Beste,
De meeste cijfers waren al uitgelekt. Het eigen risico in de zorg ging inderdaad van 385 naar 400 euro. Maar de Miljoenennota was nog niet overhandigd of het virtuele nieuwe kabinet besloot de verhoging te schrappen.
Nog-even-minister Edith Schippers liet weten dat bevriezen van het eigen risico 150 miljoen kost. De zorgpremie gaat er jaarlijks 10 euro van omhoog voor iedereen. Bovenop de stijging van 72 euro die al vaststond.
Formatie bijna af
De beslissing rond het eigen risico was de eerste regeringsdaad van Rutte III, waarvan iedereen nu wel aanneemt dat het er komt.
Ook een herinnering aan de smalle rugdekking van het aanstaande kabinet. De motie van Lilian Marijnissen (SP), die het eigen risico met 100 euro wilde verlagen, werd met 73 tegen 72 stemmen afgewezen.
Dat wordt sprokkelen bij oppositiepartijen als er ook maar even iemand van de coalitie ontbreekt.
Politiek aan zet
De eerste aangekondigde verhoging van het eigen risico was een wettelijk automatisme. Daar is het Binnenhof even extra huiverig voor.
Aanleiding: het nieuws dat de door de Kamer unaniem gewenste verbetering van de omstandigheden in de verpleeg- en verzorgingshuizen 2,1 miljard gaat kosten.
Trouw en de Volkskrant reconstrueerden hoe dat zo was gekomen. In mijn Politiek Dagboek schets ik dat deze enorme uitgave buiten de politieke besluitvorming steeds meer de norm is, niet de uitzondering.
Op grond van welke wettelijke bepaling kan een ambtelijk college, in dit geval het Zorginstituut, vaststellen dat er een fiks bedrag, oplopend tot 2,1 miljard per jaar extra moet worden uitgegeven aan verpleeghuiszorg?
Ik zocht er uren naar en raakte verstrikt in een oerwoud van steeds weer gewijzigde wetsteksten. De leden van De Correspondent gingen mee op zoek - zie de fascinerende groepsspeurtocht onder het stuk.
Ik kwam erachter dat ook in de praktijk de financiering van onze zorg en wie waar voor verantwoordelijk is krankzinnig ingewikkeld is. Ik kan u aanraden de Figuur overzicht Geldstromen in het Budgettair Kader Zorg (op deze pagina naar beneden scrollen) te openen op een computerscherm. Dan kijk je Nederland recht in de ogen.
Prinsjesdag...
... was een wat onwerkelijke vertoning.
Maar als je kijkt naar de folklore, dan was het een bevestiging van de staatkundige orde in het koninkrijk.
Als je volop gelooft in de macht van de politiek, dan was het een harmonieus soort overdracht van het oude naar het nieuwe kabinet.
Als je bang bent dat de politiek te vaak vergeet dat men veel bevoegdheden heeft overgedragen aan ‘Europa’ én aan niet-gekozen ‘zelfstandige bestuursorganen’, zoals het Zorginstituut, dan was het niet veel onwerkelijker dan andere jaren.
Het zelfreflecterend vermogen van de politiek blijft te klein.
Soms maar goed dat er van die min of meer onafhankelijke instituten zijn zoals de Nederlandse Zorgautoriteit... Die concludeert over de fusie tussen de Amsterdamse academische ziekenhuizen:
‘Op basis van de informatie waar de NZa op dit moment over beschikt is zij er niet van overtuigd dat de publieke belangen zijn gediend met de fusie van AMC en VUmc.’
Deze week kreeg de fusie groen licht van de concurrentieautoriteit ACM.
Hoe logisch is het om een zo drastische ingreep in de beschikbare zorg alleen door een concurrentiewaakhond te laten goedkeuren?
Dat is een politieke keuze.
Brexit is heel spannend
Vooral in Groot-Brittannië is de bij referendum besloten afscheuring van de EU dagelijks nieuws. Eindeloos werd voorbeschouwd op de zoveelste versie van de Britse strategie die premier Theresa May vrijdagmiddag in Florence zou onthullen.
EU-onderhandelaar Michel Barnier gaf donderdag nog maar eens aan dat de rest van de Unie echt eerst afspraken wil maken over de scheiding en daarna pas wil praten over het nahuwelijk.
De strijdende fracties binnen de Britse Conservatieven slaan elkaar juist om de oren, met onbewijsbare beloftes over hoe het VK straks onafhankelijk zal zijn en toch alle voordelen blijft plukken van toegang tot die grote Europese markt.
Polly Toynbee, vertrouwd columnist van The Guardian, beschreef deze week wat May zou moeten zeggen als Groot-Brittannië haar meer aan het hart ging dan haar eigen positie en die van haar partij.
En verder
1. Zondag zijn de Duitse Bondsdagverkiezingen. De grote vraag wordt watvoor coalitie de voorspelde winnaar Angela Merkel en haar CDU/CSU kunnen gaan vormen.
In deze mooie interactieve uitlegger kan je zien wat de betekenis is van relatief kleine verschillen in de opiniepeilingen.
2. Jeanine Hennis, nu nog minister van Defensie, is een brutaaltje. Jarenlang de schadelijke bezuinigingen op de krijgsmacht vergoelijkt en nu vast een plekje in een nieuw kabinet claimen?
De vorige hoogste baas van het leger noemt de situatie op defensie ‘onethisch’ en pleit voor een parlementaire enquête .
3. De discussie over de voorspellende waarde van lange kabinetsformaties (zie de vorige Politieke Weekbrief) gaat nog even door.
P.S. Heb je tips voor deze wekelijkse mail? Schrijf naar marc@decorrespondent.nl. Aanraden aan een vriend(in)? Je kunt deze Politieke Weekbrief doorsturen met de link hiernaast.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!