Carrièreverhaal
Johannes Visser

Hoe ben je bij De Correspondent terechtgekomen?

Ik was begin 20, net afgestudeerd (Nederlandse Taal en Cultuur) en begonnen als docent Nederlands. Naast lesgeven, wilde ik ook schrijven. Dat had ik altijd al gedaan. Op school, in m'n studententijd bij literair-satirisch tijdschrift Propria Cures, en een paar keer een column voor NRC Next. Toen zag ik Rob (Wijnberg, red.) bij De Wereld Draait Door - in dat paarse overhemd met dat ene knoopje te veel open - een nieuw journalistiek platform pitchen: De Correspondent.

Kort daarna kwam ik Rob tegen op een borrel. Op de wc's. Wil je weten hoe dat verhaal verder gaat, dan moet je maar bij ons komen werken.

Inmiddels zijn we tien jaar verder. Waarom werk je nog steeds bij De Correspondent?

Ik hou van de combinatie van onderzoek doen, op pad gaan, nadenken over wat ik zie, hoor en lees - en daar dan een mooie tekst van te maken. Op z'n best voelt het niet als 'werken', maar als een heel natuurlijke manier van leven: onderzoeken wat je interessant vindt, daar ideeën over te vormen, te schrijven en daarmee anderen aan het denken proberen te zetten, iets aan de wereld willen veranderen.

Hoe ziet jouw functie als correspondent eruit bij De Correspondent?

Ik heb veel vrijheid. Ik bepaal zelf waar ik over schrijf, al leg ik m'n ideeën natuurlijk wel voor aan de hoofdredactie. En omdat het 'journalistiek' is realiseren mensen zich vaak niet dat het ook vrij persoonlijk werk is. Niet 1-op-1, niet zo van: m'n kat is nu overleden en daar ga ik over schrijven, maar waar ik over schrijf, waar ik me over opwind, de plekken die ik bezoek voor een reportage - het heeft altijd wel iets te maken met hoe ik in elkaar zit.

Heb je een voorbeeld?

Eerder schreef ik bijvoorbeeld over de arrogantie die gymnasiasten kunnen ontwikkelen. En nu ben ik bezig met een reeks artikelen over het effect op leerlingen van al die cijfers die ze op school krijgen. Ik weet nog dat ik, gymnasiast, ooit voor het laatst in m'n leven een toets moest maken en dat ik daarna zo opgelucht was: dat hoeft nooit meer!

Waar ben je trots op?

Heel soms schrijf ik in een uur een column. Dat zijn vaak columns waar ik tevreden over ben, omdat er dan echt iets uit moest. Een goede column schrijf je in een uur, een slechte column schrijf je in twee weken. En in een column kan je heel veel retorische trucjes gebruiken, dat vind ik leuk. Ik vind het ook leuk om reportages te schrijven. Om ergens te zijn en dan te bedenken: wat is hier het verhaal, wie zijn de beste personages voor dat verhaal, met welk veelbetekenend detail kan ik de reportage openen? Ik zit wel eens achter m'n laptop te gniffelen als ik een reportage aan het uitwerken ben.

Maar trots? Moeilijk begrip. Sommige dingen haal ik plezier uit en andere dingen vind ik stom. Mag dat ook? Oh! Ik heb twee keer de Nationale Prijs voor Onderwijsjournalistiek gewonnen. Dat is iets om trots op te zijn, denk ik. En ik ben er trots op dat ik al tien jaar onder hetzelfde onderwerp schrijf: onderwijs. Dat geeft echt de ruimte om er diep in te duiken.

Ik hou van de combinatie van onderzoek doen, op pad gaan, nadenken over wat ik zie, hoor en lees - en daar dan een mooie tekst van te maken.

Wie of wat inspireert jou?

We hebben veel uiteenlopende talenten bij De Correspondent. Rob (Wijnberg, red.) schrijft heel goede columns. Nina (Polak, red.) kan mensen in een paar woorden, een paar zinnen, perfect vatten. Lynn (Berger, red.) schrijft ritmisch perfecte teksten. Arjen (van Veelen, red.) is is een van de beste reportageschrijvers van ons land. Schrijven is een vak, en zij zijn echt vakmensen.

Ik haal ook inspiratie uit films, series en games. Daar werken de allerbeste verhalenmakers. The Handmaids's Tale, The Last of Us, Succession - dat is allemaal zo jaloersmakend goed.

Ik zie goede, verhalende journalistiek dan ook meer als een vervanging voor Netflix dan als een concurrent van de krant. Verhalen zijn, vind ik, meer 'voorbij de waan van de dag' dan analyses van wat er nu speelt in de politiek. Neem de stikstofcrisis. Je kunt tig cijfers optikken over wat het beste stikstofbeleid is, maar die cijfers zijn niet het verhaal. Voorbij die cijfers gaat het om generaties boeren die het gevoel hebben dat hun verleden en toekomst van hen afgepakt worden, en om andere mensen die ook zien dat hun toekomst bedreigd wordt en de aarde leefbaar willen houden.

Verder lijkt Herman van der Zandt me een leuke man. En Kees Tol.

Waarom zou je De Correspondent aanbevelen als werkgever?

De Correspondent is een organisatie waar veel kan. Een organisatie die in beweging is, die blijft veranderen en vernieuwen. Soms verlang ik wel eens naar wat meer rust, maar ik zou veel liever bij De Correspondent werken dan bij een bedrijf waar alles al tig jaar hetzelfde gaat, omdat dat nu eenmaal is hoe het gaat.

Heb je nog ambities?

Ik heb twee ambities, geloof ik. Één: ik ben nog niet klaar met het onderwijs. Ik denk dat onderwijs, zoals we dat nu met z'n allen hebben ingericht, voor veel kinderen helemaal niet zo'n goede plek is om zichzelf te ontwikkelen. Door me daarin te blijven verdiepen hoop ik tot steeds iets diepere inzichten te komen. En twee: ik wil een betere schrijver worden, want daar haal ik plezier uit en uiteindelijk gaat het erom dat de lezer m'n teksten graag leest. Zo hoop ik ook komende jaren m'n steentje bij te dragen aan De Correspondent.

De Correspondent is een organisatie waar veel kan. Een organisatie die in beweging is, die blijft veranderen en vernieuwen.