De vis raakt op, want: overbevissing. Dus riepen het Wereld Natuur Fonds en twee deze uit tot Opdat we voortaan louter nog inslaan bij de supermarkt. Dat

Maar wil je ook iets begrijpen van wat er nu precies aan de hand is met de vispopulaties aller zeeën – los van de impact die het verdwijnen van vis heeft op ecosystemen, à la minder koraal, meer kwal – lees en bekijk dan de volgende verhalen.

1. Vissers vissen 50 procent meer vis dan gemeld

Wat is Hoeveel vis halen we uit zee? De Voedsel- en Landbouworganisatie (Food and Agriculture Organization, FAO) van de Verenigde Naties houdt de vangstgegevens van VN-lidstaten bij. Alleen lijkt de vissituatie hachelijker dan de FAO doet geloven.

Onlangs bleek uit geleid door visserijwetenschappers Daniel Pauly en Dirk Zeller – waar meer dan wetenschappers bij betrokken waren – dat de daadwerkelijke visvangst anderhalf keer hoger ligt dan de FAO de afgelopen decennia Niemand die precies weet welke slachting zich afspeelt in de oceaan.

Waarom we de overbevissing van de oceanen schromelijk onderschatten De mondiale visvangst is nóg minder duurzaam dan gedacht. Illegale visserij, gedumpte bijvangst en lokale visvangst kwamen eerder niet terug in de cijfers. Lees verder bij The Washington Post

2. Mensen vergeten hoeveel vis er voorheen was

Hoeveel vissen zwemmen er nog in zee? En hoeveel zouden dat er moeten zijn? Het doel van duurzame visvangst is populatiebehoud. Maar ideeën omtrent de ideale omvang van zo’n populatie zijn nogal veranderlijk. Dit is wat Daniel Pauly in onderstaande TED Talk het noemt.

Niemand herinnert zich wat al verloren ging, voordat men zelf begon met kijken. Elke vis die eens heel veel voorkwam, werd eerst zeldzaam voordat hij uitstierf. Pauly: ‘Je verliest geen overvloedige dieren. Je verliest zeldzame dieren. Daarom kijkt niemand ervan op. Maar ons geheugen is te kort om te weten wat er écht is verdwenen.’

YouTube
Daniel Pauly’s TED Talk over het grote vergeten in zee, of ‘The ocean’s shifting baseline.’

3. Door visquota wordt veel goede vis dood geloosd

Hoewel we niet precies weten hoeveel vis er idealiter in zee zit, en hoewel we niet per se een heel goed beeld hebben van hoeveel vis we nu uit die zee scheppen, stellen landen – in het streven naar visbestandbehoud – toch quota in die aangeven hoeveel vis van welke soort vissers jaarlijks aan land mogen brengen.

In een uitstekende documentaire van Zembla wordt duidelijk dat die quota vaak averechts werken. Visquota leiden tot een fenomeen genaamd high-grading, waarbij – zoals het Nederlandse – alleen díe vis landen die het meest opbrengt op de markt, of die toevallig door andere partijen besteld is bij de verkoopafdeling. Grote vissersboten dumpen teleurstellende visvangsten simpelweg dood terug in zee.

Nee. Kan dat? Makkelijk.

Het wilde westen op zee Een Nederlands schip kan onder Duitse vlag met een Griekse kapitein vissen voor de kust van West-Afrika en via de Canarische Eilanden zijn vis verkopen aan Frankrijk. Hoe controleer je dit nog? Zembla spreekt vis-klokkenluiders over schaduwboekhoudingen van illegaal gevangen en gedumpte vis. Kijk verder op NPO’s Uitzending Gemist

4. Vis vang je met oorlogstuig, de bijvangst is bizar

De Tweede Wereldoorlog was een heerlijke periode voor het visbestand in de Noordzee, dat zo’n zes jaar gevrijwaard was van netten en rap herstelde van vroege vormen van Helaas bracht deze periode ook een hoop oorlogstechnologie voort – zoals zeer accurate en grote, snelle schepen – waar de visserij van nu nog altijd dankbaar gebruik van maakt in de jacht op

Toen de mens de vis de oorlog verklaarde Technologie bedoeld om de medemens mee af te troeven tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog, werd al snel ingezet tegen vis. Lees verder bij The New York Times

Het gevolg: visvangst op dusdanig grote, industriële schaal dat eenzelfde jachttechniek toegepast op land totaal ondenkbaar zou zijn. Zie onderstaand clipje uit de film Cowspiracy (2014), dat laat zien hoe de jacht op vis er boven water uit zou zien.

YouTube
Onze visvangstpraktijken op land zijn ondenkbaar.

5. Idioot: we bevissen óók visorgies

Veel vis in de oceaan heeft maar één keer per jaar seks. Vissen komen daartoe in enorme samen, en altijd weer op dezelfde tijd en plaats. Dit heet een spawning aggregation of

Helaas weten ook vissers inmiddels waar en wanneer die visorgies zich voordoen. In korte tijd vissen vissers deze zeer geconcentreerde, lustige vispopulaties – die anders vele vierkante zeemijl bestrijken – eenvoudig op. De gevolgen voor het visvolk zijn desastreus. Niet alleen wordt het gedecimeerd, ook van de voortplanting komt niks meer terecht. Zie onderstaand filmpje.

YouTube
Vissen op paai-aggregaties is een bijzonder slecht idee.

