Scepsis was mijn eerste reactie toen ik tien jaar geleden vernam dat Fargo, de pekzwarte misdaadkomedie van de gebroeders Coen uit 1996, werd uitgebouwd tot een serie. Die terughoudendheid maakte echter vlug plaats voor enthousiasme, dankzij de gouden combinatie van absurdisme en geweld die hoofdrolspelers Martin Freeman en Billy Bob Thornton naar het kleine scherm brachten. Het tweede seizoen, met Jesse Plemons en Kirsten Dunst, was mogelijk zelfs superieur.
Mijns inziens waren de derde en (met name) vierde reeks van mindere kwaliteit, maar een decennium na het debuut heeft bedenker Noah Hawley met seizoen 5 wederom vakwerk geleverd. Door een ongelukkige aanvaring met de politie in de druilerige Amerikaanse staat Minnesota komt de guitige huisvrouw Dorothy Lyon (Juno Temple) op de radar van sheriff Roy Tillman (Jon Hamm), een sadistische machoman met een voorliefde voor het Oude Testament, toetakeling van vrouwen en tepelpiercings.
Alleen al de eerste aflevering is een cinematografisch kunststuk, een perfecte mix van spanning en humor. De opgerakelde vete tussen Lyon en Tillman wordt in de negen episodes die volgen danig verrijkt door memorabele bijrollen: de steenrijke doch ijskoude schoonmoeder (Jennifer Jason Leigh), de pedagogisch verwaarloosde dienderszoon (Joe Keerey), de plichtsgetrouwe rechercheur met rampzalig huwelijk en rampzaliger schulden (Richa Moorjani) en de mysterieuze Welshe huurmoordenaar die zo lijkt te zijn weggelopen uit een film van Robert Eggers (Sam Spruell).
Hawley bewijst met het vijfde seizoen van Fargo dat niet elke serie gebukt hoeft te gaan onder een variant van third-season syndrome.
/dc-useruploads-images/08f461af3045461db08d82379c9c187d.png)