romans, die wereldwijd enorme verkoopcijfers haalden. Ferrante werd vooral bekend met de Napolitaanse romans, het vierluik over de vriendinnen Elena Greco en Lila Cerullo.

Die gaan we níet met zijn allen lezen. Of tenminste, niet in de boekenclub. Vier dikke romans in één maand, hoe leesbaar en verslavend ze ook zijn, wordt misschien een wat erg grote opgave. En de romans vormen zo’n duidelijk geheel, dat je er niet zomaar één kunt isoleren.

Gelukkig komen we ook in Kwellende liefde de volledige Elena Ferrante tegen.

Hoofdpersoon Delia gaat terug naar het Napels van haar jeugd. Het is niet bepaald een prettig nostalgisch bezoekje: ze gaat terug omdat ze wil weten wat er precies met haar moeder is gebeurd in de nacht van haar verdrinking en de vreemde dagen daarvoor. Tijdens die laatste dagen van haar moeders leven belde ze Delia drie keer. Vreemde telefoontjes vol vrolijke obsceniteiten, onheilspellende waarschuwingen en verhalen over stalkers. Tijdens haar onderzoek in Napels leert Delia haar moeder, haar vader – en daardoor ook haar jeugd en zichzelf – op een compleet nieuwe, tamelijk onthutsende manier kennen.

Het is een krachtige, scherpe, meeslepende roman. Kwellend en liefdevol. Lees je mee?

Nieuwsgierig geworden naar de boekenclub?

Dit is de boekenclub van De Correspondent in dertien veelgestelde vragen De veellezer klaagt dat hij hoogstens één roman per week leest. De weiniglezer klaagt dat hij alleen nog maar op vakantie leest. Voor beide groepen ben ik de leesclub van De Correspondent begonnen. Ruim 2.700 lezers werden al lid. Lees je mee? Lees hier hoe de boekenclub werkt Schrijf je in voor de boekenclub Wil je meelezen? Meediscussiëren? En als eerste horen welk boek we komende maand gaan lezen? Schrijf je deze week in voor de boekenclub, en ontvang het nieuws en de updates in je mailbox.
Naar het aanmeldformulier

De eerdere boeken die we lazen:

Jonathan Franzen is komiek en chagrijn tegelijk, maar wie is hij in zijn nieuwste boek? Samen met jullie lees ik deze maand een van de belangrijkste boeken van het jaar. Jonathan Franzen’s Zuiverheid. Om te beginnen stel ik de vraag: is de nieuwe Franzen een echte Franzen? En zo ja, wat is dat precies? Lees het verhaal over Zuiverheid hier terug We zijn veroordeeld tot doorgaan, vertelt Maartje Wortels verhalenbundel ons Met de boekenclub van De Correspondent lezen we deze maand Er moet iets gebeuren, de nieuwe verhalenbundel van Maartje Wortel. Vandaag: het slotstuk, waarin ik mij afvraag wat de schrijfster ons nu eigenlijk wil vertellen. En benieuwd ben wat jullie daarover denken. Lees het verhaal over Er moet iets gebeuren hier terug De Lanterfanter is net De Avonden, maar dan tweeduizend kilometer oostelijker Goede boeken doen altijd aan andere goede boeken denken. Yusuf At?lgans eigenzinnige debuut De lanterfanter, dat we deze maand op De Correspondent lezen, heeft veel weg van Virginia Woolf, James Joyce en Gerard Reve. Al is het veel te eigenzinnig om in zulke vergelijkingen te vangen. Lees het verhaal over De Lanterfanter hier terug