Hoe FrieslandCampina de wereld voedt: met sjoemelmelk Waarom leven wij in een land vol gras? Om koeien te voeren die melk produceren, om daar weer melkpoeder van te maken en te exporteren. Onder het mom van goede voeding voor de hele wereld exporteert FrieslandCampina een flink deel van zijn magere melkpoeder naar landen buiten Europa. Maar dat is nog niet zo makkelijk. Zo moet het bedrijf in sommige Aziatische landen eerst commerciële lokale veeteelt op poten zetten, omdat de invoerregels bepalen dat fabrieken niet meer melk mogen importeren dan ze uit eigen land verwerken. Ook is de bevolking grotendeels lactose-intolerant. Om dat te omzeilen verkoopt FrieslandCampina vooral ‘verrijkte’ gecondenseerde melk, die voor bijna de helft uit suiker bestaat. Gezonde (en kostbare) omega-3-vetzuren halen ze er dan juist weer uit: naar eigen zeggen om de kosten te drukken voor de arme mensen aan wie ze de melk verkopen. (Thomas Oudman, correspondent Voedsel) Omrop Fryslân: ‘De wite wale’ (Kijktijd: 30 minuten)
Deze vrouw wordt mogelijk de volgende dictator van Syrië Ze is vergeleken met de Britse prinses Diana en de Jordanese koningin Rania. Ze groeide op in een eenvoudig rijtjeshuis in West-Londen, werkte als bankier bij JP Morgan en nam daar prompt ontslag nadat ze de Syrische oogarts Bashar al-Assad ontmoette, die zijn vader moest opvolgen als tirannieke leider van de natie. Nu, tien jaar na het begin van de Syrische burgeroorlog, wordt Asma al-Assad genoemd als de mogelijke opvolger van haar man. Asma is niet alleen een modediva die vanuit het Midden-Oosten het luxe Londense warenhuis Harrods leegkoopt en een vriendin mailt over hakken van Christian Louboutin terwijl de tanks van haar echtgenoot de geboortestad van haar ouders in puin schieten, maar ook een ambitieuze dame die het onvrije Syrië aantrekkelijker wilde maken voor buitenlandse investeerders met een trustfonds en op Britse leest geschoeide musea. De laatste jaren is ze bovendien gehard als geslepen zakenvrouw: vrijwel alle geldstromen die te maken hebben met mobiele telefonie en internationale noodhulp voor de miljoenen ontheemde Syriërs leiden naar haar. (Riffy Bol, algemeen redacteur) 1843 Magazine: ‘Banker, princess, warlord: the many lives of Asma Assad’ (Leestijd: 35 minuten, registratie vereist)
De risico’s van het bestrijden van existentiële gevaren De afgelopen weken heb ik me wat verdiept in het wetenschappelijk werkveld ‘existential risk studies’. Mensen in dit vak onderzoeken alle manieren waarop de wereld kan eindigen, maar doen dit juist uit optimisme over wat de mensheid nog allemaal kan bereiken, over tienduizenden, honderdduizenden, miljoenen jaren. Dat langetermijndenken lijkt loffelijk, en is het misschien ook, maar er zitten wrange kanten aan. Het verminderen van armoede, het voorkomen van oorlog en de strijd tegen klimaatverandering zijn in deze zienswijze plots niet zo belangrijk meer. Immers: ze kunnen ons bestaan niet beëindigen. Beter om dat geld te steken in, zeg, overleven op Mars. Bioloog Phil Torres schreef er een zowaar grappig miniboek over. (Michiel de Hoog, correspondent Sport) Phil Torres: ‘Were the Great Tragedies of History “Mere Ripples”? The Case Against Longtermism’ (Leestijd: 55 minuten)
Er zijn meer mogelijkheden voor wonen dan alleen huur en koop In dit artikel in The Atlantic schetst woningmarktkenner Shane Phillips een derde mogelijkheid tussen huren en kopen: publiek eigendom. Huizen worden in dat scenario gebouwd en beheerd door een publieke organisatie, en de huurders worden mede-eigenaren die via hun huur in de woningen investeren. Er valt het nodige over te zeggen (wat ik op een later tijdstip zeker zal doen), maar interessant is het idee wel. (Josta van Bockxmeer, correspondent Wonen) The Atlantic: ‘Renting Is Terrible. Owning Is Worse’ (Leestijd: 10 minuten)
Moeten we niet gewoon kappen met e-mail? In de afgelopen decennia zijn veel kantoorbanen veranderd in het constant heen en weer sturen van berichten. Mail, WhatsApp, Slack... Maar is dat eigenlijk wel een goed idee? Nee, vindt computerwetenschapper Cal Newport, die net een nieuw boek heeft gepubliceerd met een veelzeggende titel: A World Without E-mail. Net als zijn vorige boeken Deep Work en Digital Minimalism zweeft ook dit werk tussen zelfhulp en maatschappijkritiek. E-mail (of ander heen-en-weergekwetter) is inefficiënt en maakt werknemers ongelukkig, betoogt Newport. Het kan anders, vindt hij, maar dan moeten organisaties het aandurven om werk anders in te richten. (Sanne Blauw, correspondent Ontcijferen) The New Yorker: ‘E-mail Is Making Us Miserable’ (Leestijd: 10 minuten)