The Washington Post ging op bezoek in gebieden waar grondstoffen voor batterijen worden gedolven. Ze deden Congo (kobalt), Argentinië (lithium) en China (grafiet) aan.
Het leverde een multimediaal drieluik op: This is where mobile technology begins. Sombere verhalen over ongezonde omstandigheden, lokale milieuschade en oneerlijke praktijken waarmee de krant nu de afnemers van die grondstoffen om de oren slaat.
Ik denk dat het van belang is om de verhalen af te zetten tegen de minstens zo sombere verhalen rond olie- en gaswinning, die behalve lokale milieuvervuiling enorme CO2-uitstoot veroorzaken. Als je kijkt naar de hele levenscyclus van batterijen (inclusief de winning van grondstoffen), dan is de uitstoot van broeikasgassen beperkt. Ik kom daar in volgend verhaal op terug.
De belangrijkste boodschap van het drieluik is dit: de leverantie van grondstoffen voor batterijen verloopt via een doolhof van tussenleveranciers, waardoor afnemers hun verantwoordelijkheid kunnen ontlopen.
Voor de mensen die ze opgraven, is daarom het van levensbelang dat zichtbaar wordt in welke producten van welke fabrikanten de grondstoffen belanden. Dan kunnen fabrikanten én consumenten worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid.
Gek genoeg maakte The Washington Post geen overzichtspagina bij deze mooie multimedia-serie. Hieronder dus alle verhalen, met een link naar een presentatie over een onderzoek naar de uitstoot van gassen bij de winning van grondstoffen voor batterijen (weinig broeikasgas, veel zure zwaveldamp).
/dc-useruploads-images/d23ba95b92e642aea527ec12e53ecfb4.png)