Lieve Pauw,

Het gaat niet meer. Het spijt me.

Het is niet dat ik niet meer van je hou. Van je krullen, van je sceptische, ondervragende blik. Van de manier waarop je tijdens de uitzending stiekem mijn hand vasthoudt onder de desk. Natuurlijk hou ik nog van je. Er is niemand met wie ik Rutte liever het vuur na aan de schenen leg. Niemand met wie ik liever ongemeend grinnik om een flauwe grap van Bart Chabot. Jij weet precies op welk moment je het verhaal van Ronald Plasterk moet onderbreken. Dat bewonder ik.

Je was de Knevel bij mijn Van Den Brink.

Maar het laatste jaar ben ik gaan twijfelen. Aan ons. Aan dit, aan wat we aan het doen zijn. Het voelt steeds meer alsof we een showtje opvoeren. Alsof het niet echt is, wat er tussen ons is. Het voelt alsof je steeds minder luistert. Dat is belangrijk in een relatie. Luisteren.

De mixtape die ik voor je maakte vond ik laatst terug in een prullenbak. Een prullenbak! Dat de Matthäus-passie zo weinig voor je betekent, dat doet pijn. Snap je dat? Snap je dat ik niet elke dag naar Blurred Lines wil luisteren?

Het is niet alleen jouw schuld, dat weet ik ook wel. Het voelt gewoon alsof we een toneelstukje opvoeren, jij en ik, alsof we vragen naar de bekende weg. Soms heb ik het idee dat jij alles wat er gezegd gaat worden al weet. Alsof de antwoorden al op een A4’tje voor je liggen. Tsja. Waarom doen we het dan nog?

Ik weet het niet. Ik vind het steeds moeilijker om rust te vinden bij jou. Het moet steeds sneller lijkt het. Ik heb het idee dat jij soms van mij verwacht dat ik een Matthijs ben. Dat kan ik gewoon niet!

En dan de vrouwen... Pauw, de vrouwen. Ik snap heus waar de jaloerse gevoelens vandaan komen, maar soms moeten we gewoon een vrouw uitnodigen in het programma! Dat kan niet anders. Drie kwart van onze gasten is man. Dat gaat opvallen. Ik kan niet langer jouw jaloerse blik in mijn ooghoek zien, iedere keer als ik een vrouw interview.

Ik wou dat het anders was. Ik kijk soms jaloers naar Vijf jaar later. Waarom kan je het daar opeens wel? Waarom ben je daar wel geïnteresseerd en neem je daar wel de tijd? Ik kan niet anders dan concluderen dat het aan mij ligt.

Het gaat niet meer. Je had het vast al door, maar ik maak het uit. En voor je het gaat denken: nee, het heeft niets met Pieter Jan Hagens te maken.

Het ga je goed,

Alle liefs,

Witteman