‘Gewoon doorgaan juf, vallen hoort erbij.’ Het zijn wijze woorden van Sami, een elfjarige jongen die ik jaren geleden bijles gaf. Hij had zichzelf in een week leren longboarden en gaf me tips.

Al weken probeerde ik mezelf toen te leren skateboarden, zonder succes. Na een flinke valpartij ging het al helemaal niet meer. Knikkende knietjes, angst om weer te vallen. Falen.

Ik ben niet de enige die daar last van heeft.

Een mens lijdt dikwijls het meest...

Ik moest laatst weer aan Sami denken, toen ik om te voorkomen dat kinderen vallen. Van bange ouders en verzorgers mogen ze niet van trappetjes springen of klauteren op het klimrek, om boomstronken worden hekjes neergezet.

Alles om ervoor te zorgen dat ze geen risico’s lopen tijdens het spelen, terwijl Sami gelijk heeft: vallen hoort erbij. Kinderen krijgen veel terug voor die schram of buil.

Ouders die willen dat hun kind nooit een kapotte knie heeft, schieten door

Zo vergroot ‘risicovol spelen’ de heeft het een positieve invloed op hun fysieke en mentale gezondheid, draagt het bij aan de ontwikkeling van hun sociale vaardigheden en worden ze ook nog motorisch vaardiger.

Het is lastig inschatten wanneer een spelactiviteit of gevaarlijk is. Maar ouders die willen dat hun kind schieten door.

Goedbedoeld beschermend ouderschap heeft niet alleen op kinderdagverblijven een averechts effect. Ook bij oudere kinderen zijn er ouders die met alle goede bedoelingen moeite hebben met loslaten. Grasmaaierouderschap wordt dit wel genoemd, door de alle mogelijke obstakels voor het kind te verwijderen.

Hoe angst de samenleving vormt

Zo is het hier niet altijd geweest. De Vlaamse psychiater en filosoof Damiaan Denys, die in 2000 naar Nederland verhuisde, viel het toen juist op

We leren kinderen liever zwemmen dan dat we hekken plaatsen, en hangen hun zwemdiploma’s trots boven het bed. Jaren later merkt Denys dat we ons toch steeds meer laten leiden door angst en er een angstcultuur ontstaat.

‘Angst is een affect, een emotie’, zei hij onlangs in de Volkskrant. ‘Maar Sartre zei al: een emotie verandert de wereld totáál. De blik waarmee je naar de wereld kijkt, bepaalt hoe die wereld eruitziet. Je kunt je kinderen een zodanige opvoeding geven dat ze angstig naar de wereld kijken. Je kunt angst induceren,

Maar het is niet alleen opvoeding die angstig kan maken, dat doen ontwikkelingen in de samenleving ook. Zo krijgen studenten onder meer omdat ze bang zijn voor een hoge studieschuld of studievertraging.

De dat het hier niet enkel om individuele problemen gaat. Het zijn ook de knellende maatschappelijke verwachtingen die leiden tot mentale druk bij jongeren.

Zo stelt de arbeidsmarkt veel eisen: stages, bestuurservaringen, projecten in het buitenland, ‘En dus word je als schapen in een kudde gedreven om aan al die eisen te voldoen.’

Kusje erop

J.K. Rowling is met haar Harry Potterreeks ontzettend succesvol, wereldwijd zijn ruim Toen ze door Harvard werd gevraagd studenten toe te spreken, besloot ze niet te vertellen over dat succes, maar over

Ze herinnert ons eraan dat het voor een gezonde ontwikkeling belangrijk is om af en toe op je bek te kunnen gaan. Dat is makkelijk vergeten als je kind net van een klimrek dondert en in huilen uitbarst. Of als je baan door een onzekere en veeleisende arbeidsmarkt constant onder druk staat.

Maar in een samenleving die wordt gevormd door angst en prestatiedruk, leren we niet vallen en opstaan, skateboarden en zwemmen. Verwachten we succes en is er kuddegedrag om aan eisen te voldoen, zijn studenten depressief en werknemers bang om hun baan te verliezen. En worden er ook geen Harry Potterboeken geschreven.

Ik weet niet hoe het voor jou is, maar in zo’n samenleving wil ik niet leven.

Meer lezen?

Nederland vindt het prima om kinderen op te sluiten voor ze worden uitgezet Het is gemakkelijk naar de VS te wijzen omdat het land kinderen van vreemdelingen gevangenzet. Maar in Nederland gebeurt dat ook. Terwijl er alternatieven zijn. Lees mijn column hier terug Waarom onze kinderen steeds minder spelen (en wij met een burn-out thuis zitten) Kinderen krijgen steeds minder tijd en ruimte om vrij te spelen. Ouders werken harder dan ooit, politici maken zich druk over ranglijstjes, en scholen zijn gefocust op toetsen en resultaten. Ondertussen gaat er iets heel waardevols verloren. Lees het verhaal van Rutger hier terug