De journalistiek van The New York Times is objectief én transfoob. Hoe kan dat?

Ik tipte ze al vaker: afleveringen van de podcast You’re Wrong About, waarin schrijver Sarah Marshall gebeurtenissen, verhalen of personen belicht die in onze collectieve verbeelding verkeerd begrepen worden.

In de meest recente aflevering bespreekt ze samen met Tuck Woodstock (presentator van de podcast Gender Reveal) de journalistiek die The New York Times de afgelopen jaren wijdde aan transgenderkwesties. Transgender opiniemakers en lhbti+-organisaties beklaagden zich over de vooringenomen en eenzijdige insteek van die berichtgeving. Vreemd natuurlijk, want bij een toonaangevend dagblad als The New York Times staan journalistieke objectiviteit en neutraliteit hoog in het vaandel. Toch?

Nou, dat valt tegen. Veel gedragscodes van Amerikaanse mediabedrijven, vertelt Woodstock, vragen hun journalisten namelijk helemaal niet objectief werk te leveren, maar vooral om een schijn van subjectiviteit te vermijden. Dat is nogal een verschil. Van de berichtgeving zelf wordt ondertussen vooral verwacht dat ze balanced, oftewel evenwichtig is – een zeer rekbaar begrip, zo blijkt.

Hoe dat er in de praktijk bij The New York Times uitziet? Nieuwsberichtjes over de verregaande beperkingen van transgenderrechten die momenteel in veel Republikeinse staten worden doorgedrukt, tellen maximaal 200 woorden en verschijnen ergens op pagina zoveel van de krant. Op de voorpagina, daarentegen, was er de afgelopen maanden ruimte voor opgeteld een slordige 15.000 ronkende woorden over de vraag of zorg en ondersteuning die jonge trans personen geboden wordt misschien te ver of te snel gaat.

The New York Times ontslaat zich zo gemakkelijk van elke kritiek. Ze verdeelt haar aandacht immers naar nieuwswaardigheid, en belicht het onderwerp van alle kanten. Maar onder de vlag van haar journalistieke normen sluit ze ondertussen impliciet aan bij een stille trom van antitranssentimenten die allesbehalve evenwichtig is.