Spring naar inhoud
Beeld

Nee, de openbare ruimte is niet voor iedereen

IJzeren pinnen op de grond, bankjes met extra armleuningen: met vijandige architectuur worden dakloze mensen uit de stad geweerd. Maar daklozen wegjagen betekent niet dat dakloosheid verdwijnt.

Weesperflat in Amsterdam. Met een kussentje heeft iemand geprobeerd om er een comfortabelere plek van te maken.
Het raamkozijn van AVC Advocaten, Amsterdam.

Zitjes in bushokjes die worden vervangen door leunsteunen. Bankjes in het park die zo veel armleuningen krijgen dat je er niet meer op kunt liggen. Vloeren van openbare ruimtes die oneffen worden gemaakt – soms zelfs met het soort ijzeren stekels dat je op daken ziet om vogels te weren.

En soms, heel soms, wordt

Vijandige architectuur kent vele vormen, maar is consistent in wat ze wil doen: dat wat ongewenst is afweren.

Stenen poefjes op Rotterdam Centraal. Voorheen stonden hier nog bankjes. De plekken waar die bevestigd waren, zijn nog altijd te zien.
Bij een achteringang van de Mozes en Aäronkerk, in de Jodenbreestraat, Amsterdam, om urineren te ontmoedigen.

Van dit soort architectuur heb je pas last als je het merkt. Het lijkt onschuldig, want je hebt niet direct door dat er een agenda achter schuilt.

Die bank vol armleuningen is geen gewone bank. Die bank is politiek.

In een zijstraatje van de Nieuwe Binnenweg, Rotterdam. Op de plantenbak zit een rand met scherpe stekels zodat je er niet op kunt zitten.
Onder de brug die naar de Kunsthal in Rotterdam loopt zijn rotsen neergezet zodat je hier niet (droog) kunt liggen.

Begin februari dit jaar haalde NS in overleg met de gemeente de bankjes in Rotterdam Centraal weg vanwege ‘overlast met daklozen’. Ondanks een storm aan kritiek werden de bankjes nooit teruggeplaatst. Ervoor in de plaats

Uit de City Lounge-strategie die de gemeente in 2008 formuleerde: ‘We creëren een binnenstad die hét visitekaartje is en een podium vormt voor een groot deel van

Voor de Albert Heijn bij het Schouwburgplein in Rotterdam staan bankjes die 360 graden kunnen draaien. Zitten kan, liggen niet.
Bij de ingang van de Belastingdienst, Wilhelminaplein, Rotterdam. Op de verhogingen zijn metalen kruisen geplaatst zodat je niet op de rand kunt zitten.

Die strategie echoot door in allerlei regels. Je mag niet bedelen. Je mag je niet te lang op dezelfde plek ophouden. Je mag niet in het openbaar drinken. Je mag niet wildplassen. Je mag niet buiten slapen.

Het schuine zitje licht op door de zon in de tramhalte aan het Oosterpark in Amsterdam.

Maar daklozen wegjagen betekent niet dat dakloosheid verdwijnt. Daklozen de onzichtbaarheid in duwen maakt ze zieker. Aan de randen van de stad is het veel moeilijker om een beschutte slaapplek te vinden. Of eten. Of geld.

Tropenmuseum, Amsterdam.
Waldenlaan, Amsterdam.

Een stad is geen verdienmodel. Een stad heeft een sociale functie en is een plek waar subculturen samenkomen en elkaar helpen.

Dakloze mensen zijn kwetsbaar. Ze hebben onze zorg nodig, maar wat ze vooral krijgen is vijandigheid en onverschilligheid.

Ze hebben geen belangengroepen, geen eigen politieke partij. Stemmen mogen ze niet. De enige manier waarop ze hun stem kunnen laten horen is door in de openbare ruimte te zíjn. Ze verjagen is het ontkennen van hun menselijkheid.

Op Amsterdam Centraal Station. Op de bankjes zijn leuningen bevestigd zodat je er niet uitgestrekt op kunt liggen.

Wie bepaalt er eigenlijk wie er recht heeft op een straat, op een stad, op de openbare ruimte?

Correctie 23 oktober: In een eerder versie van dit artikel stond dat de gemeente de bankjes op Rotterdam CS had weggehaald: dat klopt niet, dat was een beslissing van NS in overleg met de gemeente.

Een bankje aan de Levie Vorstkade in Rotterdam is zo ontworpen dat je er, door de hoek van de zitting, niet op kunt liggen.
Onder het viaduct van de A10 bij Station Sloterdijk, Amsterdam. Iemand heeft hier de omhoogstekende bakstenen verwijderd om er alsnog te kunnen zitten of liggen.