Italië voor beginners bij reisbureau Sombrero: ‘Stel eens zelf je pizza samen’

Inge: ‘Koffie, thee of limonade? Wel tot het eind blijven, na afloop zijn er lekkere Italiaanse hapjes.’ Ze organiseerden vaker een thema-avond.

Tineke: ‘Een cruiseavond, thema Frankrijk en later in het jaar thema Bangladesh.’

Manager Nicole was ‘helaas’ afwezig, eigenaresse Clara Bruinsma ook. We waren zonder het te weten op een historische avond beland, want Clara Bruinsma (70) had Sombrero Reizen vanwege haar leeftijd na precies veertig jaar van de hand gedaan. Binnenkort werden ze een vestiging van VakantieXpert.

Er ging nogal wat veranderen. Andere bedrijfskleding waarschijnlijk. Ze droegen nu nog identieke blouses, wit met balletjes. Tineke: ‘Een heerlijk neutrale blouse.’

Inge: ‘We hebben drie stuks, na een avond als deze kun je morgen een nieuwe aan. Deze gaat in de wasmachine, toch wel stress.’

Tineke: ‘Wat wij hopen is dat de bijzondere verhouding tussen klant en reisspecialist na de overname intact blijft. Dat we onszelf kunnen blijven.’

Inge: ‘Dat het blijft zoals het is.’

‘Ik begin in het noorden, dan zakken we af tot op Sicilië. Geen fancy stuff, gewoon de beef. Ik drijf op routine’

Paul van Laarhoven, Italiëspecialist van De Jong Intratours en zijn assistente Serena Zijmans kwamen ook een handje geven. Paul had veel ervaring in de reiswereld, zo was hij vijf jaar reisleider geweest in Indonesië. ‘Ook een schitterend land.’

Over Italië zei hij: ‘Je kunt de geest van zo’n land niet in drie kwartier vangen, dat hoeft ook niet. Ik doe de highlights in mijn presentatie. Ik begin in het noorden en dan zakken we langzaam af naar de hak van de laars, tot op Sicilië. Geen fancy stuff, gewoon de beef. Ik drijf op routine.’

Sarena Zijlmans: ‘Ja.’

Paul: ‘En nu even naar buiten voor een paffertje, even de nicotinespiegel op peil houden.’

Waar blijven de vakantiegangers?

Toen hij terugkwam waren er nog steeds nul belangstellenden in het reisbureau.

Inge: ‘Dat is Oudenbosch. De mensen hebben het eten net op, ze zullen zo wel komen.’

Paul: ‘Je hoopt natuurlijk dat het drukker is, maar we gaan er wel voor. Ik heb het wel gekker meegemaakt.’

Tegen mij: ‘Hoe heet jullie serie? Onder het systeemplafond? Dan moet je een keer bij ons op het hoofdkwartier komen, daar hangt ook een joekel.’

Daarna, nadat we langere tijd hadden gezwegen: ‘Zeg, ken jij Edwin Winkels, de schrijver en sportjournalist? Daar heb ik nog ooit een hapje mee gegeten in Spanje. Die heeft een alleraardigst boekje geschreven over Barcelona: Het Barcelonagevoel. Daar heb ik er destijds vijfhonderd van opgekocht en uitgedeeld onder de boekers van een stedentrip. Die geste kon hij wel waarderen.’

De eerste bezoekers, meest echtparen op leeftijd, druppelden binnen. Paul en Serena doodden de tijd voor een plasmascherm waarop beelden van verre bestemmingen werden vertoond.

Paul: ‘Weet je wat ik denk waar dit is?’

Sarena: ‘Nee.’

Paul: ‘Kuala Lumpur, kijk maar naar die kleuren.’

Inge liep naar voren en sprak de mensen toe. ‘We wachten nog even op de laatkomers, maar dan beginnen we. Ik wens u namens Sombrero alvast een informatieve avond.’

Een kwartier later kwamen de laatste belangstellenden binnen.

‘Ik hoorde u juist mompelen: ‘Waar is Corsica?’ Dat is eraf gevallen, dat hoort namelijk bij Frankrijk’

Tineke: ‘Inge, de lamp kan uit.’

In het donker nam Paul van Laarhoven ons mee op reis. Hij wees eerst met de muis de twintig belangrijkste steden van Italië aan en behandelde daarna het land dat hij voor het gemak in drie stukken – een groen, een wit en een rood gedeelte, net als de vlag – had gehakt.

