Al 24 jaar organiseert El Hizjra, het centrum voor Arabische kunst en cultuur in Amsterdam, een wedstrijd voor literair talent. De wedstrijd is bedoeld als aanmoediging.

De wedstrijd heeft al veel bekende namen opgeleverd: Abdelkader Benali, Mustafa Stitou, Mohammed Benzakour en anderen. Een prijs dus om in de gaten te houden.

Er stonden dit jaar ongeveer tien namen op de longlist, in twee categorieën, proza en poëzie. Debatcentrum De Nieuwe Liefde, waar de uitreiking plaatsvond tijdens de Nacht van de Arabische literatuur, gonsde van de nieuwsgierigheid. Het was vol. Gezellig. Lichtelijk chaotisch.

Drie van de vier finalisten hadden er zo níet op gerekend te worden uitverkoren, dat ze hun eigen tekst niet eens hadden meegenomen. En die moesten ze nog wel even voorlezen.

Hier lees je het gedicht waarmee de achttienjarige Amal Souiki de El Hizjra Poëzieprijs won De poëzieprijs ging naar Nadzija Rynek. Nou ja, eigenlijk naar Amal Souiki (Breda, 1998). Lees hier haar winnende gedicht. Je vertelde me wat ik moest doen

De winnaar bij het proza, Rashif El Kaoui (1988) ontpopte zich als ware performer. Hij bleek een multitalent dat zijn sporen heeft verdiend als rapper, leraar, acteur, schrijver.

Luister om te beginnen naar zijn winnende verhaal Madame Assorti, gelezen door Rashif zelf.

De Correspondent
Rashif El Kaoui leest het verhaal Madame Assorti
SoundCloud
Kort verhaal van Rashif El Kaoui: Madame Assorti

Er zijn minstens vijf redenen om te luisteren naar het gesprek en het verhaal.

  1. Rashif El Kaoui mag op het ogenblik vooral in zijn onderhoud voorzien als acteur en leraar, zijn verhaal Madame Assorti verraadt onmiskenbaar literair talent. Het is muzikaal, het is beheerst opgebouwd, het zit vol slimme vooruitwijzingen en heeft een geheimzinnig, dubbelzinnig slot. Schijn en wezen. Liggen er ongeboren kindjes begraven in het beton van de kelder van Madame Assorti, of is het niet meer dan een beeld voor haar gevoelens van gemis? Ik moest onwillekeurig denken aan de verhalen van Roald Dahl, of de wereld van Marc Dutroux. Niet vreemd, zijn leermeesters zijn en Uitgever gevraagd!
  2. El Kaoui speelt in de voorstelling met Lucas de Man en fotograaf Ahmet Polat. Ook dit is een verrassing. Hoe is het om man te zijn in deze tijd, in deze wereld? Een van de vragen die aan de orde komen (ideaal om op straat aan willekeurige voorbijgangers voor te leggen!) is: ‘Wanneer voelde je jezelf voor het eerst man?’ Rashif weet het maar al te goed voor zichzelf. Het was toen hij op zijn elfde tegen zijn vader zei dat hij hem nooit meer wilde zien.
  3. Hij noemt zich een bastaardkind, altijd schipperend tussen de Vlaamse cultuur van zijn moeder en de Marokkaanse van zijn vader. Altijd overal tussen zitten, nooit ergens volledig bij horen, hij is er naar eigen zeggen zeer verantwoordelijk van geworden, een echte diplomaat. Altijd twee kanten moeten verdedigen, altijd aan de anderen moeten uitleggen dat je ze wel degelijk begrijpt, altijd anders worden gezien dan je jezelf voelt, het is behoorlijk vermoeiend. Al probeert hij er de voordelen van in te zien. En hij schetst een hele generatie jongeren die met zo’n vloeibare identiteit moeten zien te dealen. Sommigen zitten vol wraakgevoelens jegens het land waar ze geboren zijn, en ze zijn reuze ontvankelijk voor het appèl van ronselaars - ze krijgen een gemeenschap aangeboden om bij te horen.
  4. De schrijver is niet alleen acteur, maar ook leraar (hij studeerde Latijn en Engels) en hiphopartiest. Dat wil zeggen, in zijn tienerjaren maakte hij deel uit van een rapcollectief. En ja hoor, hij schudt zo een paar regels uit zijn mouw, onvoorbereid, uit het getrainde geheugen. De lerarenopleiding was een crime, hij ging er bijna aan ten onder, aan de kafkaëske neiging om de bureaucratie belangrijker te vinden dan het verhaal. Hij haalde het, op wilskracht. Maar misschien is juist daar zijn ambitie voor de kunst wel aangewakkerd: door het onpersoonlijke heen willen breken, je stem te laten horen, jezelf zichtbaar te willen maken.
  5. Hij is dol op Amerika. Zo doorspekt hij zijn betoog te pas en te onpas met Engelse uitdrukkingen. Filmzinnetjes. Zo klein als het hier is - het land, het denken - zo groot is het daar. ‘Dat bewonder ik!’

De Correspondent
Lex Bohlmeijer - in gesprek met Rashif El Kaoui
SoundCloud
Interview

Meer luisteren?

Dyab Abou Jahjah: ‘Het systeem dat de wereld beheerst is een barbaarse moordmachine’ Het is tijd om onze maatschappij op een fundamentele manier te bevragen. Die stelling ontvouwt Dyab Abou Jahjah, een Libanees-Vlaamse publicist in zijn essay Pleidooi voor radicalisering. Daarin schetst hij ook een weg waarlangs verandering kan plaatsvinden. Luister de podcast met Dyab Abou Jahjah hier terug Luister naar Farida Moultmar, want ‘we bestaan om iets moois voor de volgende generaties achter te laten’ Farida Moultmar heeft een lange weg afgelegd om te komen waar ze nu is: hoofd coupeuses van het WijkAtelier in Rotterdam-Zuid. Daar deelt ze alles wat ze heeft en werkt ze aan een nieuwe manier van samenleven. Luister de podcast met Farida Moultmar hier terug