Over een paar dagen is het Oud en Nieuw. Ik zal jullie wat over jullie nieuwe buren, de Syrische vluchtelingen, en hoe zij de jaarwisseling vieren. In Syrië dansen we met Oud en Nieuw op een plein. Sommige mensen huilen als ze een telefoon horen overgaan, omdat ze verlangen naar hun vrienden en familieleden die op reis zijn. Anderen willen per se in de lucht schieten van vreugde.

In de stad waar ik vandaan kom, beginnen de voorbereidingen voor het feest al in november. Verkopers versieren de gevels van hun winkels en de prijzen van kleding gaan omhoog. Het is druk in de winkelstraten.

De een is ’s avonds buitenshuis met zijn familie, de ander blijft juist binnen. Moeders maken lekkere hapjes klaar, speciaal voor dit feest, zoals met kaneel en andere zoete dingen, fruit, cake. En natuurlijk gepofte kastanjes. De meesten van ons willen de astrologische voorspellingen voor het nieuwe jaar horen. Ik was er dol op om de laatste seconden af te tellen.

Maar laat ik me eerst eens voorstellen.

Ik ben Linda en ik ben een geluksvogel

Ik heet Linda Belal. Ik ben een van die vluchtelingen die alleen zijn gekomen, ik wacht dus niet op gezinshereniging. Ik weet inmiddels best veel van jullie land. Ik heb acht Nederlandse steden gezien voordat ik een voorlopige verblijfsvergunning kreeg.

Ik zie mezelf als een geluksvogel omdat ik in dit land heb leren fietsen. Ik ben wel een keer een sloot in gereden en tientallen keren gevallen. Ik wilde mijn schaamte verbergen voor jullie kinderen toen ik weer eens was gevallen. Ze stonden te lachen om mijn gestuntel en ik lachte met hen mee. Maar bijna anderhalf jaar is lang genoeg om te leren hoe je moet fietsen, hoe stoplichten werken en hoe het zit met fietspaden.

Misschien moet ik je nog iets meer over mezelf vertellen.

Ik werk al tien jaar als journalist. Het lef dat ik daar voor nodig heb, ben ik langzaam aan het kwijtraken. Ik heb voor mijn werk vele Arabische landen bezocht, maar de situatie wordt totaal anders als je een gedwongen toerist wordt.

Ik droomde van een bezoek aan Nederland

De algemene reden voor mijn vlucht is dat er een oorlog woedt in mijn land Syrië. Ik koos voor Nederland omdat hier vrijheid van meningsuiting en persvrijheid heersen. Op een kaart met de mate van vrije meningsuiting in de hele wereld, was Nederland wit - de hoogste score. Ik droomde ervan dat land te bezoeken, waar de vrijheid van journalisten hoog in het vaandel staat.

Onze vluchtverhalen lijken allemaal op elkaar. Ik zat negen uur lang op een zinkende boot. Daardoor werkt een van mijn longen nog maar op halve kracht en heb ik een pesthumeur. Ik heb altijd een opnameapparaat in mijn koffer, waar ik ook heen ga, ook nu ik vluchteling ben geworden. Plus twee verstuivers met frisse lucht, voor mijn astma, en allergiepillen voor plotselinge aanvallen.

Ik ben overigens ook allergisch voor het woord ‘vluchteling.’

Ik ben jullie dus dankbaar voor de schone lucht. Ik heb een hernieuwbare identiteitskaart die mij allerlei rechten geeft. Ik haat de pasfoto die erop zit, die de ambtenaar van de Immigratie en Naturalisatiedienst haastig van me heeft gemaakt. Hij zei er niet bij dat die foto mij de komende vijf jaar gezelschap zal houden.

Wat is het makkelijk feestvieren als je dezelfde taal spreekt

Ik had het geluk hier vorig jaar al Oud en Nieuw mee te maken. Ik was nog een vreemde en het was koud tijdens de jaarwisseling. Of misschien moet ik het preciezer zeggen: jullie viering was geweldig maar verbaasde me niet echt, afgezien van het vuurwerk. De mensen stonden vrolijk bij elkaar op pleinen vuurwerk af te steken en maakten flessen champagne open. Wat een mooi vertrouwen in het komende jaar. En wat is het makkelijk feestvieren als iedereen dezelfde taal spreekt.

Ik was met een groep nieuwe vluchtelingen naar het plein gegaan in de plaats waar we in de opvang zaten. Toevallig stonden we allemaal bij elkaar in één hoek. Het leek of we die hoek voor onszelf gereserveerd hadden. Het is mooi om de vreugde te zien door een venster dat uitzicht geeft op de wereld. We waren gewend jullie te zien op televisieschermen, nu zag ik de vreugde van de wereld en het aftellen van de laatste seconden. Het was mooier dan op televisie.

