Twaalf mensen stonden er tot nu toe op het maanoppervlak. Twaalf witte, Amerikaanse mannen tussen de 36 en 47 jaar oud. Wie de ruimte ingaat is (relatief) jong, fit, meestal wit en man. Dus was ik nogal gecharmeerd van dit waarin de maan wordt beschreven als het ideale rustoord voor de oudere, strammere mens.

Want zwaartekracht, schrijft de blogger, is de vijand van ouderen; stappen wordt schuifelen, rennen wordt sloffen. De angst voor een val maakt de wereld klein, het lichaam onvrij. De trek van de aarde maakt ons met de jaren een gevangene van de vierkante meter.

Op de maan is de zwaartekracht een zesde van die van de aarde. Stel je de rechte ruggen voor, de oude benen die weer kunnen springen, de bevrijding van de angst.

Het Lunar Retirement Home dat deze blogger voorstelt is (voorlopig) om talloze redenen onmogelijk, maar het is een mooi gedachte-experiment. Al is het maar omdat het haaks staat op gebruikelijke associaties. Een maan die niet de dapperheid maar de kwetsbaarheid herbergt. Niet de vitaliteit van de avonturier maar de rust van een einde.

Op de vraag wat er gebeurt als die maan-oudjes overlijden geeft het blog geen antwoord, maar verschillende bedrijven specialiseren zich in de space-uitvaart. Die zouden een dependance kunnen openen bij het Lunar Retirement Home.

heeft bijvoorbeeld verschillende aanbiedingen. Voor 12.500 dollar word je as vanaf de aarde naar de maan geschoten en voor hetzelfde bedrag schiet het bedrijf wat er van je over is nog verder de ruimte in. Bij ben je goedkoper uit en belandt je stoffelijk overschot al voor 9.950 dollar op de maan.

De ruimte als menselijke begraafplaats. Troostrijker misschien dan de benauwde veldjes die zich nu over onze doden ontfermen. Schreef Plato niet dat elke menselijke ziel een ster had waarnaar hij of zij na overlijden terugkeert? Daar moest ik aan denken toen ik de prachtige fotoserie van Nicolai Howalt kreeg doorgestuurd van beeldredacteur Isabelle.

De dood is in de beelden van Howalt geen tragedie, maar een vorm, een conditie

Howalt maakte close-ups van de as van overledenen. Als een ster sterft, schrijft hij op zwelt hij op, wordt rood, explodeert en krimpt. ‘Grote hoeveelheden sterrenstof schieten hierbij de ruimte in.’ Als een mens wordt gecremeerd blijven ook alleen de deeltjes over. Grijsgrauwe as die op de foto’s doet denken aan een sterrenstelsel.

Er is niets schokkends aan de beelden van al die overblijfselen, ze zijn ontdaan van de mens waaruit ze ontstonden. De dood is hier geen tragedie, maar een vorm, een conditie. Ons einde, wil Howalt hiermee zeggen, is onderdeel van iets veel groters dan onze individuele relatie met de dood. Net als de ster worden we (weer) stof en wie weet waar dat stof terechtkomt in ons uitgestrekte universum?

Lees verder:

De maan is het achtste continent van de aarde. Maar wie krijgt er de macht? Iedereen die een raket kan bouwen wil ineens doen wat de Apollo’s deden – maar dan meer, veel meer. Maar de maan, ons achtste continent, moeten we niet uit handen geven aan de grootmachten en industrie, waarschuwen maanliefhebbers. ‘Ze hoort bij ons en wij bij haar.’ Lees mijn verhaal over maankoorts hier