Het bedrijf zegt altijd dat het nieuwe bronnen aan moet boren omdat de wereld een onstilbare honger voor nieuwe olie- en gasvoorraden heeft. Op energiewebsite Energy Post geeft Karel Beckman een goed geïnformeerde analyse van Shells werkelijke beweegredenen. Namelijk: vooral Shell zelf is hongerig, het zijn de aandeelhouders die gevoed moeten worden. Alaska geeft Shell de ruimte en dus hapt het bedrijf toe.
Aan de andere kant toont Shell zich uiterst bewust van de kwetsbaarheid van het arctisch gebied én van de risico’s van klimaatverandering. Beckman vraagt zich af: is het dan niet tijd om de daad bij het woord te voegen en een nieuw verdienmodel te gaan zoeken?