Alleen de 30 procent duurzaamste veehouders verdienen steun van overheid en banken, schrijft de Sociaal Economische Raad (SER) in een opvallend progressief advies. De rest moet het veld ruimen.
Je leest het en even denk je dat ze bij de SER onze reeks over Voedsel en duurzaamheid lezen. In de laatste afleveringen lag de focus op vlees, en de conclusie is steevast niet mals: de veehouderij moet drastisch op de schop, want het huidige model legt een te groot beslag op aarde en klimaat.
Afgelopen dinsdag presenteerde de SER-commissie Duurzame Veehouderij haar advies aan staatssecretaris Martijn van Dam (Economische Zaken, PvdA). Belangrijkste conclusie: de Nederlandse veehouderij moet drastisch op de schop, en wel zo snel mogelijk. Niet alleen het milieu en dierenwelzijn noopt daartoe, maar ook de slechte economische positie van veehouders.
Het opvallendst is de aanbeveling dat alleen de 30 procent meest duurzame ondernemingen nog steun mogen ontvangen van overheid en banken. Ook bij het toekennen van fosfaatrechten, dierrechten en vergunningen verdienen zij voorrang. Veehouders zonder toekomstperspectief moeten geholpen worden om te stoppen. Een ‘nationaal regisseur’ ziet toe op het proces, jaagt aan en rapporteert, onder andere aan het kabinet.
Hoe progressief wil je beleid hebben? We gaan dus niet de status quo beschermen en pioniers een beetje vertroetelen in de hoop dat zij uiteindelijk de rest mee krijgen. Nee, alleen duurzame bedrijven krijgen steun.
Het advies is geschreven in de poldertraditie. De belangrijkste spelers – wetenschappers, ambtenaren, bankiers maar ook vertegenwoordigers uit de land- en tuinbouwsector – zijn om de tafel gaan zitten en tot deze aanbevelingen gekomen. In een interview met NRC Handelsblad zegt Ed Nijpels, de voorzitter van de SER-commissie Duurzame veehouderij (tevens prominent VVD’er en oud-minister van Milieu) hierover: ‘Dat de sector heeft meegepraat is me uitstekend bevallen. Er was geen sprake van eindeloze strubbelingen in de commissie. We hebben het advies unaniem vastgesteld, zonder veto’s en nare njets, en zonder dat het een waterig poldercompromis is geworden.’
Wordt de polder eindelijk groen? Het woord is nu aan de politiek.
