Bij Makelaarsland zitten de medewerkers niet in een kek gebouw, maar gewoon onder een systeemplafond in een kantoorpand bij de snelweg naar Alkmaar. ‘Ja!’, zei een vrouwenstem door de intercom nadat fotograaf Jan Dirk van der Burg op de bel drukte. Er ging een zoemer. We drukten de deur open en stonden onderaan een betonnen trap.

‘Er is geen lift naar succes, we moeten zelf met de trap omhoog,’ stond er op de muur. En ‘Onderhandelen is geen kunstje.’

We werden opgewacht door een receptioniste die zei dat ‘Jeroen’ (bedoeld werd directeur/eigenaar Jeroen Stoop) nog even bezig was. We konden zolang wachten in een vergaderruimte met veel ramen.

Het toeval wilde dat daar net een paar tegels van het systeemplafond werden vervangen.

‘Goh, dat komt goed uit,’ zeiden we tegen elkaar.

‘Wat komt goed uit?’ zei de receptioniste, die twee kopjes koffie kwam brengen.

‘Dat het systeemplafond wordt vervangen,’ zei ik.

Jeroen Stoop kwam binnen. Een lange man. Hij zei dat hij van ieder interview leerde.

‘Journalisten houden me een spiegel voor en als ik er dan in kijk, weet ik wat ik nog meer kan verbeteren.’

Foto: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

‘Ze hadden het hier ook kakelaarsland kunnen noemen’

Zijn telefoon ging daarna in korte tijd twee keer. Jeroen: ‘Ik stel voor dat we het interview vijftien minuten uitstellen.’ Hij liep met zijn mobiel bij zijn oor, ‘de vloer’ op, waar er nog een stuk of vijftig zaten als hij. Allemaal aan het telefoneren. ‘Ze hadden het hier ook kakelaarsland kunnen noemen,’ zei de receptioniste.

Jeroen dook regelmatig op in de media om de prijsontwikkelingen op de huizenmarkt te duiden, maar ook om zichzelf te verdedigen. Hij was, op z’n zachtst gezegd, niet geliefd bij de traditionele makelaardij die hij op radio, televisie en internet bestreed vanwege de hoge courtages die ze vragen. Bij Makelaarsland kost de verkoop van een woning - ‘het hele traject’ - 1.249 euro, terwijl de traditionele makelaar vaak 1,5 procent van de verkoopprijs vraagt.

Hij spreidde de armen.

‘Vraag maar raak! Doe maar kritisch. Ik ben zo transparant als…’

‘Als een raam,’ vulde ik ongevraagd aan.

‘Ja, als een raam,’ zei Jeroen.

Foto’s: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

Jeroen werkte twaalf jaar lang als traditioneel makelaar bij een gerenommeerd kantoor. Omdat hij zag dat de dienstverlening van een makelaar niet langer overeenkwam met de wensen van de consument, richtte hij Makelaarsland op. Onder het motto ‘Verkopen doen we samen’ bedacht Jeroen een nieuwe formule, waarbij de verkoper actief betrokken is bij het verkoopproces en zo duizenden euro’s aan makelaarskosten bespaart.

‘Vroeger kwam de consument de winkel binnen,’ zegt Jeroen. ‘Toen kwam internet, de makelaar zette het huis op Funda. Daar kwamen mensen op af. Verkocht, klaar. Op een gegeven moment ging de consument vragen stellen. Zo van: ‘Wat heb je nu gedaan? Je hebt het op Funda gezet, ik heb twee bezichtigingen gehad en nu moet ik een paar duizend euro betalen?’ Ik had steeds meer moeite om dat verhaal te verkopen.’

Het overdrijven, toch een van de basisvaardigheden van een makelaar, bleek hem opeens toch niet zo goed te liggen.

‘Het vak werd er ook niet leuker op,’ zei Jeroen. ‘De klant begon zich ook steeds meer te mengen in het proces. ‘Mag ik de tekst zien?’ ‘Mag ik de foto’s zien?’ Dat ging in 1993 heel anders, toen zeiden ze ‘de sleutel ligt onder de vuilnisbak en zoek het verder maar uit.’ We gingen door de steeds mondiger wordende klant toe naar een situatie van constante teleurstelling. Als je een woning te snel verkocht, waren ze niet tevreden omdat je er te weinig moeite voor had gedaan. En andersom, als het te lang duurde, waren ze ook niet tevreden. Omdat het dan over het algemeen niet zo veel opleverde als gehoopt.’