6. Vissersvloten groeien gestaag door subsidies

Ondanks alle tekenen van overbevissing groeit de mondiale vissersvloot nog altijd. Dat komt doordat visserijen wereldwijd elk jaar kunnen rekenen op ruim 35 miljard dollar aan subsidies, bleek uit onderzoek van de

Het gros van die subsidies is en niet vissersvloot-afbouwend of Europa is verantwoordelijk voor ongeveer een kwart van alle subsidies. Zo ontving alleen al Neerlands grootste vissersbedrijf Parlevliet & Van der Plas bijna veertig miljoen euro subsidie van de EU tussen 1994 en 2010, blijkt uit bovenstaande Zembla-aflevering.

De grote visrace. Hoe vissubsidies onze oceaan leegbloeden Zo’n 90 procent van de visbestanden wereldwijd is overbevist of volledig ingestort. Toch blijven overheden de visserij subsidiëren. Over de destructieve kortzichtigheid van economische en politieke systemen.

Lees verder bij The Conversation

7. Ook slavernij houdt de visindustrie drijvend

De zucht naar meer en meer vis maakt ook menselijke slachtoffers. Zo ontdekte The Guardian dat van de 300.000 werkzame mensen in de Thaise vissersindustrie de overgrote meerderheid bestaat uit migranten, van wie slechts een fractie geregistreerd staat. De rest zijn geesten – vaak slaven. Thaise slaafvissers vangen de garnalen en de troepvis die in onder andere Aldi-maaltijden zitten, of die gevoerd worden aan kweekvis.

YouTube
Een zes maanden durend onderzoek van The Guardian toonde aan hoe grote supermarkten goedkope garnalen danken aan slavenarbeid.
Van slavenschip tot supermarkt. Thaise garnalen en vismeel zijn niet pluis Duizenden migranten uit Burma en Cambodja betalen mensenhandelaren grof geld om ze Thailand in te smokkelen, op zoek naar een beter leven. In plaats daarvan belanden ze jarenlang als visslaaf op Thaise vissersboten. Velen plegen zelfmoord. Lees verder bij The Guardian

8. Kweekvis eet nog veel wilde vis

Laten we dan alsjeblieft ophouden met wilde vis eten, denk je misschien. Toch is ook het alternatief – – vooralsnog geen zaligmakende oplossing. Want veel goed verkopende kweekvissen zoals zalm zijn carnivoren: ze eten zelf ook vis. En deze kweekcarnivoren worden gevoerd met, jawel, vis uit het wild.

Viskwekers spreken wel van de zogenaamde fish-in-fish-out-ratio, die aangeeft hoeveel kilo wilde vis je nodig hebt voor één kilo kweekvis. Vroeger kostte één kilo kweekzalm bijvoorbeeld vier kilo vis uit het wild, blijkt uit onderstaande verhelderende aflevering van de Nu is dat minder, maar het alternatieve zalmvoer moet alsnog ergens vandaan komen.

De opkomst van de kweekvis Veel aquacultuur kweekt zalm of zeebaars. Kwekers voeren deze carnivoren met wilde vis, maar dat gaat ten koste van het voer voor de carnivoren in open zee. Soms is iets economisch logisch, maar ecologisch niet. Kijk verder bij de Keuringsdienst van Waarde

9. Er zit steeds meer plastic in wilde vis

Een andere vraag is: hoe goed is het visproduct dat op je bord ligt nog? We dumpen tonnen troep en plastic in zee en vis zwemt daarin, letterlijk. Ook kweekvis. Daarbij absorberen microplastics veel dubieuze chemicaliën.

Plastic voor vissen is wat is voor tieners. Onderzoekers ontdekken dat steeds meer vissen het eten van schadelijke microplastics verkiezen boven het eten van plankton. Onderstaand filmpje legt uit hoe van de prullenbak in de belanden.

YouTube
Staat plastic ook op jouw menu? Waarschijnlijk wel.

10. Conclusie: Aquacalypse Now is niet ondenkbaar

In 2006 waarschuwden twee viswetenschappers in het toonaangevende blad Science dat het einde der visch nabij Ze beschreven hoe steeds meer visserijen uitgeput Mocht die trend doorzetten, dan was het tegen 2048 over en uit voor alle vis in zee.

Toegegeven, die analyse kent de nodige

Toch is er alle reden tot zorg. ‘Of het nu in 2048 is, een decennium later, of decennia later, één ding staat vast: vissen verkeren in een lastig parket,’ stelt Daniel Pauly in het artikel ‘Aquacalypse Now’ voorThe New Republic​. Pauly vergelijkt de industriële visserij met een piramidespel.

Want wanneer de ene overbevist is, stapt de visserij over op de overbevissing van weer een volgende vissoort, tot ook die populatie instort. Steeds weer verdwijnen die eerdere vispopulaties uit het

Dit overstappen zal zich herhalen totdat er geen nieuwe vissoorten meer zijn om op over te stappen. Pauly: ‘Of tot de introductie van maatregelen.’

Aquacalypse Now Nergens wordt de ondergang van het grootste ecosysteem op aarde – de oceaan – zo erudiet beschreven als in dit vermaarde artikel door Daniel Pauly. Lees verder bij The New Republic

Meer lezen?

Koraalrif in nood: tegen verzuring is geen orgie opgewassen Een kwart van alle koraalriffen is dood en de helft staat op het randje van de afgrond. Is er nog iets te doen aan rifpocalyps? Maak kennis met de supermarkt van de tropen. Lees het verhaal over koralen hier terug Vijf manieren waarop de mens de kwal aan wereldheerschappij helpt Neemt het aantal kwallen wereldwijd toe of niet? En zo ja: waar precies? Waarom daar wel en elders niet? En hoe weet je of die hypotheses kloppen? Kwaltoename-expert Lucas Brotz legt uit. Lees het verhaal over kwalheerschappij hier terug