In deze televisieserie geven grenzen geen duidelijkheid. En dat is juist goed

Mensen houden van grenzen: we trekken ze de hele dag. Zo onderscheiden we het ene land van het andere, binnen van buiten, man van vrouw, dood van leven, dader van slachtoffer. Met zulke grenzen brengen we orde aan in de anders zo rommelige werkelijkheid, en dat geeft houvast: grenzen maken dingen duidelijk.

Collega-correspondent, dichter en theatermaker Marjolijn van Heemstra houdt óók van grenzen, maar dan juist om hun onduidelijkheid. Kijk lang genoeg naar een grens, en die grens begint te bewegen; kijk lang genoeg, en de ogenschijnlijk ordentelijke werkelijkheid wordt vanzelf weer een rommeltje.

De grens die het ene land van het andere scheidt is bijvoorbeeld geen vaststaand gegeven, maar een menselijke afspraak – en afspraken kunnen veranderen. In het abortusdebat gaat het vaak over de grens tussen moeder en (ongeboren) kind, tussen het ene leven en het andere, maar ook die grenzen zijn altijd poreus en beweeglijk. De grens tussen man en vrouw líjkt houvast te geven, en houvast is prettig – maar voor heel veel mensen maakt die grens het leven juist onveilig en onprettig. En hoewel niemand een lans zal breken vóór grensoverschrijdend gedrag, lijkt ook bijna niemand te weten waar ze dan precies liggen, die persoonlijke grenzen van ons.

In de zesdelige televisieserie Grensgevallen zoomt Van Heemstra in op grenzen die bij nadere beschouwing geen harde lijn blijken te zijn, maar eerder een schimmig en uitgestrekt schemergebied. Ze laat zien wat grenzen ons geven, maar óók wat ze ons ontnemen. Want hoewel het niet makkelijk is om de fundamentele grenzeloosheid van de wereld écht in ogenschouw te nemen, is zo’n open blik ook bevrijdend: waar weinig vastligt, is veel meer mogelijk dan we denken.