Jeroen ontwikkelde ‘een model’ en nam ontslag. ‘Om de kosten te drukken besloot ik dat de klant best dingen zelf kon doen, zoals het maken van de tekst, de fotografie en de bezichtigingen. De klant heeft geen agendadruk, wij wel. Met dat uitgeklede model gingen we in 2005 aan de slag vanaf een zolderkamer.’ Binnen korte tijd ontdekte de klant Makelaarsland en kon hij uitbreiden. Tegelijkertijd verdwenen er in korte tijd elfduizend banen in de makelaardij.

Foto: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

Huizen verkopen is hier productiewerk

‘Wij zijn een outlaw,’ zei Jeroen. ‘We pakken de gevestigde orde keihard aan. Mijn persoontje wordt gehaat. ‘Kun je niet eens een keer een léuke reclame maken?’ en ‘Moet het altijd zo hard?’ vragen ze als ik ze zie op vergaderingen bij de NVM. Misschien moeten jullie eens een marketingboek lezen, zeg ik dan.’

Het was jammer dat er in die marketingboeken geen plaatjes staan van ‘de winnaars’ van de 24-uurseconomie. De makelaardij was bij Makelaarsland teruggebracht tot productiewerk: tientallen jonge mensen achter een beeldscherm in een hal die zoveel mogelijk transacties deden. ‘Transparantie,’ noemde Jeroen dat. ‘Het is een van de kernwaarden van dit bedrijf. Als je dat uitstraalt moet je ook intern alle wanden eruit rukken. De deuren staan hier altijd open. Iedereen ziet elkaar de hele tijd, je kunt je niet verstoppen.’

Foto: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

Om de boel menselijk te houden had hij het hoofdkantoor van binnen ‘gaaf’ ingericht. ‘Een betonnen vloertje, hout tegen de wanden, Chesterfields, tapijt.’

Van buiten ziet het pand er niet uit, vond Jeroen. ‘Maar als de werknemers binnen komen, denken ze wel: gaaf, ik ben bij Makelaarsland! Ik ga me vandaag helemaal geven, dit is mijn club. Ik wil hier alleen maar mensen die passen bij ons merk. Ik zie het meestal meteen of iemand ‘ook zo’ is, het is een moeilijk te definiëren gevoel, maar je bent Makelaarsland of je bent het niet.’

Foto: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

‘Tjakka, lekker gescoord’

Hij stuurde ons ‘de vloer’ op, waar allemaal mensen zaten zoals hij. De meesten waren aan het praten. Kijkend naar een beeldscherm, headset op het hoofd.

Ze vonden het gaaf om te presteren, het gaf een kick om targets te halen en er was veel respect voor Jeroen. Omdat hij leefde voor Makelaarsland.

‘Toen het tijdens de huizencrisis niet goed meer ging en hij mensen moest ontslaan, belandde hij in het ziekenhuis,’ zei een van hen. ‘Dan heb je wel hart voor je zaak.’

Een jongen zei ‘Tjakka’ en maakte een gebaar met zijn arm.

‘Wat is er?’, vroegen we.

‘Gewoon, goed onderhandeld,’ zei hij. ‘Lekker gescoord.’

De enige dissonant in deze wereld van winnaars was het plafond dat nog gewoon een systeemplafond was.

Foto: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

‘Ja,’ zei Jeroen, ‘het blijft een opgepimpt kantoorpand. Ik zou dat plafond er heel graag uit rammen, maar dat gaat niet. Alleen al qua geluid, we zitten hier de hele dag te bellen. Als je eenmaal voor een systeemplafond gekozen hebt is het technisch bijna onmogelijk om dat terug te draaien. Goed business-concept.’

Daarna: ‘Misschien is het ook wel goed dat het er hangt. Als je het ziet, besef je weer waar je vandaan komt.’

Foto: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

Eerder onder het systeemplafond:

Onder het systeemplafond in Emmen: ‘Bij de koffie is koek. Toch kom je nooit op bezoek’ Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Vandaag: op een dag om ouderen en cultuur met elkaar in aanraking te brengen. Lees het verhaal van Marcel hier terug Op dit Nederlands schaakkampioenschap ‘spat de concentratie je tegemoet’ Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Vandaag: op het NK Schaken. ‘Er is een hele kroegscene. Mensen vergissen zich daar weleens in.’ Lees het verhaal van Marcel hier terug Op het hondenpoepsymposium in Nieuwegein: een hoop gemiste kansen Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Vandaag op een hondenpoepsymposium: zakjes zonder contactmoment en de vier V’s van Leeuwarden. Lees het verhaal van Marcel hier terug