Het is muisstil in de zaal van de Algemene Vergadering van het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in New York. Misschien zijn het wel een honderd paar ogen die me aanstaren. Sommigen staan verveeld. Anderen verwachtingsvol. ‘Adem in, adem uit’, spreek ik mezelf geruststellend toe. Ik stel de zwarte microfoon bij, doe mijn mond open om aan mijn relaas te beginnen... en er komt geen enkel geluid uit.

Als de Nederlandse VN-Vrouwenvertegenwoordiger van 2019 moet ik in september – namens de vrouwen uit het Nederlands koninkrijk – bij de Verenigde Naties over vrouwenrechten speechen, voor alle aanwezige lidstaten en mogelijk de hele wereld. Het bovenstaande is overduidelijk een nachtmerrie.

Het was voor mij niet vanzelfsprekend om VN-Vrouwenvertegenwoordiger te worden. Sterker nog, heel lang wist ik niet eens dat we als ‘gewone mensen’ de optie hebben om naar de Verenigde Naties af te reizen om te spreken over vrouwenrechten. Of welke rechten dan ook.

Dat privilege leek in mijn ogen alleen voor wereldleiders, diplomaten, ngo’s, ambassadeurs en celebrities weggelegd. Totdat Tweede Kamerlid Kirsten van den Hul (PvdA) de functie in 2011 kreeg. Toen kende ik haar nog enkel als een voorvechter van mensenrechten, een badass en spokenword-artiest met platinablond haar en een lichaam dat onder de tatoeages zat.

Ze sprak tijdens een bijeenkomst in Amsterdam over haar rol als VN-Vrouwenvertegenwoordiger. Ik moet bekennen dat ik niet meer weet wat ze precies vertelde over haar functie, maar wel dat ze gepassioneerd was en indruk op me maakte.

You can’t be, what you can’t see, wordt er weleens gezegd als het op representatie aankomt. Oftewel: een jong meisje zou niet weten wat haar opties zijn, als ze vrouwen alleen maar in rolbevestigende posities ziet, zoals juffrouw, secretaresse of model. Niet dat het erg is om juf of model te willen zijn, maar het is belangrijk dat meisjes leren dat ze evengoed dokter of stratenmaker kunnen worden.

Ik maakte dus via iemand die ik bewonderde – en waar ik mezelf als buitenstaander in kon herkennen – kennis met het VN-Vrouwenvertegenwoordigerschap. Daardoor zag ik plots de mogelijkheid om wellicht zelf die functie ooit te kunnen bekleden.

En acht jaar later lig ik dus wakker van de speech die ik zelf in New York mag geven.

Waarom we meer stemmen moeten horen

‘Maar wáárom zou jij vrouwenvertegenwoordiger willen worden’, vroeg een vriendin me stomverbaasd toen ze over mijn benoeming hoorde. Ze trok haar neus op terwijl ze het zei, alsof ze iets vies rook. ‘Zoveel werk bij zo’n instituut als de VN, óók nog onbetaald’, jammerde ze.

Mijn antwoord luidt: het VN-Vrouwenvertegenwoordigerschap is noodzakelijk, omdat de stem van gewone mensen vaak ondervertegenwoordigd is binnen machtige en invloedrijke politieke instituties zoals de VN. Het is belangrijk dat iedereen kan en mag participeren in de samenleving. En om dat mogelijk te maken, om te weten waar verschillende mensen behoefte aan hebben, is het nodig dat binnen dergelijke invloedrijke politieke organen niet alleen een selecte, elitaire groep een stem heeft.

Een VN-Vrouwenvertegenwoordiger word je niet zomaar. Sinds 1947 benoemt vrouwenorganisatie de Nederlandse Vrouwenraad elk jaar een vertegenwoordiger.

De eerste ooit was tevens de eerste vrouwelijke minister,

De functie is inderdaad, zoals mijn vriendin terecht opmerkte, onbezoldigd en mede daardoor moeilijker om als jongere, als persoon met een migratieachtergrond of als elk ander ‘gewoon mens’ te bemachtigen. Je moet immers maar net de luxe hebben om gratis werk te kunnen verrichten.

Terwijl we, als het aan mij ligt, juist die stemmen meer zouden moeten horen. Ondanks dat ik ook niet de financiële stabiliteit had die het hebben van een dergelijke functie vergemakkelijkt, besloot ik toch te solliciteren.

Media geven de wereld vorm, bepalen wat we zien en hoe we daarover nadenken. Daar zouden meer mensen toegang toe moeten hebben

Ik werd uitgenodigd te verschijnen voor wat ik ‘het tribunaal’ noem. Een stuk of vijf oudere vrouwen, van wie de meesten indrukwekkende carrières hebben, of maatschappelijk werk doen en in een variatie aan besturen en raden zitten.

Toen ik daar gelukkig zonder kleerscheuren vanaf kwam, moest ik met de andere drie laatste kandidaten een presentatie over mijn motivatie geven bij het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Ik vertelde dat ik mij als journalist wil inzetten voor de zichtbaarheid en participatie van verschillende soorten vrouwen in de media. Media geven de wereld vorm, bepalen wat we zien en hoe we daarover nadenken. Daar zouden meer mensen toegang toe moeten hebben, om ons beeld van onszelf, de en de samenleving te verbreden.

