Op de dag dat we naar verzorgingstehuis Sint Antonius in Volkel reisden kwam het Sociaal en Cultureel Planbureau met het nieuws dat tachtig procent van de ouderen in een verpleeg- of verzorgingshuis kinderen en kleinkinderen heeft die meestal eens per week op visite komen, Het was voor het eerst dat we op weg naar een bijeenkomst onder een systeemplafond door de actualiteit werden ingehaald.

In het Sint Antonius organiseren ze eens per maand een Brabantse Liederentafel, in dit geval een Volkelse Liederentafel. In gewoon Nederlands: een meezingavond.

Alle aanwezigen kregen een boekje met genummerde liedjes, er was een amateurband onder leiding van Jan van der Heijden (69) en met de Volkelse zangeres MarieChristien Verstraten, over wie werd gezegd dat ze de beroemdste Volkelse was, als ster.

Zangeres MarieChristien kondigde telkens aan welk nummer er zou worden gezongen.

‘Nummer 97 jongens, dat wordt bladeren.’

Foto’s: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

Daarna klonken dan accordeon en gitaar, en daar gingen de 77 aanwezige ouderen. Zo hard mogelijk, liefst met Brabants accent.

Ik kreeg een boekje, een bakje chips en een biertje geserveerd door vrijwilligster Mieke Hommeles in het rookhok, de enige plek met een tafeltje en een stopcontact. Mieke zei dat de Volkelse Liederentafel veel losmaakt.

‘Bij veel van onze bewoners en bezoekers ligt het hart op de tong. Ze willen graag hun verhaal kwijt. Wat ik ook bijzonder vind, is dat de helft van de bewoners van ‘buiten’ komt. Er ontstaat interactie met de buitenwereld.’

Rampen, de krenten uit de pap

Activiteitenbegeleider Nancy Langenhuizen (47) van het team Welzijn van Brabantzorg kwam kort daarop zeggen dat er die avond maar liefst 77 bezoekers waren, waarvan er 27 in het Sint Antonius woonden.

Nancy: ‘Dus vijftig mensen van buiten! Dat is een succes.’

Ze vertelde over de bezuinigingen in de zorg, over de vereenzaming van sommige bewoners en wat ze van het activiteitenteam allemaal deden om de mensen bij de tijd en bezig te houden. Zo was er een vrijwilliger die iedere ochtend het Brabants Dagblad kwam voorlezen.

Foto: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

‘Niet de hele krant, we pikken de krenten uit de pap. Al het streeknieuws, heel soms een stukje politiek en de actuele dingen. De rampen. Zoals nu met die orkaan op Sint Maarten. Daar hebben we dan ook napraat van. Dan vragen we ze: ‘Goh, wat vindt u daar nou van?’

Ik noteerde dat de bewoners van het Sint Antonius in Volkel het natuurgeweld op Sint Maarten zonder uitzondering verschrikkelijk vonden.

Nancy: ‘Ja, dat hakte erin. Daarom lezen we ook niet de hele krant voor.’

Even terug in het verleden

Vrijwilligster Joke van der Burgt kwam wel zes keer zeggen dat haar achternaam heel erg op die van fotograaf Jan Dirk lijkt, maar dat ze toch geen familie waren.

Op het podium straalde zangeres MarieChristien Verstraten, die tussen de muziek door zo nu en dan ook een mop vertelde.

‘In Amsterdam, die grote stad, lopen twee jongens op straat. ‘Wordt het mooi weer vandaag?,’ vraagt de ander. Die haalt zijn schouders op. ‘Weet ik niet, ik heb mijn mobieltje niet bij me.’

De liederen die werden gezongen, het leek steeds dezelfde melodie, waren tekstueel soms van grote schoonheid.

Ik zie nog steeds een witgepleisterd huisjeNaast de schuur een groene regenton‘k Zie Brabants bont en ook een wit fornuisjeEn voor de deur ons moeke in de zon

Foto’s: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)


Jan Verheijen probeerde in de pauze zijn cd met Brabantse muziek te slijten. Hij zei dat een ‘liederentafel’ iets typisch Brabants was en dat het fenomeen vooral groot was in Uden, Volkel, Den Dungen en Maaskantje.

