Iemand die ik niet ken: Dit Hier

De Correspondent leest voor

Vera Mulder - Iemand die ik niet ken: Dit Hier

Beluisteren

Beluisteren in de app

SoundCloud

Maar wat nou als we thuiskomen en de kleur die we hadden uitgekozen zijn vergeten? Er is immers keuze uit drie verschillende: bioscoopstoelrood, okergeel en mosgroen. Waar wonen we? Dat is twintig minuten rijden! Zij zou het risico niet nemen als het haar bank was.

We kunnen het dus maar beter meteen in orde maken, zweert de verkoopster nog net niet op haar moeder. Ze wekt haar iPad om die uitspraak kracht bij te zetten en laat haar vingers boven het scherm zweven. ‘Voorletters en achternaam?’

Haar ogen priemen door het spatscherm voor haar gezicht. Op de elastieken band die het tegen haar voorhoofd houdt staat gedrukt ‘Ik help u graag!’ maar de noodzaak voelt groter dan dat. Ze móét ons helpen.

Een kwartier eerder parkeer ik voor de pui van de doosvormige winkel. De verkoopster staat op vanachter de balie en strijkt haar rok recht. Bij binnenkomst stapt ze in één rechte lijn op ons af. Haar plastic scherm beslaat. Ik wil zeggen dat ze rent maar dat is het niet helemaal, het is meer alsof ze met haar stappen steeds precies een meter probeert af te bakenen. Eén, twéé, dríé, helegoedemiddagkanikjullieergensmeehelpenofwiltuzelfevenrondkijken?

Ze haalt een flesje ontsmettingsmiddel uit de zak van haar colbert en gebaart met haar kin dat m’n lief en ik onze handen moeten openen. We staan klaar om de hostie te ontvangen en ze pompt ‘hier beneden zijn de bedden’ en pompt ‘de bankstellen vindt u boven’ en pompt ‘ik ben hier hè als u vragen heeft’ met convictie.

Droombank

Op de roltrap, waar ik het elastisch wordende Dettol-balletje tussen mijn vingers laat rollen, mompelt m’n lief: ‘Ze volgt ons, niet meteen kijken.’ Ik kijk meteen en zie de verkoopster onder aan de roltrap staan. Haar voeten staan op de grond maar haar arm wordt steeds een stukje omhooggetrokken omdat ze hem vast op de rubberen leuning heeft gelegd. 

Boven lopen we direct tegen onze droombank aan. Doorgestikt zitvlak, chaise longue aan de linkerkant, mosgroen. Onze eerste eerstehands bank. Nooit aangeraakt door de blote ballen van een ander. We hadden thuis al uitgezocht welke het waarschijnlijk ging worden, het proefzitten moest heel gek verlopen wilden we nog van gedachten veranderen. 

Wat we echter waren vergeten: opmeten of we een tweeënhalf- of misschien zelfs wel een driezits kwijt kunnen tussen de deur en de boekenkast thuis. Dus we zullen dat daar nog even moeten checken en dan kunnen we hem online bestellen.

Achter de rubberen plant

‘Nee, dat lijkt me geen goed idee.’ De verkoopster. Ik heb haar niet de roltrap op zien komen, ze moet de lift genomen hebben, of een brandtrap, ze moet al die tijd meegeluisterd hebben, verdekt opgesteld achter een rubberen plant in de hoek van de showroom. 

Ze doet een stap het licht in. ‘Als je hem nu, hier bestelt, weet je zeker dat alles goed wordt ingevuld op de bon. Dat gaat snel fout hè, thuis? Mensen onderschatten dat. Maar je hebt daar zo veel andere dingen die om je aandacht vragen. Zeker nu, thuiswerken, de kinderen, extra poetsen en dan óók nog in alle rust een bank bestellen? Rekeningnummers goed invullen? Is er gewoon niet bij. Je zou trouwens denken dat veel mensen een nieuwe bank nemen, nu, maar dat valt tegen hoor.’

‘Zeker nu, thuiswerken, de kinderen, extra poetsen en dan óók nog in alle rust een bank bestellen? Rekeningnummers goed invullen? Is er gewoon niet bij’

Ze steekt een wijsvinger achter haar scherm en veegt een dun streepje snorzweet weg. Dan herhaalt ze, tegen niemand in het bijzonder: ‘valt echt tegen.’

Weet je wat ze doet? Ze zal eerst eens iets te drinken voor ons pakken. Dan kunnen we beter voelen hoe het zit, zo gaat het thuis ook zijn natuurlijk, lekker met een drankje op de bank, chips heeft ze alleen niet, haha! Maar wel drinken, willen we iets, cola, cola zero, fanta, spaatje rood? Cola zero? Geweldig!

Ze schiet een pantry in, ik hoor gestommel, ze komt naar buiten met twee handen bovenop haar hoofd en grote ogen. Het spijt haar echt heel erg... ze heeft alleen cola light. 

Kleur vergeten

M’n lief en ik zitten met onze cola lights op de chaise longue van het showroommodel, de verkoopster zit schuin tegenover ons op ‘de arm’ van de bank, wat ik een rare benaming vind, ik zou denken dat de chaise longue ‘de arm’ is, maar dat is dus niet zo en op dit punt benadrukt de verkoopster hoe snel we onze kleurkeuze zullen vergeten in de auto naar huis. Bioscooprood, okergeel, mosgroen… Zo veel opties.

Het is haar al vaak gebeurd, zegt ze, deze week nog, dat mensen in de showroom een bank uitkiezen, hem bij haar beloven te bestellen, maar nog even thuis iets op willen meten. ‘En dan bellen ze dus gewoon niet meer terug, hè? Mijn kaartje kwijtgeraakt misschien, of dus de kleur vergeten.’

De verkoopster plukt aan de zoom van haar rok, kijkt op en neer tussen ons en haar helverlichte iPad, sluit dan kort maar stevig haar ogen en doet een wens. ‘Dus, zal ik de order voor jullie in orde maken? Dan bestel ik er twee, een tweeënhalfzits en een driezits en als jullie dan thuis zijn kun je me bellen en er eentje annuleren. Dan hoeven we nu alleen de aanbetaling te doen, wat de helft van de prijs van de bank is, maar de helft van twee banken is hetzelfde als de prijs van één hele bank dus dan zijn we nog steeds niet duurder uit dan wanneer jullie hem thuis zouden bestellen!’

We bestellen de tweeënhalfzits bij de verkoopster, onder voorbehoud. Ze moest echt even aan haar baas gaan vragen of dat ook kon hoor, maar voor deze keer mocht het, we hadden echt heel veel mazzel. Ze geeft ons een kaartje met haar nummer erop. Als we thuis zijn en hebben opgemeten welk formaat het moet worden, moeten we haar bellen, dit hier is haar naam, dit hier, ze omcirkelt hem met een pen. Dan zal zij alles in orde maken.

Thuis meten we de kamer op, maar goed ook, want de tweëenhalfzits gaat maar nét lukken. Onze oude bank heeft altijd dienstgedaan als zeszitter, maar bleek bij nader inzien toch vooral gevoelsmatig groot. 

Onze nieuwe bank staat intussen op zijn plek, ze zit bezeten, Dit Hier is haar naam.

Lees ook:

Iemand die ik niet ken: Wereldvrede De wereld om ons heen wordt niet alleen gevormd door vrienden en familie, maar ook door miljarden mensen die we niet kennen. Vandaag: een ontmoeting in de supermarkt. ‘Wie beoordeelt er nou weer... het weer?!’

Lees mijn column hier terug