Wat Succession zo goed maakte? De naadloze afwisseling tussen hoge en lage cultuur

Na de controversiële finale van Game of Thrones in 2019 nam streamingdienst HBO afgelopen week opnieuw afscheid van een hitserie uit eigen stal: het laatkapitalistische comedy-epos Succession. Dit keer geen getrek aan een dood paard; na vier seizoenen stopt het geesteskind van scenarioschrijver Jesse Armstrong op zijn hoogtepunt.

Succession schaart zich met verve in het recente rijtje films en series die rijke mensen bashen – The White Lotus, Triangle of Sadness, The Menu – maar haar plek in de culturele canon verdient de serie met de briljante dialogen, schrijft The Ringer. Conversaties met rake referenties aan popcultuur (‘very much the MySpace of STDs’) en nietzscheaanse monologen (‘the will to be, and to be seen, and to do’) schakelen moeiteloos over naar banale woordspelingen (‘can’t make a Tomelette without breaking some Greggs’) en platvloerse uitbarstingen over poep of piemels (‘you’re a grilled cheese with a sucked dick’). Soms worden het schunnige en het shakespeariaanse zelfs één (‘cunt is as cunt does’).

Vrijwel iedere uitwisseling tussen pater familias Logan Roy – koelbloedig, manipulatief en een losjes op Rupert Murdoch gebaseerde mediamagnaat – en zijn vier op verschillende manieren geschifte kinderen is memorabel. De bromance tussen schoonzoon Tom Wambsgans en de even incompetente als opportunistische neef Greg is fantastisch. De hoge pieken en diepe dalen van hoofdpersoon Kendall – zoon nummer twee – zijn het misantropische hart van de Zuidaspersiflage die de Engelse taal en cultuur onherroepelijk heeft verrijkt.