Sommigen van ons waren bang voor het lawaai van het vuurwerk en verborgen hun hoofd of bedekten hun oren. Er waren er ook die lachten om de vreemde overwinning die we hebben behaald. Het voelt goed om de oorlog te overwinnen en de dood te slim af te zijn.

Vorig jaar was het scherm van mijn mobiel kapot. Ik had graag foto’s van jullie feest naar mijn moeder in Aleppo willen sturen om haar te zeggen dat het goed met mij ging. Dat ik leer vrolijk te zijn in het Nederlands.

Mijn wensen voor het nieuwe jaar

Je hebt vast wel gehoord wat nieuwslezers zeggen over mijn land, over mijn stad Aleppo, die ik zo vreselijk mis. Het is de oudste bewoonde stad in de geschiedenis. Je moet weten dat Aleppo nu een vuur is geworden dat onverzadigbaar brandhout verslindt. De monteur die mijn wasmachine kwam hoorde dat ik uit Syrië kom en vroeg: wat wij hier op het nieuws zien over jouw land, is dat echt, of is het gefotoshopt?

De belangrijkste gebeurtenis van 2016 was waarschijnlijk dat ik mijn intrek kon nemen in mijn eigen huis in Haarlem. Ik heb nu buren die heel snel Nederlands spreken. Ik probeer ze te begrijpen, hun lichaamstaal te lezen. Ik heb wenskaarten voor ze gekocht met gekleurde plaatjes, voor zover mijn budget dat toeliet. Ik heb ook een kleine kerstboom gekocht en in de vensterbank gezet, zodat hij zichtbaar is vanaf de straat.

Er is niemand om me te helpen hem op te tuigen en er zijn geen cadeautjes om in rode sokken te stoppen. Maar een daad van vrolijkheid is heel aantrekkelijk en die zal ik volgen, zoals jullie de zon volgen waar hij maar is.

Ik probeer al een week een passende Nederlandse zin te schrijven voor mijn buren. Ik heb wat Nederlandse woordjes geleerd en mijn lerares gevraagd me te helpen een begrijpelijke zin op te stellen. Hoe zal ik beginnen? ‘Ik ben Linda, jullie nieuwe buurvrouw in de wijk. Zeg ‘goedemorgen’ tegen me en wens mijn stad vrede toe alstublieft.’

De kaarten, geschreven met dansende gebrekkige letters, zal ik uitdelen en ik zal feest vieren.

Wees niet verbaasd als je je nieuwe buurman ziet huilen en lachen tegelijk, als hij bidt en alcohol drinkt, als hij glimlacht en je ineens omarmt. Wees niet verbaasd: hij treedt zijn nieuwe leven tegemoet en zoekt, net als ik, naar de sleutel tot vreugde.

Want het is mooi om blij te zijn, met alle mogelijke vertrouwen in de toekomst. Het is nog mooier als die blijdschap voortkomt uit succes dat je hebt gerealiseerd terwijl je vooruit kijkt - zoals bij het fietsen in het donker, als een klein lichtje voldoende is om aan te geven dat je op de goede weg bent.

Vertrouw erop dat de toekomst mooi en goed is. Dat zei een Nederlandse vriend die ik toevallig ontmoette, en die ik vertrouw. Mijn wensen aan jullie: een gelukkig nieuwjaar en een veilig land.

Dit stuk is vertaald uit door Jan Hoogland.

Meer lezen?

Waarom vluchtelingen Nederland zo fijn vinden (maar zich zorgen maken over het thuisfront) 223 vluchtelingen laten zich voor het initiatief Nieuw in Nederland in hun ziel kijken. Ze vertellen openhartig over hun zorgen over de toekomst en hun eenzaamheid omdat ze bijna niemand kennen. Lees het verhaal van Dick hier terug Hoe toneel 22 Syriërs in Hoogeveen deed inburgeren Toneelspelen bij wijze van inburgering, dat is in Nederland nooit eerder vertoond. Hoogeveen nam de proef op de som en ik ging kijken. De taal werd geleerd, vooroordelen verdwenen, contacten werden gelegd. ‘Ieder van ons is hier heel gelukkig mee.’ Lees het verhaal van Greta hier terug Zeven dingen die Nederlanders moeten weten om te begrijpen hoe vluchtelingen zich hier voelen Zo’n 300 nieuwkomers beantwoordden de afgelopen weken ruim dertig vragen die leden van De Correspondent aan hen stelden. Het grootste groepsinterview ooit met vluchtelingen in Nederland. Lees het verhaal van Dick hier terug