/dc-useruploads-images/19ff870a310c4bf5a7b25e7a5ace4b5b.png)
Deze week werkte ik een paar dagen op de Maasvlakte in de haven. Ik schrijf namelijk een boek over Rotterdam en de haven krijgt daarin een grote rol. Maar ook op die onbewoonde vlakte ontkwam ik niet aan het gesprek van de tijd: de huizencrisis. Tijdens een pauze kletste ik met collega Youssef. Hij groeide op in Rotterdam, pal naast de Waalhaven, met zicht op de boten. Hij kan nu nauwelijks een huis vinden. Dan maar Dordrecht, denkt hij. Stel dat het hem daar wel lukt – is nog maar de vraag – dan woont deze hardwerkende Rotterdammer straks op 60 kilometer van zijn werk, en is hij weg uit zijn geliefde stad.
Zulke verhalen kon je zondag ook volop horen bij het woonprotest in Rotterdam. Zie daarover ook deze scherpzinnige column van collega Josta van Bockxmeer:
De woonprotesten zijn nog lang niet voorbij
Deze generatie kampt met een dubbele wooncrisis: kan ik straks een huis betalen? Zo ja, is de planeet dan nog bewoonbaar? Gezien die fundamentele woonwanhoop is het een wonder dat die optocht juist zo vrolijk verliep.
Tenminste, totdat de politie het protest liet escaleren op de Erasmusbrug. Een loepzuiver gevalletje uitlokking, als je het mij vraagt. Goed om zoiets eens met eigen ogen te zien, ook omdat het vaker gebeurt, bij Feyenoordwedstrijden of coronaprotesten. ‘Die mensen zullen het er wel naar gemaakt hebben’, denk je dan al gauw. Maar ik zag en sprak meerdere keurige brave mensen die toch klappen kregen.
Zo tik je mensen de radicaliteit in.
Wie wil deëscaleren moet echter niet alleen naar de politie kijken, schreef ik in een column, maar ook naar de politiek.
De politieknuppels zijn weg, het woongeweld gaat door. En dat begon in het stemhokje
De wereld wordt heter, het publieke debat ook. Afkoelen lukt alleen als je luistert naar de boosheid in plaats van de boodschappers met de stok te slaan.
Fijne zondag (en voor Rotterdam: fijne marathon).
Verder deze week op De Correspondent:
Historicus Kristoffer Endresen eet graag varkensvlees. Maar sinds hij onderzoek doet naar hoe varkens leven, twijfelt hij. Want: rechtvaardigt een sappige karbonade de ellendige levens van varkens? En hoe kan het dat zo veel mensen best weten van dat dierenleed, maar toch niet stoppen met vlees eten?
Waarom vrijwel iedereen nog worst lust – dierenleed ten spijt
Ideeën om vervuilende bedrijven duurzamer te maken zijn er genoeg. Maar zolang niet overal ter wereld dezelfde regels gelden, schieten we daar niets mee op, stelt John Bunzl. Correspondent Kleding Emy Demkes sprak hem over zijn internationale burgerbeweging om politici aan te moedigen mondiaal beleid te maken.
Dé oplossing voor vervuilende bedrijven: overal ter wereld dezelfde regels
De luddieten waren negentiende-eeuwse textielarbeiders die er ’s nachts op uit trokken om de machines te slopen die hen werkloos dreigden te maken. Sindsdien is ‘luddiet’ een scheldwoord voor iemand die antitechnologie en antivooruitgang is. Onterecht, schrijft correspondent Beter internet Maurits Martijn. De luddieten begrepen als geen ander wat technologie werkelijk is, en hoe de negatieve bijwerkingen ervan te bestrijden.
De luddieten sloegen weefmachines kort en klein. Hun nazaten richten zich op Facebook, Uber en Gorillas
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
