
Paul van Vliet (Den Haag, 1935) noemt zich een oorlogskind. Hij heeft heldere beelden van de hongerwinter, en van zijn verblijf in Friesland als ‘Pauke Vlietstra’. Op 3 maart 1945 werd het ouderlijk huis in het Haagse Bezuidenhout weggebombardeerd. Den Haag was een stad van angst, dood en gebrek geworden. Het heeft hem gevormd.
Maar hij was ook barpianist, heeft tien jaar lang gehockeyd op hoog niveau en scheerde langs een academische carrière. Op een haar na was hij in de voetsporen getreden van de rechtsgeleerde Huib Drion, de man die het debat over voltooid leven aanzwengelde.
Audrey Hepburn vroeg hem om ambassadeur van Unicef te worden, hij opende zijn eigen theater, Pepijn, overwon in 2007 een zware depressie, en leefde in de roes van ruim zestig jaar schrijven, spelen en reizen.
In zijn vorig jaar verschenen boek Brieven aan God en andere mensen kijkt Paul van Vliet op een openhartige en liefdevolle manier terug op dat rijke en kleurrijke leven. Hij adresseert mensen die er een rol in hebben gespeeld.
Het levert een ontroerende serie portretten op van zijn ouders, het eerste meisje waar hij verliefd op werd, zijn huidige geliefde, zijn geëmigreerde zus, het Joodse jongetje dat op een dag verdwenen was, Audrey Hepburn, het huis in Spanje en ga zo maar door.
Zo krijg je zicht op wat hem gedreven heeft. De verlokking van het theater, ja natuurlijk, het spelen, de creativiteit. Maar ook, dieper verborgen, een gevoel van eenzaamheid. Dat geeft deze brieven een extra lading: om over de grenzen van de tijd en de eenzaamheid heen contact te maken met de mensen die hem dierbaar zijn, en die zijn leven mede vorm gegeven hebben.
Zo laat dit boek zich lezen (in de geest van Rebekka de Wit) als de afhankelijkheidsverklaring van Paul van Vliet.
Tijd voor een goed gesprek over grote zaken, zoals God, zingeving, dood, leven, eenzaamheid, depressie en liefde.
Meer podcasts?
Ik heb een talent voor eenzaamheid, zegt Adriaan van Dis
Adriaan van Dis (Bergen, 1946) schetst in zijn intrigerende roman In het buitengebied zijn eigen duistere kanten. Van Dis, man van de wereld, blijkt zich het liefst terug te trekken. Zijn zwaarmoedigheid en eenzaamheid cruciaal voor waardevolle kunst?
Maak kennis met een van de spannendste acteurs van dit moment
Er wordt veel gesproken over vluchtelingen als probleem. Minder vaak gaat het over wat het voor iemand betekent als hij zijn land moet verlaten om elders een nieuw bestaan op te bouwen. Saman Amini (Teheran, 1989) vertelt dat verhaal – van binnenuit – in zijn boek Samenloop van omstandigheden. ‘We zitten allemaal met onzichtbare draadjes aan elkaar vast.’
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!