Beste,

Leden van De Correspondent die deze nieuwsbrief volgen hebben het vast al gemerkt: de redactie is druk bezig met een geldinzamelcampagne om onze journalistiek naar het Engelse taalgebied te brengen. Terwijl ik dit schrijf, gaan we de laatste dagen in.

Ik heb net een kritisch stukje geschreven over het symbool van de campagne: een zendwagen.

Want als Correspondent Mobiliteit ontdekte ik de afgelopen twee jaar hoe vanzelfsprekend we omgaan met ons mobiliteitssysteem, zonder erbij stil te staan dat er allerlei keuzes zijn gemaakt die ertoe hebben geleid dat het eruit ziet zoals het er nu uitziet. Het verkeer, dat is een wereldbeeld dat is ontstaan met de komst van de auto, van achter een voorruit. Het is in Nederland nog maar een jaar of zeventig oud.

Voor mij staat onze zendwagen daarom ook symbool voor het onvermogen de eigen voorruit te zien.

Misschien onderschatten we op de redactie ook hoe moeilijk het is om onszelf aan punt zes van ons manifest te houden: ‘We doen niet alsof we ‘neutraal’ zijn, maar zijn transparant over ons wereldbeeld’. Dan moet je dus wel door hebben wat je wereldbeeld vormt.

Intussen is die bus maar een symbool en ben ik superenthousiast over het plan naar het Engels uit te breiden. Want als dat lukt, dan gaan we het hier over hebben met mensen uit 120 verschillende landen of meer!

En volgens mij is er bijna geen land ter wereld meer waar de auto niet het straatbeeld en het denken over het straatleven domineert. Dat lijkt me een geweldig internationaal gesprek.

Zo staat het met het verkeersongevallenproject

Ik doe sinds een paar maanden onderzoek naar de impact van verkeersongevallen en hoe we daar als maatschappij mee omgaan. Dit is het meest complexe journalistieke thema waar ik in mijn dertien jaar als journalist over heb geschreven, dus ik publiceer langzaam en praat met heel veel mensen.

Een kort gesprekje met een van de rechercheurs van de Verkeersongevallenanalyse (VOA) – dat is de politiedienst die bij aan aanrijding forensisch onderzoek doet – maakte grote indruk. Er zijn in Nederland circa 175 agenten die dit werk doen. Hij rijdt al jaren naar net gebeurde ongevallen zijn en zei: ‘Als ik bij een aanrijding aankom, is steevast het eerste dat mensen me vragen: hoe lang gaat het nog duren?’

Ik vroeg: ‘Wat vindt u daarvan?’

En hij antwoordde: ‘Dat vind ik niet normaal.’

We praatten nog even door, over de maatschappelijke acceptatie van haast, snel willen gaan en de ongevallen die daar het gevolg van zijn.

Hoeveel verkeersdoden vinden we acceptabel?

Deze prachtige Australische campagne tegen verkeersleed zegt: ‘There is no one someone won’t miss.’

YouTube
Hoeveel verkeersdoden vind jij acceptabel?

De Nederlandse regering ook naar nul verkeersdoden te willen in 2030. ‘Vision zero’, heet dat. De Wereldgezondheidsorganisatie dat het aantal verkeersdoden wereldwijd is gestegen tot 1,35 miljoen per jaar en dat het verkeer de belangrijkste doodsoorzaak van kinderen en jongeren tussen 5 en 27 jaar is.

In Nederland is het aantal ernstig gewonden intussen gestegen tot een ruime dertigvoud van het aantal doden (613 doden in 2017), dat al jaren niet daalt. Dus een ambitieuze visie is nodig.

Wat ik wel begin te zien, is dat er verschillende manieren zijn om hier te komen. Als er bijvoorbeeld niemand meer op straat loopt en speelt, fietsers niet meer op wegen mogen komen waar automobilisten rijden en alle auto’s geautomatiseerd treintjerijden, dan kom je ook tot nul verkeersdoden.

Maar is dat ook een fijne straat om op naar buiten te komen?

In de planning

De verhalen over verkeersleed zijn ingewikkeld om te maken. Dus het kan nog even duren voor ik iets groots publiceer.

Ik ben in een langer lopend gesprek met twee nabestaanden. Met de een over de impact van mediaberichtgeving, met de ander over de impact van een ongeluk op het gezinsleven en de persoonlijke ontwikkeling.

Verder ben ik in mijn eigen familiegeschiedenis gedoken - want ik stond er niet zo bij stil, maar ook mijn ouders hebben verkeersongevallen meegemaakt. Ik wil graag begrijpen hoe dat hun leven en mijn opvoeding heeft beïnvloed.

Met Correspondentlid Jan Derk Stegeman en planoloog Marco te Brömmelstroet werk ik onderwijl door aan een tool waarmee we de taal van ongevallenberichtgeving anno nu in kaart kunnen brengen. Intussen hebben zich ook twee informatici van de UvA hierbij aangesloten.

Kijktip: Werner Herzog (versus telefoonbedrijf Ben)

Ik sluit af met een kijktip van een indrukwekkende korte film van de Duitse regisseur . De boodschap is: app niet terwijl je autorijdt want je kan iemand doodrijden.

De film is helemaal te zien op Vimeo en op duizenden Amerikaanse scholen gedraaid.

Vimeo
Werner Herzog: From One Second To The Next (2013)

Je zou Herzogs boodschap ook kunnen omdraaien en zeggen: rijd geen auto terwijl je aan het appen bent.

Want misschien is appen met je geliefden wel belangrijker dan de mogelijkheid de auto te kunnen pakken?

Hoe dan ook is het een zinniger boodschap dan die van dat Nederlandse telefoonbedrijf dat op dit moment oproept appende fietsers uit te schelden.

Er is nogal een verschil. Een appende fietser kan zichzelf doen verongelukken, maar zal niet snel een ander doden. Het zijn de veel moeilijker bereikbare appende automobilisten die werkelijk levensgevaar voor anderen op straat veroorzaken.