‘Hou mekaar maar vast want ja, we roetsjen van boven naar beneden, met tussendoor lekkere foto’s, want u moet er wel een beetje zin in krijgen.’

De muis bleef steken op Sardinië.

‘De eilanden. Ik hoorde u juist al mompelen: ‘Waar is Corsica?’. Dat is eraf gevallen, dat hoort namelijk bij Frankrijk. En bij touroperators zijn we heel praktisch, dan zetten we het niet op de kaart.’

‘Wat er wel op staat: Elba! Bij wie gaat er een belletje rinkelen?’

Iemand uit het publiek: ‘Nappie!’

Hans: ‘Precies, Napoleon, die is daar een tijdje op vakantie geweest.’

De presentatie duurde een uur en vijftien minuten en werd alleen onderbroken als Paul dorst had. Hij dronk twee glaasjes water. Ik noteerde:

• ‘Noord-Italië: goed bereikbaar, prachtig plantengebied, kristalhelder water.’
• ‘De Dolomieten, waar ter wereld kun je nog meer skiën op zuidelijke hellingen en is het eten ook nog heel betaalbaar?’
• ‘Aanrader: het meer van Lugano. Afrader: de Zwitserse kant van het meer van Lugano.’
• ‘Como, hier heeft George Clooney een huis.’
• ‘Wijs in een pizzeria eens zelf aan wat je op je pizza wilt. Dan doen ze dat. Heerlijk!’
• ‘Ik ben geen voorstanders van bedjes aan het strand, de Italianen wel.’
• ‘Florence is een mooie stad, maar ik vind Sienna mooier.’
• ‘De toren van Pisa staat inderdaad in Pisa, maar pas op: in de zomer kan het daar bloedjeheet zijn. Hij staat wel scheef.’

Na afloop werd er voor Paul geklapt, hij ging even naar buiten vanwege het nicotinepeil.

‘Hoe zuidelijker hoe vrolijker’

Op een klaptafeltje hadden Inge en Tineke Italiaanse hapjes – twee plastic bakjes olijven van Albert Heijn, stukjes Italiaanse worst en serranoham – en bier en wijn neergezet. De gesprekken gingen vooral over de toekomst van Sombrero Reizen. De meeste aanwezigen hielden van hun reisbureau.

Twee vrouwen, ze woonden in Roosendaal: ‘Wij zweren bij Sombrero. Ze hebben ons naar Cuba gebracht. De mensen hebben daar niks, in een parfumwinkel stonden maar vijf flesjes. Maar vrolijk dat ze er zijn: op iedere straathoek maakten ze muziek.’

Een man, hij ging met zijn vrouw binnenkort op rondreis door Bangladesh: ‘Hoe zuidelijker je komt, hoe vrolijker ze zijn. We gaan met Sombrero naar Bangladesh, ben benieuwd hoe het daar is. De foto’s zijn alvast schitterend.’

Er zat een stelletje tussen dat door de presentatie van Paul van Laarhoven van plan was om naar Italië te gaan.

‘Het is daar net een openluchtmuseum, zegt-ie. Nou dat willen we dan weleens zien.’

‘Ontdekten we in Panama Stad ineens dat er nog veel meer uit Oudenbosch aan boord waren! Allemaal via Sombrero natuurlijk’

Inge kwam informeren hoe de avond gevallen was.

‘Ik zag u af en toe wegdommelen, dus ik dacht: oeioei, als dat maar goed gaat. U moet eigenlijk een keer komen op onze cruise-avond, dat is echt het specialisme van Sombrero.’

‘Ja, dat is echt schitterend,’ zei een wat oudere man. ‘Ontdekten we in Panama Stad ineens dat er nog veel meer uit Oudenbosch aan boord waren! Allemaal via Sombrero natuurlijk. Heel de terugweg gekaart. Gezellig.’

Bij het weggaan kregen we een plastic tas vol folders over Italië. Paul van Laarhoven stond nog steeds te roken. Hij stak zijn duim op.

‘Heb je d’r wat van opgestoken? Ja? Helemaal toppie!’

Lees verder:

De Lidl-manager had een hekel aan internet, zei ‘ie Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Vandaag: de feestelijke heropening van het Tilburgse winkelcentrum Heyhoef. Lees het verhaal hier terug Laurens, burgemeester van Lopik, vindt het allemaal ‘heel leuk’ Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Vandaag zijn we op de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Lopik. ‘Steek die maar in je broekzak, Lopik.’ Lees het verhaal hier terug