De kandidaten voor de komende twee jaren zouden ter plekke gekozen worden. Uiteindelijk werd ik voorgedragen om in 2019 de functie van VN-Vrouwenvertegenwoordiger te bekleden.

Wat ik bij de VN doe

Als VN-Vrouwentegenwoordiger krijg ik toegang tot en inzicht in politieke instituties die ik normaliter, als ‘gewoon mens’, niet zou hebben. Ik voel me dan ook een soort 007, al is het meeste dat ik meemaak niet heel sexy, maar vrij banaal. De komende tijd zal ik jullie – naast de verhalen die ik maak over verzet – op de hoogte houden van mijn ervaringen en verzet Het is namelijk de bedoeling dat ik middels gesprekken input uit de samenleving verzamel om me te inspireren en me voor te bereiden op de grote speech.

In maart bezocht ik al de Commission on the Status of Women (CSW). Dat is een van de grootste conferenties van wereldleiders, ambassadeurs, ngo’s, diplomaten en activisten, die onderhandelen over resoluties omtrent vrouwenrechten. En in de herfst maak ik deel uit van de delegatie van de regering die naar de Algemene Vergadering in New York gaat.

Verder mag ik zelf bepalen wat ik in mijn termijn doe. Projecten, events, lezingen, reizen, conferenties, noem maar op.

De functie van VN-Vrouwenvertegenwoordiger is een vrij ceremoniële. Ik heb geen directe invloed op het beleid van de Verenigde Naties of van de Nederlandse overheid. Het is niet alsof ik de Veiligheidsraad kan verzoeken om per direct resoluties aan te passen. Dat is op zich al lastig om te doen – –, omdat het er binnen de VN nogal bureaucratisch aan toegaat.

Daarom besloot ik niet alleen maar toe te leven naar het moment suprême in september, maar ook om alvast iets concreets te doen. Samen met collega richtte ik op, een online feministisch mediaplatform en magazine. Daarmee willen we die zichtbaarheid en participatie waar ik het eerder over had werkelijkheid maken, of daar in ieder geval een steentje aan bijdragen.

Van binnenuit kun je de macht veranderen

Mijn bijdrage als VN-Vrouwenvertegenwoordiger zal de wereld niet eensklaps beter maken voor vrouwen of de rest van de mensheid.

Maar ik wilde deze functie bekleden, om te laten zien dat we allemaal het recht hebben onze stem te laten horen en ruimte in te nemen, ongeacht wie je bent en waar je vandaan komt. Het feminisme – of voor wie goed in de thematiek zit: – is voor mij de perfecte kapstok om mijn waarden voor een inclusieve en duurzame samenleving aan op te hangen.

Een vrouwenvertegenwoordiger is anno nu broodnodig als je naar de huidige ontwikkelingen op het vlak van vrouwenrechten kijkt. Ga maar na. In sommige Amerikaanse staten wordt abortus weer strafbaar. In Europa en zelfs Nederland vinden bepaalde politieke leiders dat we terug moeten naar ‘traditionele waarden’, waarbij vrouwen minder werken en vooral boreale baby’s baren.

Vrouwen en vrouwelijke personen – zoals mensen – hebben nog steeds Daarnaast zijn vrouwen ook ondervertegenwoordigd op functies met beslissingsbevoegdheden en

Het begint als een kleine vlam, die vervolgens weer de lont van een ander aansteekt

Op sommige plekken in de wereld blijkt het nog steeds lastig voor vrouwen om alleen buitenshuis te zijn, zonder toestemming of begeleiding van een mannelijke relatie. Daarom moeten we onze stem op elk podium laten horen.

Ik raak geïnspireerd door vrouwen die archaïsche instituten betreden om van binnenuit verzet te plegen. Denk aan de Democraten in het Amerikaans Congres zoals en

Zij infiltreren in het politieke systeem van merendeels ouderwetse, rijke, witte mannen en eisen economische en sociale gelijkheid, betaalbare gezondheidszorg en schuldvrij onderwijs.

Het is anno 2019 hoog tijd dat degenen van wie je het het minst verwacht doordringen op plekken waar macht resideert en daar furore maken.

Om te laten zien dat er andere manieren zijn van macht hebben dan ons tot nu toe verteld is. Met meer kleur (soms letterlijk), compassie en medemenselijkheid.

Dat klinkt wellicht een beetje zoetsappig. Maar vergis je niet, opstaan en durven zeggen dat je het allemaal anders wil doen in een wereld die dat liever niet ziet gebeuren, is een keiharde daad van verzet.

En dat verzet is aanstekelijk. Het begint als een kleine vlam, die vervolgens weer de lont van een ander aansteekt. Voordat je het weet zitten we in een vuurzee van licht, die niet meer te stoppen is.

Meer verhalen?

Vanaf vandaag ben ik jullie correspondent Verzet Hoe ziet hedendaags verzet eruit? Wie zijn de mensen die nu strijden tegen de status quo? En wat zijn hun drijfveren? Daar ga ik de komende tijd verhalen over maken. In dit artikel én in een podcast met Rob Wijnberg vertel ik waarom. Lees en luister mijn eerste verhalen hier Podcast: Sylvana Simons vindt dat alle verzetsbewegingen zich moeten verenigen Sylvana Simons staat op 1 in de Kleurrijke Top 100. Verder doet haar partij BIJ1 mee aan de gemeenteraadsverkiezingen in Amsterdam. Wat zijn de plannen van dit rolmodel? Luister de podcast van Lex hier terug