‘Ik heb mijn leven lang bij Philips gewerkt, maar muziek maken geeft zoveel meer bevrediging. Je ziet de mensen openklappen, het zijn net bloemen. Ze zijn even terug in het verleden en hebben door de muziek onderwerpen om over te praten.’

Dat klopte.

De ouderen gooiden ongevraagd hun hele leven op tafel. Een gesprek beëindigen was moeilijk, ook omdat ze zich aan je vastklampten.

Nadat hij keihard had meegezongen met ‘Meisje, ik ben een zeeman’ – Een zeeman is heel vaak van huis / Meisje, ik ben een zeeman / ’t Water, ’t schip is m’n thuis - zei een man me dat hij ook gevaren had. Hij stak zijn vingers in zijn kopje koffie en tekende twee cirkels op tafel. ‘Dit is Indonesië en dat is Nieuw-Guinea. Daar heb ik gezeten bij de Militaire Politie, Amerikaanse soldaten uit de bordelen trekken. ‘Hup d’r af!’’

Hij had zijn vrouw verloren aan alvleesklierkanker. ‘Weet je waarom die nog een jaar geleefd heeft? Omdat we zelf zijn gaan dokteren. Bietensap, dat is goed voor de eetlust. De huisarts kwam met morfine, die heb ik eruit gegooid.’

Muzikaal over de harten van mensen piesen

MarieChristien Verstraten deelde de flyers uit van haar theatershow Grenzeloos MarieChristien, waarin ze muzikaal antwoord gaf op vragen uit het publiek. Ze afficheerde zich als ‘sprankelende podiumvrouw met muzikale verrassingen met eigen geluids- en techniekman.’

Die geluids- en techniekman bleek haar echtgenoot, die informeerde wat de insteek van dit artikel was. De juiste insteek was volgens hem dat MarieChristien volgens hem het vermogen had ‘om muzikaal over de harten van de mensen te piesen’ - om het maar eens op z’n Brabants te zeggen.

Foto’s: Jan Dirk van der Burg (voor De Correspondent)

Buiten, naast de elektrische schuifdeuren, stond een vrouw te huilen.

‘Als ze dan zingen van ‘Moeder, je leeft niet lang’ en je hebt net te horen gekregen dat je beste vriendin het niet lang meer maakt, dan krijg ik het te kwaad.’

Daarna: ‘Zo’n gat in haar heup.’ Ze maakte met haar vingers een cirkel ter grootte van een twee-euromuntstuk.

‘Ze ging voor een scan, maar de specialist zei meteen: ‘We houden jou in Uden, nou dan weet je het wel.’

Voor de rest vond ze het een leuke avond.

Bij het weggaan bleef uw verslaggever met een been haken achter een van de rollators, waardoor hij languit in het gangpad viel. Een van de bejaarden kwam later toch even zeggen dat het lang geleden was dat er zoveel mensen zo hard hadden gelachen in Volkel.

Waarvan akte.

Meer lezen?

Onder het systeemplafond bij Exxon klagen bewoners over roet en hun verkleurde hondje Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Vandaag zijn we bij een informatieavond voor omwonenden van een raffinaderijbrand. Waar het gezicht van RTV Rijnmond moeiteloos twee petten draagt. Lees ons verhaal hier terug Tandarts Stephan Auw ontleent zijn succesformule aan een systeemplafond Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Vandaag bij tandarts Stephan Auw, die graag over nasi goreng praat. Lees ons verhaal hier terug Deze arts ontdekte hoe het leven met zware dementie draaglijk kan worden We kunnen het leven van mensen met dementie draaglijker maken als we beter begrijpen waardoor hun gedrag wordt veroorzaakt. Dementiedeskundige Anneke van der Plaats verdiepte zich in het brein en komt met onverwachte oplossingen. Lees het verhaal van Heiba hier terug