De dag na één april
is het lachen ons vergaan
nu op de nieuwssites en de blogs
weer gewoon de feiten staan.

Niet dat die grappen nou zo leuk zijn
(niveautje kleuterklas).
Ik heb maar één keer echt gelachen
toen De Correspondent een grapje was.

Nee, het is een melige traditie
uitgekauwd en opgeblust,
maar die flauwige bedoening
stelde mij gister toch gerust.

Want bij ieder nieuwsbericht
op Twitter of op de mail
kon je bij jezelf verzuchten:
‘Ach het is vast één april.

Ik gebruikte de verwarring
over echt, over gelogen,
en zo kwam gister al het nieuws
mij heel anders onder ogen.

Mishandeling van conducteurs.
bezuinigingen bij het NFI
de hypocrisie van Dijsselbloem
en de uitlatingen van Wakkie:

‘Dit is een grapje, echt: een grapje,’
stamelde ik maar
een beetje beduusd mijn ochtendkrant in
‘jongens, dit is niet waar.’

Het was wel waar en er is
één ding dat ik niet vatten kan:
als één april alweer voorbij is,
waarom ben ik dan nog steeds
een verwarde man?