Ik durfde nooit ook maar in de buurt te komen van de Amsterdamse grachten tijdens de Gay Pride. Daar zou ik geconfronteerd worden met mensen op en rond boten die zich comfortabel voelen met hun seksualiteit, terwijl ik bezig was de mijne te camoufleren. Ook dit jaar zullen er weer vele jongens en meisjes alleen van afstand een glimp opvangen van een nog onbereikbaar leven. Uit angst.

Sinds ik vorig jaar publiekelijk uit de kast ben gekomen, gaat er geen week voorbij zonder dat ik op straat word uitgescholden. Zonder uitzondering gebeurt dit door Marokkaans-Nederlandse jongens. Er gaat geen week voorbij zonder dat ik op sociale media word uitgescholden. De overgrote meerderheid van deze scheldpartijen komt van witte mannen.

Sinds ik vorig jaar uit de kast ben gekomen gaat er geen week voorbij zonder dat ik word uitgescholden

Offline is het altijd in groepsverband en klinkt het ‘homo’, ‘flikker’, of het Marokkaanse equivalent ‘zemel.’ Het zijn opzichtige pogingen van jongens om ‘straat’ over te komen bij hun vrienden.

Online wordt een willekeurige mening die ik uit beantwoord met een likkebaardende verwijzing naar een flatgebouw waar ik vanaf word geworpen. Opzichtige pogingen van veelal racisten om een te mondige moslim af te blaffen.

Er gaat ook geen week voorbij dat er niet minstens één bericht binnenkomt van vooral biculturele jongens die bijna uit de kast zijn gekomen, of nog maar net. Ze vragen om een wonder waarmee ze onvoorwaardelijke liefde krijgen van iedereen in hun leven. Ze willen het ‘uitschreeuwen’ tegen hun familie en vrienden, of hebben dat pas gedaan en voelen zich ‘verward’ of ‘onveilig.’ Ze weten beter, maar blijven stiekem hopen dat iemand ze naar dat wonder kan leiden.

De Gay Pride en EuroPride bestaan vooral uit borrels, feesten, preparty’s en afterparty’s. Er is weliswaar een cultureel programma met meer diepgang, maar op geen enkel moment wordt de massale aandacht voor de , die er eens per jaar is, aangegrepen voor een gezamenlijk statement over hoe slecht het er nog voorstaat met de homo-acceptatie en wat er moet veranderen.

Verzet? De Gay Pride is vooral een commerciële onderneming

47 jaar geleden vonden de Stonewall-rellen plaats. De bar Stonewall Inn in New York was populair onder een publiek dat geen enkel alternatief had: jonge verstoten of dakloze homo’s, lesbiennes en dragqueens die elders bij de deur werden geweigerd. Voor drie dollar konden bezoekers een avond lang schuilen, vergeten en flirten. De New Yorkse politie waarna het bezoekende publiek besloot terug te vechten.

De eerste Gay Pride in de Verenigde Staten, die een jaar na de ontruiming werd gehouden, was een daad van verzet. De huidige Nederlandse Gay Pride is vooral een commerciële onderneming geworden.

Als je de complete lijst van tachtig deelnemende boten bekijkt, blijkt meer dan de helft niets te maken te hebben met ‘roze’ issues. Denk aan Laser Aesthetic. Of aan Jack’s Casino. KPN. GVB. Nuon. Waternet. Vodafone. PostNL. ING. Rabobank. Philips. Radio Decibel. Booking.com.

De Gay Pride zou een moment moeten zijn waarop wij - lesbiennes, homo’s, bi’s, transgenders, queers, mensen met een intersekseconditie en aseksuelen - ons het podium toe-eigenen in plaats van te helpen het imago of de klandizie van anderen op te vijzelen.

Hetero-bondgenoten zijn onmisbaar, maar moeten zich tijdens de Pride beperken tot kijken, luisteren en leren

Het is net zo zot als de AvroTros, die de officiële openingsceremonie van de EuroPride dit jaar met muzikale optredens van bijna alleen heteroseksuele artiesten als Trijntje Oosterhuis, Anita Meyer, Berget Lewis, Willeke Alberti en Candy Dulfer, terwijl de verhalen over worstelingen met geaardheid en gender zijn uitgeknipt.

Heteroseksuele bondgenoten zijn onmisbaar, maar kunnen zich tijdens de Pride beter beperken tot kijken, luisteren en leren. Zo weten ze wat ze de rest van het jaar voor ons kunnen doen.

