/dc-useruploads-images/bab201a0bec74fc4b973ef60e4950358.png)
De naam van Goos Blok wordt genoemd in de lijvige en bittere studie van Rémy Limpach, De brandende kampongs van Generaal Spoor. Limpach trekt de conclusie dat de Nederlandse krijgsmacht zich structureel schuldig maakte aan extreem geweld tegenover de Indonesische bevolking. Er is welgeteld één alinea gewijd aan de jonge soldaat Blok, hij is niet meer dan een voetnoot bij de geschiedenis van de gewelddadige politionele acties in onze voormalige kolonie.
Toch zijn het juist deze ervaringen, wat hij toen en daar heeft gezien en gedaan, die Blok in de richting hebben geduwd van de geweldloosheid. Rond 4 mei geeft hij voorlichting op scholen over geweld. Op Veteranendag demonstreert hij met een bord: ‘Alleen gerechtigheid brengt vrede.’ Hij ijvert voor een monument voor de vijftienhonderd mensen die dienst hebben geweigerd omdat ze niet aan de politionele acties mee wilden doen. En hij geeft al 25 jaar taalles aan nieuwe Nederlanders.
Blok maakt een buitengewoon vitale indruk, de tuin waar hij elke dag met zijn vrouw in werkt ligt er weelderig bij. Toch draagt hij, opgevoed met het christelijk geloof, al zijn leven lang een zware last met zich mee: de last van zijn geweten.
In zijn activisme stelt hij nadrukkelijk de macht van het wapen, de macht die een wapen uitoefent op degene die het hanteert, aan de orde. Hij grijpt daarbij niet terug op zijn ervaringen in de Tweede Wereldoorlog. Als jongen van dertien maakte hij het bombardement van Rotterdam mee. Maar hij kwam de oorlog in feite ongeschonden door.
Wat hem dwarszit, is dat hij als soldaat met zijn wapen de vrijheid van de Indonesiërs in de weg heeft gestaan. Terwijl hij tot het inzicht is gekomen dat het in het leven draait om het gezamenlijke. Noem het liefde.
Meer van De Correspondent?
Podcast: Schrijver David Grossman helpt ons de ergste verschrikkingen onder ogen te zien
Terreur zaait angst. Het is niet waarschijnlijk dat de aanslag op Charlie Hebdo de laatste zal zijn. De Israëlische auteur David Grossman (1954) zoekt in zijn romans naar wegen om de ergste vormen van verschrikking en angst onder ogen te zien. Ik ging in gesprek met deze schrijver, die ik beschouw als een van de belangrijkste op dit moment.
Wereldvrede begint met een klap in het gezicht (en de ballen om die uit te delen)
Wereldvrede - dat klinkt als een megalomaan en naïef doel. Maar niet voor Patrick Cammaert. Zijn geheim? Op totaal onconventionele wijze tegen het systeem aanschoppen. Ik volgde deze botte oud-generaal en kreeg hoop voor de wereld.
Om vandaag stil te zijn hebben we eigen verhalen nodig
Zonder eigen herinneringen is herdenken iets abstracts. Hoe meer mensen op zoek gaan naar verhalen, hoe meer mensen het gevoel krijgen dat 4 mei ook over hen gaat. Zo ontdekte ik dat ook mijn Marokkaanse voorvaderen een rol speelden in de Tweede Wereldoorlog.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
