Beste,
In deze editie:
- De Japanse architect en de democratie: kritische en inspirerende bijdragen onder mijn meest recente verhaal.
- De toekomst van de Nederlandse fietssnelweg: een veelbesproken onderwerp op fietscongres Velocity deze week, en een thema waar ik me binnenkort mee bezig wil houden.
- Batterijen voor je smartphone uit de Chinese snoepautomaat en andere leestips.
Voor wie zijn de nieuwe gebouwen in een stad?
‘Echt bouwen voor de toekomst doe je samen met toekomstige bewoners.’ Die opmerking van Correspondentlid Gerry vat de uitbundige kritiek op mijn meest recente verhaal over het werk van de Japanse architect Sou Fujimoto het beste samen.
Het stuk lezende zou je inderdaad kunnen denken dat ik geloof dat als architecten maar gewoon mooie gebouwen mogen neerzetten, het wel goed komt met onze toekomst in de steeds drukkere stad, mijn nieuwe journalistieke onderwerp.
Achteraf besefte ik dat ik één cruciale zin uit een eerdere versie van dit verhaal beter niet had kunnen schrappen: ‘[Fujimoto’s werken] lijken me (vooralsnog) geen gebouwen waarmee je massale woningnood oplost: daar wil ik in een ander verhaal anderen over aan het woord te laten.’
De journalistieke zoektocht als puzzel
De reden dat ik over Fujimoto schreef, is dat ik zijn werk en werkwijze zie als een mooi eerste stukje van de grote puzzel van prettig leven in de steeds drukkere stad. Ik vind hem inspirerend omdat hij in de lezing die ik van hem bijwoonde juist de nadruk legde op zijn eigen onzekerheid of hij met het goede bezig is, en op de beperkingen die bouwbesluiten en financiers aan hem opleggen. Zoals Thomas Dillon Peynado, dankzij wie ik bij Fujimoto belandde, zegt in een bijdrage:
‘Waar het de architect steeds wordt verweten als deze ontwerpt voor het zogenaamde hogere segment, wordt voor het gemak vergeten dat het toch echt politici zijn die het mogelijk hebben gemaakt dat er voornamelijk "winstgevende" investeringen worden gedaan.’
Juist bij De Correspondent is er de ruimte om tussentijdse bevindingen en ontdekkingen te delen
Juist bij De Correspondent is er de ruimte om tussentijdse bevindingen en ontdekkingen zoals deze te delen, en hoeft niet alles samengeperst te worden in één, allesomvattend verhaal.
Daarnaast wil ik nadrukkelijk niet alleen maar schrijven over zaken die beter moeten. Dan doe ik de meerderheid aan mensen tekort die dag na dag hun energie steken in pogingen iets moois/nuttigs/goeds te doen voor de wereld.
Blijven journalisten dat negeren, dan creëren we een veel te zwart wereldbeeld, zoals dat nu overheerst in de (standaard)journalistiek.
Naast constructieve kritiek deelden jullie overigens ook zeer waardevolle kennis en inspiratie, onder meer met verwijzingen naar collega-architecten die net als Fujimoto spelen met ‘het tussengebied tussen binnen en buiten,’ zoals de Nederlandse architect Aldo van Eyck (dank, Bart) en het Franse duo lacaton & vassal (dank, Huib).
De toekomst van de Nederlandse fietssnelweg
Het echte verhaal over het nieuwe wonen, inclusief ‘grote vraagstukken als verstedelijking, ecologie en sociale dynamiek,’ om het in de woorden van lid Jacco te zeggen, daaraan ga ik de komende weken werken, met studies naar mijn eigen stad Rotterdam als voorbeeld. Leuke inspiratie vormden alvast de dakendagen van afgelopen weekend.

Voor wie nu vreest (en me al waarschuwde) dat ik me door me op nieuwe gebouwen te richten alsnog veel te klein denk: die vormen in mijn huidige opzet een iets groter deel van een nog veel grotere puzzel. Andere stukken daarvan die ik de komende maanden nog wil leggen draaien om vragen als:
- Hoe beweeg je je in de steeds drukkere stad?
- Hoe kom je erin en eruit?
- Hoe maak je er geen elitair fort van?
- En hoe zit het met ontwikkelingen buiten de stad die het stadsleven (kunnen) beïnvloeden?
Om alvast een beginnetje hiermee te maken ga ik komende week naar het wereldfietscongres Velocity dat dit jaar plaatsvindt in Nederland: in Nijmegen en Arnhem.
Er is daar ongelofelijk veel te doen. Ik wil me richten op twee thema’s: 1) fietssnelwegen tussen steden en 2) de vraag hoe mensen hun mobiliteitsgedrag (vrijwillig) kunnen veranderen.
Heb je hier zelf kennis over en wil je die hieronder delen, heel graag!
Mooie verhalen die ik elders las
Over mobiliteit:
- Van deelfiets Mobike rijden er al 5 miljoen in China rond. En nu komen ze naar Europa, in een wedstrijdje met landgenoot-concurrent Ofo (The Guardian).
- Gent en Antwerpen experimenteren elk op hun eigen manier met minder autoverkeer in de (binnen)stad (Apache).
En over de batterijenrevolutie, mijn vorige thema (inmiddels heb ik alle verhalen die ik daarover schreef ook gebundeld :
- De opkomst van enorme, rare batterijen (The New York Times) - leuke achtergrond bij het nieuws over een megabatterij van Tesla voor het opladen van elektrische auto’s bij de Jaarbeurs in Utrecht (Nu.nl)
- Wetenschappers vragen zich af: hoe kan Elon Musk van Tesla in hemelsnaam een elektrische vrachtwagen maken die, zoals hij heeft beloofd, een reguliere vrachtwagen de berg op kan trekken? De batterijen zelf zijn toch veel te zwaar? (Wired)
- In China heb je nu ook Batteries as a service: als je telefoonbatterij leeg is huur je er een uit een snoepautomaat op het station. Een economische bubbel? (South China Morning Post).
Dank voor je aandacht!
Hartelijke groet,
Thalia
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!