Beste,

Ouderen die een vol leven hebben, hebben een bijzondere aantrekkingskracht op journalisten en hun lezers of kijkers.

Deze week verschenen opvallend veel feelgoodverhalen met in de hoofdrol: tachtigplussers, negentigplussers en zelfs de oudste man ter wereld (113 jaar oud!).

Zoals, van Nieuwsuur met:

  • Een huisarts (93) die nog zeven dagen per week werkt en geen behoefte heeft aan vakantie.
  • Een sportieve dame (89) die nog altijd een salto achterover maakt van de hoge duikplank.
  • De man (91) die zijn hand niet omdraait om naar Zuid-Frankrijk te rijden met de auto.
  • En ten slotte: de kunstschilder (94) die nog volop schilderijen maakt.

Nog meer feelgoodverhalen over de actieve oudere

Maar dit is nog lang niet alles, wat ik deze week voorbij heb zien komen is een aardig staaltje human interest. Hou je vast.

The New York Times pakte deze week uit over de bruiloft van mevrouw Mokotoff (98) en meneer Mann (94) die elkaar in de sportschool ontmoet hebben. Met dit verhaal rol je van de ene prachtquote in de andere, zoals:

‘I kept getting teased about dating a cougar,’ Mr. Mann said, laughing. ‘But the age difference never really bothered me because we just hit it off, and I wasn’t about to let her go.’

Het Parool (Geen abonnee? Lees het artikel anders via betaallink ‘ome Loek’ van 85, die maar liefst zeventig jaar jeugdtrainer is geweest bij honkbalvereniging Amsterdam Pirates.

Ten slotte was er een over een overlijden. Van de oudste man ter wereld, welteverstaan.

In het nieuwsbericht staan wat opvallende dingen over zijn leven. Zo heeft de man, Israel Kristal, de Holocaust overleefd. En hij vierde op zijn 113ste verjaardag zijn eerste bar mitswa. Honderd jaar te laat, want ja, toen hij dertien werd in 1916 was er de Eerste Wereldoorlog.

Wat deze verhalen gemeen hebben met de hitserie Game of Thrones

Wat is het toch met dit type verhaal? Welk aspect van het narratief trekt ons toch zo aan? Waarom slaat dit ook op social media zo aan? Los van dat het ons inspireert, ontroert of hoop geeft op een rooskleurige oude dag?

Ik bedoel hier verhalen als: een honderdjarig Vogue-model of een senior die nog als dj in Japanse clubs draait?

In had ik hier al eens over geschreven. Destijds bracht ik te berde dat het geen realistisch beeld geeft van hoe het voor veel mensen is om oud te worden.

Nu - maanden later - ben ik bezig met het schrijven van een script voor mijn allereerste luisterdocumentaire, wat ik als schrijver voor een lezerspubliek zeer heb onderschat. Ik dacht: dat doe ik wel even. Maar voor radio moet je op een heel andere manier een verhaal vertellen. Een beetje zoals in een roman, een film of een serie.

Sindsdien probeer ik anders naar verhalen te kijken, een stuk technischer. Zoals naar de populaire serie Game of Thrones.

Wat blijkt nou? George R.R. Martin, de schrijver die het boek heeft gemaakt waar de serie op gebaseerd is, heeft dé gouden formule gevonden om ervoor te zorgen dat mensen zijn personages aardig gaan vinden. Zie ook (mocht je een ondertiteling willen, die kun je aanzetten door in het filmpje op subtitles te klikken):

YouTube
Bekijk hier de video ‘What writers should learn from Game of Thrones’

De formule in een notendop: je kweekt empathie voor een persoon - of personage - als diegene door omstandigheden in een nadelige positie verkeert. Zoals: een geweldige zwaardvechter die zijn zwaardhand heeft verloren, "een bastaard" die koning wordt of een klein persoon die verguisd wordt door zijn machtige vader, maar het toch ver schopt.

Als een dergelijk personage in het verhaal óndanks de achterstand toch iets bijzonders bereikt, dan trekt dat onze aandacht en bewondering.

En dat is dus waarom de persoonlijke verhalen over actieve ouderen ons zo raken.

Hartelijke groet,

Heiba

Wil je per mail op de hoogte blijven van de stukken die ik publiceer? Momenteel onderzoek ik hoe het is om te leven met dementie, met hulp van vijftien mensen met dementie die mij bijpraten via hun spraakdagboek. Klik hier voor de wekelijkse mail van de correspondent Oud worden