Naar verluidt is Le Chalet het beste restaurant van de Congolese stad Goma. Op woensdag is het van 18 tot 20 uur happy hour, daarna kan de expat met gezonde trek zich verlustigen aan een buffet of pizza’s bestellen. De tuin, die aan het mooie Kivumeer (met zwemmen in het meer moet je om diverse redenen oppassen, ik heb die redenen niet allemaal even goed onthouden, wel heb ik begrepen dat er nogal wat slachtoffers van de oorlog in Congo in dat meer zijn geworpen) grenst, is goed onderhouden. Een van de specialiteiten van Le Chalet is Lava, een cocktail die bestaat uit wodka en vruchten. Gevaarlijk spul, werd mij verteld, en dat blijkt inderdaad zo te zijn.

De woensdag dat ik naar Le Chalet ga, mijn laatste avond in Congo, staan er ongeveer twintig jeeps van de Verenigde Naties voor de deur. Het is er afgeladen, wat misschien niet verwonderlijk is. Na de genocide in Rwanda, nu ongeveer twintig jaar geleden, is Goma populair geworden onder ngo’s.

Een vriendelijke verpleegkundige die al twintig jaar voor Artsen zonder Grenzen werkt, de organisatie die mij onder haar hoede heeft genomen hier in Congo, is mijn gids in Le Chalet.

Elke woensdagavond ontmoet ze hier haar Nederlandse vrienden, een echtpaar dat met enkele tussenpozen al jaren in Congo woont en werkt. Op zondag gaat ze met hen tennissen. ‘Maar niet overdreven,’ zegt ze, ‘gewoon zo dat de bal over het net komt.’

Het kan natuurlijk ook zijn dat je in Congo als blanke automatisch wat voorstelt; je hoeft verder niets te doen, alleen blank zijn is voldoende

Er komen nog enkele andere Nederlanders bij ons aan tafel zitten die voor ngo’s werken. Een Nederlander naast mij vertelt dat het hem wel bevalt in Congo. Nadat hij in Engeland en Luxemburg heeft gewerkt, voelt hij zich in Congo helemaal op zijn plaats. Als ik hem vraag waarom dat zo is, kan hij dat niet aangeven. Misschien betekent Congo vrijheid. Misschien komt het omdat je in Congo als blanke automatisch wat voorstelt; je hoeft verder niets te doen, alleen blank zijn is voldoende.

Om precies 20.00 uur gaat er een bel ten teken dat het happy hour voorbij is. We gaan de zaal binnen voor het buffet. De prijs is 12 dollar per persoon inclusief een glas rode wijn die uit karton komt. De beste wijn in Congo komt uit karton. Ik krijg te horen dat er weleens flessen Franse wijn worden geïmporteerd, maar dat zou bocht zijn.

Een Congolees staat hamburgers te bakken. Het Nederlandse echtpaar dat al ongeveer twintig jaar in Congo woont, neemt een hamburger zonder brood en ik sluit me bij hen aan. Zij zullen wel weten wat ze doen.

We zoeken naar een tafeltje. De mannen en vrouwen van de VN en ngo’s zijn aan het eten en drinken, alle tafels zijn bezet. Maar helemaal achterin hebben ze nog een tafeltje voor ons.

Janus, Groninger, tropenarts en huisarts, vertelt dat hij de afgelopen weken alleen rijst en bonen heeft gegeten. Hij was op reis door Congo, voor War Child, hij moest een ‘audit’ doen. Ik wil hem nog vragen wat dat precies inhoudt, maar dan komt er een Engelse expat genaamd Rachel die hij omhelst alsof het zijn dochter is.

Even later ga ik met mijn begeleidster terug naar het huis waar de medewerkers van Artsen zonder Grenzen zijn ondergebracht.

Misschien moet ik een tijdje in Le Chalet gaan wonen. Voor 1.500 dollar per maand kun je er een aardig appartement huren inclusief alles. Ik heb niet gevraagd wat ‘alles’ in Congo betekent. De vrouw van Janus zei: ‘In New York betaal je zeker meer.’

Het leek wel alsof ze wist hoeveel huur ik in New York betaalde. Zou je van langdurig verblijf in Congo helderziend worden?

Eén ding staat vast: een ngo is eigenlijk ook een hotel.

Lees ook: de Hotelmens in Congo, deel 1 De Hotelmens is benaderd om eens in Oost-Congo te gaan kijken wat Artsen zonder Grenzen daar allemaal doet. Hij strandt in Oeganda, terwijl hij in Rwanda wordt opgewacht door een vrouw die luistert naar de naam Sandra Smiley. Je moet het noodlot ook niet overschatten. Met Sandra Smiley naar Oost-Congo Lees ook: de Hotelmens in Congo, deel 2 Deze week is de Hotelmens ondergebracht in het kamp van Artsen Zonder Grenzen in Oost-Congo. De douches worden niet helemaal begrepen en daarom maar niet gebruikt. Deodorant en parfum worden gebruikt als compensatie. Je gaat niet naar Afrika om een probleem te maken van luchtjes. Douchen in Afrika