Hij is fel tegen abortus en hij wantrouwt immigranten – die komen de banen van hardwerkende Amerikanen stelen. In zijn nog vrij korte politieke carrière heeft hij alles gedaan om het ze zo moeilijk mogelijk te maken.

Als het aan hem ligt, mag je alleen een huis bezitten als je vloeiend Engels spreekt. Hij is vooral populair onder witte conservatieve stemmers, mensen met een gloeiende hekel aan de zelfverrijkende politieke elite.

Nee, dit gaat nu eens niet over Donald Trump. Dit gaat over gouverneur Sheldon Packer, die qua ideeën en beslissingen wel opvallende overeenkomsten vertoont met de aankomend president van Amerika.

Er zijn ook verschillen.

Packer komt uit Wyoming, draagt cowboylaarzen en een pistool. Persconferenties houdt hij bij voorkeur op zijn ranch. En o ja: Packer is een fictief personage, een bijfiguur in De nix, ons Boekenclubboek van december. Geschreven door de Amerikaan Nathan Hill, naar het Nederlands vertaald door Dennis Keesmaat, deze herfst in Nederland

Een ambitieuze debuutroman...

De nix is een ambitieuze debuutroman van zevenhonderd pagina’s die onmiddellijk veel geprezen, veel verkocht en veel vertaald is: meer dan twintig talen in een paar maanden, en de teller loopt.

John Irving noemde De nix ‘very, very funny, in a sick way’

Een zeldzaam, onwaarschijnlijk en onmiddellijk succes, de droom van elke debuterende schrijver – en als we de juichende kritieken mogen geloven, ook de droom van elke lezer. Een veelzijdig boek, actueel en tijdloos: een licht satirisch portret van het moderne Amerika. Maar ook, of vooral, een moeder-en-zoon-roman, een zoektocht naar familiewortels, -geheimen en –trauma’s (vaak komt dat op hetzelfde neer).

Er waren mooie, lovende woorden, bijvoorbeeld van die zelf ook een vuistdikke roman of wat heeft geschreven over moeders en zonen, families en zoektochten. Irving gaf een blurb waarin hij Hill ‘a maestro of being terrific’ noemde.

Hij loofde Hill ook tijdens een op een schrijversfestival in Toronto: hij noemde Hill ‘the best new writer of fiction in America,’ en – zo mogelijk een nog grotere aansporing om de roman direct te gaan lezen – hij noemde De nix ‘very, very funny, in a sick way.’

...die zeer actuele thema’s aansnijdt

Een geschikt Boek van de Maand dus. En niet alleen vanwege Hills literaire talent – ook vanwege de bijzonder actuele onderwerpen. Landelijke Amerikaanse politiek, de pijnlijke gevolgen van de crisis, heftige verdeeldheid, licht ontvlambare sensatiemedia, Republikeins fascisme versus radicaal links hippieterrorisme – het komt in De nix ruimschoots aan bod.

Je kunt je afvragen of de figuur Sheldon Packer inmiddels niet relatief normaal is geworden. Is de krankzinnige Amerikaanse realiteit de satire inmiddels voorbij gestreefd? De opkomst en de overwinning van Donald Trump – zijn dat ontwikkelingen die Nathan Hill in zijn roman al had voorzien? Is De nix überhaupt een politiek geëngageerde roman, of is het alleen maar satire? Wat kan het boek ons leren over hedendaags Amerika, en wíl de auteur ons daar iets over leren? Of heeft hij alleen maar een goede, vermakelijke en meeslepende roman willen schrijven?

Het zijn maar een paar van de vragen die we kunnen stellen. Jullie kunnen er ongetwijfeld meer, en betere, verzinnen.

Die vragen leggen we deze maand niet alleen aan elkaar voor, maar ook aan de grootste De nix-deskundige ter wereld: Nathan Hill zelf. Via zijn uitgeverij, De Bezige Bij, verklaarde de auteur dat hij jullie vragen graag beantwoordt.

Als gezegd, De nix is nogal een dik, rijk boek. De volgende twee afleveringen nemen we dus eerst de tijd om de roman zorgvuldig te lezen en te bespreken. De vierde, laatste aflevering van de Boekenclub staat in het teken van jullie vragen -, en van Nathan Hills antwoorden.

Schrijf je in voor de boekenclub Wil je meelezen? Meediscussiëren? En als eerste horen welk boek we komende maand gaan lezen? Schrijf je deze week in voor de boekenclub, en ontvang het nieuws en de updates in je mailbox.
Naar het aanmeldformulier Dit is de boekenclub van De Correspondent in dertien veelgestelde vragen De veellezer klaagt dat hij hoogstens één roman per week leest. De weiniglezer klaagt dat hij alleen nog maar op vakantie leest. Voor beide groepen ben ik de leesclub van De Correspondent begonnen. Ruim 2.700 lezers werden al lid. Lees je mee? Lees het verhaal van Dries hier terug

Zo ging het vorige maand:

Reis naar het einde van de nacht wordt bij elke lezing een nieuw boek Célines klassieker Reis naar het einde van de nacht is zo’n boek waarbij één keer lezen niet genoeg is. Op bijna elke pagina schuilt wel een schitterende vondst of een onvergetelijke formulering. Zijn jullie ook zo overdonderd door ons Boek van de Maand? Lees mijn analyse hier terug De schrijver van ons Boek van de Maand antisemitisch? Er is een uitweg uit die discussie Het is hét gesprek als het over het werk van de schrijver Louis-Ferdinand Céline gaat: hoe verhoudt zijn literatuur zich tot zijn antisemitische pamfletten? Er is een uitweg uit die discussie, die ook ons Boek van de Maand raakt, en die komt van een nazi-jager. Lees mijn column hier terug Het einde van ons Boek van de Maand is het aangrijpendste dat Gerard Reve ooit las Deze maand lezen we het beruchte boek Reis naar het einde van de nacht. Grote schrijvers als W.F. Hermans en Louis Paul Boon liepen ermee weg. Kenners stellen nu: niemand kan de auteur nog volledig omarmen. Lees mijn stuk hier terug