In dit spel sterft je zoon aan kanker (en beleef je het leven in al zijn gruwelijkheid en schoonheid)

Ik wil stoppen. Door mijn koptelefoon klinkt klaaglijk gehuil dat langzaam overgaat in ondraaglijk gekrijs. Joel is ziek en wil niet slapen. Het eerste pakje sap dat ik hem geef, slaat hij uit mijn handen. Het tweede pakje accepteert hij wel, maar braakt hij meteen weer uit. Gefrustreerd bonkt Joel zijn hoofd tegen het ziekenhuisbed.

Ik wil iets doen. Hem optillen. Troosten. Zingen. Wiegen. Alles om hem rustig te krijgen. Maar het haalt niets uit. Ik kan niets doen. Helemaal niets. Ik moet dit uitzitten. Zoals Ryan, zijn vader, dat alle avonden moet.

Eindelijk valt Joel in slaap.

De game That Dragon, Cancer vertelt het waargebeurde verhaal van Ryan en Amy Green die hun vijfjarige zoon Joel verloren aan kanker. Op éénjarige leeftijd werd bij hem een kwaadaardige hersentumor ontdekt die agressief behandeld moest worden. Dat leidde ertoe dat Joel zich moeizaam ontwikkelde.

Ryan, die al experimenteerde met het maken van games, besloot om zijn ervaringen om te zetten in een spel. Op dat moment wist hij natuurlijk nog niet dat zijn zoon in maart 2014 zou komen te overlijden. Joel verbleef in zijn korte leven af en aan in het ziekenhuis en vader Ryan werkte af en aan aan zijn project. In verschillende interviews beschrijft hij dat project als een vorm van therapie.

Dat is goed aan het resultaat te zien. Dit is een van de bijzonderste spellen die ik de laatste tijd heb gespeeld.

Youtube plaatst cookies bij het bekijken van deze video Bekijk video op Youtube

Zit je zelf wel aan de knoppen?

That Dragon, Cancer begint in een park, waar we een peinzende vader op een bankje zien zitten. Joel zit op verschillende speeltoestellen. Opvallend is dat hij geen gelaatstrekken heeft en daardoor een ongrijpbaar karakter blijft. Je kunt hem laten lachen, gieren zelfs, met hem spelen. Maar loop verder het park in en je ziet Joel vastgebonden liggen op een ziekenhuisbed, met slangetjes verbonden aan piepende apparaten.

Gedurende de anderhalf uur dat het verhaal zich ontvouwt, ben je deelgenoot van dit soort intieme momenten

Gedurende de anderhalf uur dat het verhaal zich ontvouwt, ben je continu deelgenoot van dergelijke intieme momenten. Hoor je het echte gelach van Joel, hoor je zijn echte gehuil. Zit je erbij als artsen weer eens slecht nieuws komen brengen. Kruip je letterlijk in het hoofd van Ryan, Amy en de artsen.

Op andere momenten word je juist weer weggeduwd. Als je merkt dat de ouders ook niet weten hoe ze verder moeten. Dat het geloof, ze zijn vrome christenen, hen ook niet meer helpt. Je ziet ze spartelen, op zoek naar houvast. Ze zijn openhartig over hun twijfels, schuldgevoel, maar delen ook hun hoop over het onmogelijke herstel van Joel.

De vorm die perfect is voor empathie

Het is knap hoe je bij hun levens betrokken wordt. Dat we meevoelen met een ziek jongetje is niet zo moeilijk: ik heb zelf kleine kinderen en lig geregeld ’s nachts wakker door nare gedachten over wat hen allemaal kan overkomen.

Moeilijker vond ik het begrip op te brengen voor het geloof van Ryan en Amy. En God is overal in That Dragon, Cancer. Maar misschien zit hierin juist de kracht van het spel: het geeft weinig, maar toch enige handelingsruimte, waardoor het verhaal langzaam begint te voelen als jouw verhaal. Op een knappe manier zijn verder foto’s, teksten, geluidsfragmenten, verhalen, gedachten, schoonheid en kunst door het spel verweven, waardoor je een zeer gelaagd portret krijgt van een familie in nood.

Mijn advies: speel het, loop er doorheen en beleef het leven in al zijn schoonheid en gruwelijkheid.

Meer spellen?