Ayed Fadel runt een café in Haifa, Israël. Hij is Palestijn, zijn familie woont al generaties lang in de stad. Vanuit zijn café, de Kabareet Bar, groeide een undergroundscene van jonge, hippe Palestijnen die zich verzamelen tijdens raves, concerten en theatervoorstellingen.
Dat alles vanuit een politieke gedachte: bewijzen dat ze vrij zijn, zowel tegenover de Israeliërs als tegenover de oude Palestijnse leiders.
Fadel is een duizendpoot: zanger, acteur, ondernemer, organisator, activist. Hij is de initiator van duizelingwekkende party’s waar duizenden Palestijnse jongeren uit hun dak gaan – tot de politie er een einde aan maakt, want vergunningen aanvragen doen ze niet.
Die scene koestert de Palestijnse identiteit, maar heeft niks met de retoriek van de Palestijnse leiders. ‘Je kan onze problemen hier niet vergelijken met die van de mensen in Gaza of op de Westelijke Jordaanoever’, zegt Ayed in de documentaire. ‘Maar we zijn wel allemaal Palestijnen.’
Alles als deel van de strijd
Hij waakt er ook voor om alleen maar als ‘hip’ te worden afgeschilderd, binnen een cultureel kader, los van de politiek. Hij ziet alles wat hij doet als deel van de strijd om de Palestijnse identiteit. Israëlische media noemden hem onmiddellijk een ‘terrorist’ toen The New York Times aandacht besteedde aan zijn initiatieven.
Een zeer indringende scène waarin Fadel de video bekijkt waarop te zien is hoe Israëlische soldaten een ongewapende Palestijn doodschieten en daarna beginnen te juichen, geeft precies weer hoezeer deze hippe jongeman zich bewust is van de media.
Het beeld dat opdoemt uit de film is compleet anders dan het clichébeeld van de werkloze, gefrustreerde, depressieve en woedende Palestijn. Hier zien we enorm energieke hipsters zowel feesten als demonstreren.
Ayed Fadel belichaamt die energie als geen ander; als een wervelwind stormt hij door plekken, emoties, ideeën en herinneringen, ondersteund door een opzwepende montage van regisseur, cameraman en editor Jan Beddegenoodts.
Beddegenoodts kent Ayed Fadel en de Palestijnse ravers en performers in Haifa al heel lang. Hij maakte eerder een indringend fotoboek (The Taste of Freedom, 2012) en een video over het samengaan van raves en protesten. Toen ik met hem sprak over het maken van deze webdocumentaire waarschuwde hij me dat zijn stijl ‘psychedelisch-esthetisch’ zou zijn.
Ik ben enorm blij dat ik dat ‘risico’ genomen heb.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!