Onze verhalen worden verteld door anderen, zoals door hetero’s op de cover van L’HOMO, die nooit zullen weten hoe het is om je te begeven in een heterofobe wereld. En wij laten het toe. Zelfs op het uitgelezen moment van de Pride, als honderdduizenden ogen en oren op ons gericht staan. Dit momentum moeten we niet weggegeven aan anderen of bedoezelen met feesten. Daarvoor is het te zeldzaam en is er nog te veel mis.

We zijn geen vermaak van de hetero’s op de kant

Bescherm het podium van de Pride exclusief voor alles wat onze minderheid in huis heeft: , , , , , , , , , , hiv-positief, leerfetisjisten, biculturelen, gelovigen en ga zo maar door.

Niet ter vermaak van de heteroseksuele medemens langs de oevers, maar om via alle ogen, oren, camera’s en microfoons een boodschap te sturen naar onze broeders en zusters die nog onvrij en onveilig leven: we weten dat jullie bestaan, we weten wat jullie doormaken en we zijn er voor jullie. Want ze zullen, net als ik tot voor kort, hun afstand bewaren, maar ook, net als ik, als niemand oplet, gluren. Alles waar ze zich mee kunnen identificeren, zal ze troosten en sterker maken.

Ik heb de afgelopen maanden veel begrip opgebracht voor familieleden, voor vrienden, voor medemoslims en Marokkaanse Nederlanders die smeekbedes aan me deden om me toch nog ‘het rechte pad’ op te krijgen. Ik heb geslikt toen een dierbaar familielid in een opwelling zei liever ‘zijn ogen uit te steken dan me nog aan te kijken.’

We zijn niet op zoek naar gezelligheid, we willen gelijkwaardigheid

Dat wilde ik, omdat zij, net als mijn seksualiteit, onderdeel zijn van wie ik ben en dat altijd zullen blijven. Maar er is ook een grens aan begrip geven en een tijd van gelijkwaardigheid opeisen.

Dit jaar durf ik voor het eerst de Gay Pride te beleven als openlijke homoseksuele, islamitische, Marokkaans-Nederlandse man en het mag niet alleen een feestje zijn. Het moet ook verzet zijn. Want ondanks de vooruitgang sinds de Stonewall-rellen, gaat het met de rechten van seksuele minderheden veel minder goed dan mensen zouden kunnen denken door alle ballonnen en discoballen.

We zijn niet op zoek naar gezelligheid, we willen gelijkwaardigheid. Zwaai daarom eens niet terug vanaf de varende boten of vanaf waar je ook staat, maar steek een middelvinger in de lucht. Herinner iedereen eraan hoe fucked up het nog is als je niet als hetero of cisgender geboren bent. Ook in Nederland.

En daarna hup met z’n allen de club in.

Correctie: door een eindredactiefout stond in een eerdere versie dat de AvroTros dit weekend de opening van EuroPride zal uitzenden en dat daar waarschijnlijk ‘verhalen over worstelingen’ uit worden weggeknipt. De uitzending is al geweest, en deze verhalen zijn er al uitgeknipt.

Lees verder:

Van bankhanglesbo tot skolioseksueel: 99 roze begrippen verklaard Even de weg kwijt tijdens de Gay Pride? Dit lexicon biedt uitkomst. Met bijna 100 Nederlandse termen, van Androgyn tot Queer, dé gids op onbekend terrein. Lees het verhaal van Lisa hier terug Hollandse homoacceptatie: je mag het wel zijn, maar je moet het niet te veel tonen Zo’n vijftig jaar na het uitbreken van de seksuele revolutie is het tijd om de balans op te maken. Hoe gaat het eigenlijk met lesbiennes, homo’s, bi’s, transgenders en queers in Nederland? Tijd voor een Roze Maand op De Correspondent. Lees het verhaal van Laurens hier terug Voor wie op #EuroPride niet alleen wil feesten, maar ook wil lezen: dit was onze Roze Maand Zo’n vijftig jaar na het uitbreken van de seksuele revolutie vonden we het tijd om de balans op te maken. Hoe gaat het eigenlijk met lesbiennes, homo’s, bi’s, transgenders en queers in Nederland? Lees hier wat onze ‘roze redactie’ hierover blootlegde. Lees het verhaal van Karel hier terug Waarom De Correspondent in juli roze kleurt Deze week 47 jaar geleden vonden de Stonewall Riots plaats: de New Yorkse politie viel een homobar binnen en het publiek kwam daarop in verzet. Het wordt alom gezien als het begin van de homobeweging. Hoe staat het daarmee, bijna vijftig jaar later? Met een speciale themaredactie gaan we op zoek. Lees het verhaal van Karel hier terug